Maak mooie herinneringen (17-01-2017)
Aan het begin van het nieuwe jaar kijk ik toch nog even terug op het afgelopen jaar. Ik heb nu namelijk de rust gevonden om de foto’s uit te zoeken van het afscheid van Jacco’s school in oktober. Ik wilde deze al eerder uitzoeken om er een speciaal afscheidsboek van te maken, maar ik had er de rust niet voor. Ook zaten er allerlei emoties in de weg. Ik ben namelijk niet zo goed in afscheid nemen.
In de laatste week dat Jacco op zijn oude school zat, mocht ik in de klas kijken om foto’s te nemen van al zijn dagelijkse activiteiten. Ik heb bijvoorbeeld een keer bij Jacco geluncht. Hij vond het zo leuk dat ik mee kwam eten in zijn klas, dat hij helemaal vergat zelf te eten! Daarna mocht ik mee naar de gymles om daar foto’s te maken. Helaas ging de gymles in het gymlokaal niet door, omdat er net die week lekkage was. Maar als alternatief werd er buiten gegymd! Op het schoolplein stonden een aantal rolstoelen en steps. Jacco rende meteen naar een rolstoel toe, voordat iemand anders deze kon inpikken. Maar toen bleek dat hij zichzelf moest voortduwen, verdween zijn enthousiasme als sneeuw voor de zon. Even later liep ik, naast een mopperende Jacco in een rolstoel, in optocht naar de speeltuin. De juf daagde Jacco uit tot een rolstoelrace, maar al snel zei ze: ‘Dat valt niet mee om jezelf voort te bewegen, best zwaar voor je armen!’ Terwijl ik de ene foto na de andere maakte, zag ik met enig leedvermaak dat Jacco niet te porren was om ook maar iets actiefs te gaan doen! Ondanks alle creatieve en vooral enthousiaste pogingen van de leerkracht!
Terwijl ik verder in al mijn foto’s duik, gaan mijn gedachten richting een facebookbericht wat mij erg raakte. Een vriendin had het volgende bericht gepost: ‘Maak mooie herinneringen!’ Het bericht laat mij niet los. Het heeft namelijk iets verdrietigs en tegelijk iets moois en kostbaars in zich. Ik heb die laatste week van Jacco’s school zeker mooie herinneringen gemaakt. Aan de ene kant voelde ik mij verdrietig vanwege het naderende afscheid. Aan de andere kant hebben wij ook heel veel plezier gehad tijdens die geïmproviseerde gymles.
Mijn gedachten spinnen verder rondom die opmerking. Het voelt als een opdracht: ‘Hoe verdrietig bepaalde dingen ook zijn, kijk naar de mooie dingen en doe hier iets mee, zodat je er later mooie en kostbare herinneringen aan hebt!’ Het vraagt om een positieve en actieve houding in een moeilijke tijd. Best moeilijk…
Dan kom ik de foto’s van de laatste schooldag van Jacco tegen. In overleg met de leerkracht mocht Jacco trakteren. Jaap had speciale ‘uitzwaaikoekjes’ gemaakt. het is zo handig en gemakkelijk dat Jaap bakker is (geweest). Op de één of ander manier toverde hij een ‘koekjes-stekertje’ in de vorm van een hand onderuit de la met bakspullen. Vol ijver garneerde hij met een cornetje suikerglazuur “Doei doei” op de handpalm van de koekjes. Ook ik dook weer in mijn vertrouwde juffenrol en samen met Ruben, Hanna en Jacco toverden wij met verf en een kwast simpele terracotta bloempotjes om tot echte design kunstwerken.
Op de laatste schooldag genoot Jacco van alle aandacht. Hij mocht de kaarsjes van de neptaart uitblazen, kreeg cadeautjes en mocht iedereen een uitzwaaikoekje geven! Omdat er zoveel op hem af kwam, heb ik uiteindelijk maar zelf de designbloempotten met daarin een gezellig plantje uitgedeeld! Al zwaaiend verlieten wij voor de laatste keer zijn school met een rugtas vol mooie herinneringen! Op weg naar een nieuw begin!
