Het negende leven van pappa (17-04-2017)
Het is een gewone zondag. We zijn naar de kerk geweest en tante Isabella blijft gezellig koffiedrinken. Enige tijd later dek ik de tafel en haalt Jaap het brood uit de oven. Door de geur van versgebakken brood en de rijkelijk gedekte tafel zit iedereen in no-time aan tafel.
Na het bidden pakt Jacco net iets te enthousiast het broodmes op. ‘Hier pappa, voor jou!’ Het mes scheert rakelings langs mijn gezicht en stopt vlakbij de neus van Jaap. Jaap schrikt en roept heel hard: ‘Jacco, pas op met dat mes! Geef hier, je doet gevaarlijk!’ Jacco schrikt van de harde stem van pappa. Ik zie dat zijn mondhoeken beginnen te trillen en zijn ogen schieten pijlsnel van links naar rechts. Och heden, hij schiet in de stress. In een poging de situatie te redden zeg ik heel rustig: ‘Jacco, je gaf het mes ZO (en ik doe voor hoe Jacco had gehandeld) aan pappa. Pappa schrikt daar van.’ Vervolgens doe ik heel rustig voor hoe je wél een mes aan iemand hoort te geven. Jacco knikt en tot mijn verbazing zie ik dat mijn uitleg in één keer geland is.
Het is echter té goed geland. Want opnieuw schiet Jacco in de stress en dit keer is hij niet meer te stoppen. Hij pakt het mes stevig vast en roept heel hard: ‘Jacco kan heel goed het mes aan pappa geven, Jacco weet hoe dat moet.’ Jaap wordt wederom aan het mes gespietst en pakt het boos af. Jacco begrijpt hier echter niets van, hij wil immers alleen maar helpen. In een oogwenk heeft hij het mes weer te pakken en in een hernieuwde poging pappa te helpen roept hij heel hard: ‘Jacco kan het mes zo goed geven aan pappa, zo goed mamma?’ Jaap duikt voor de derde keer snel weg, pakt het mes snel van Jacco af en geeft het achter Jacco’s rug om aan mij. Zo onopvallend mogelijk leg ik het uit het zicht van Jacco. Maar Jacco is als een roofvogel die gefocust is op zijn prooi. Ondertussen blijft hij herhalen dat hij heel goed weet hoe je een mes moet geven.
En dan gaat de telefoon…
Het wekelijkse facetime moment van opa en oma. Altijd heel gezellig, maar nu even niet. Snel drukt Jaap opa weg. Ondertussen is Jacco helemaal van de kook. Ik vraag mij af of dit dwangmatige en extreme gedrag soms een uiting van epileptische activiteit is. Het zou mij niets verbazen. Mijn hersenen draaien op volle toeren. Hoe kan ik de situatie redden voordat deze escaleert? Zal ik Jacco beetpakken en meenemen voor een wandeling? Zal ik ‘De Kabouter Plopdans’ aanzetten en hem uitlokken mee te dansen? Dit lijkt mij nu niet zo’n goed plan, ook al werkt deze verrassingsactie vaak heel goed.
Terwijl ik allerlei verrassingen aan het bedenken ben, zegt Hanna met haar lieve stemmetje: ‘Ik heb een nieuw paaslied op school geleerd. Meteen begint ze uit volle borst te zingen: ‘De Heer is waarlijk opgestaan, halleluja.’ Ondertussen begint Jaap aan zijn negende leven en duikt opnieuw weg voor een rondvliegend mes.
Dan gaat opnieuw de telefoon. Jaap neemt op en doet zijn uiterste best om opa duidelijk te maken dat het nu niet goed uitkomt en dat wij straks wel terug zullen bellen. Ruben schreeuwt boven Jaap en Jacco uit: ‘Hanna het lied moet niet zo! Je zingt het verkeerd.’ Maar Hanna weet echter zeker dat zij het goed heeft. Net voordat deze zondagse maaltijd compleet uit de hand begint te lopen, komt er hulp uit onverwachte hoek…
De telefoon van tante Isabella gaat. Snel pakt zij haar mobiel, ziet dat het opa is en roept met een plagerige twinkeling in haar ogen: ‘Jongens, opa wil facetimen en Jacco wil praten. Zet Jacco op de gang dan kan hij rustig met opa praten.’ Jaap bedenkt zich geen ogenblik, staat op, pakt de telefoon uit de handen van zijn zus, rijdt Jacco met stoel en al naar de gang en zegt vriendelijk: ’Hier Jacco, opa aan de telefoon.’ Lachend doet hij de deur achter zich dicht.
Dan is het stil aan tafel. Heel stil. In de verte hoor ik Jacco onvermoeid tegen opa vertellen dat hij echt wel weet hoe hij het mes aan pappa moet geven…
En dan proesten wij het uit van het lachen. Facetimen met opa en oma doet wonderen!
Love mij family.
