Het perfecte plaatje (21-12-2016)
Wanneer ik 2016 de revue laat passeren met alle hoogtepunten en dieptepunten, blijven mijn gedachten steken op een mooie zonovergoten herfstdag in oktober. Het was de laatste zondag voordat wij Jacco zouden verhuizen naar een instelling voor kinderen met epilepsie en ik wilde die dag iets speciaals doen. Dus zei ik tegen Jaap: ‘Zullen wij naar de hei gaan en daar foto’s maken? Ik wil graag een nieuwe gezinsfoto hebben. ’ Zo gezegd, zo gedaan. Snel hesen wij Jacco, Ruben en Hanna in zelfgebreide Noorse truien ( speciaal voor de foto ) en even later struinden wij over de Ginkelse heide. Ik had mijn schoonzus gevraagd om foto’s te maken van ons uitje.
Jacco had meteen al een grote tak gevonden die hij de hele tijd achter zich aan sleepte. Ruben en Hanna renden vooruit dwars door de struiken en de bosjes hei. Al snel zagen we een mooi plekje voor onze nieuwe gezinsfoto; een omgevallen boomstam. Jaap zette snel iedereen op de juiste plaats en de juiste positie. Hij heeft daar echt talent voor. Gelukkig was Jacco goed gestemd, dus kon Isabella, onze fotograaf, rustig het ene plaatje na het andere schieten.
Teruglopend naar de auto zagen Hanna en Ruben een enorm groot grasveld. Luid schreeuwend renden ze vooruit: ‘Tikkie jij bent hem!’ Even later kwamen ze terug met ieder een bosje uitgebloeide paardenbloemen in hun hand. Deze pluisjes móesten natuurlijk weggeblazen worden. Uit volle borst werden ze de lucht in geblazen en ook Jacco blies met volle overtuiging alle pluisjes de lucht in. De ideale situatie voor de mooie foto’s en opnieuw werd het ene plaatje na het andere geschoten. Ik voelde mij net een over enthousiaste paparazzi vechtend voor het perfecte plaatje rondom een stel onschuldige BN ‘ers.
Maar mijn drie BN ‘ers hielden het al snel voor gezien en renden als een stel uitgelaten honden over het grasveld waarna zij moe op de grond vielen. En daar lagen ze gebroederlijk naast elkaar op hun rug. Op dat moment zag ik dat ze elkaars handen zochten en deze vastpakten. Met een brok in mijn keel pakte ik mijn mobiele telefoon en schoot het perfecte plaatje. Want zo is het; Jacco mag dan wel 100 km bij ons vandaan wonen, we blijven met elkaar verbonden voor ons hele leven.
Dat ene plaatje vertegenwoordigt voor mij alles wat er dit jaar is gebeurd en waar wij als gezin voor staan. Met deze gedachten sluit ik 2016 toch met een glimlach af en kan ik met een gerust hart 2017 tegemoet zien.
Fijne kerstdagen en een gelukkig nieuwjaar!
Prietpraat:
Het bijna kerst. De kerstboom staat te pronken in de woonkamer en de kerststalletjes heb ik ook weer tevoorschijn getoverd. Terwijl Hanna met de kerststal speelt, zegt ze opeens: ‘Mamma, Maria is gevallen. Ze heeft last van epilèpsie.‘
