Waarom draagt Jacco een helm? (24-01-2017)
Het is vrijdagmiddag wanneer Jaap en ik door de gangen van Jacco’s school lopen. Verbaasd zeg ik tegen Jaap: ‘Is het echt alweer twee weken geleden dat wij Jacco hebben opgehaald?’ Voordat Jaap kan antwoorden, zijn wij al gespot door Jacco. Als een uitgelaten jonge hond rent hij op ons af. ‘Hoi pappa! Ik ben blij dat je er bent pappa!’ Nadat hij is uit geknuffeld met pappa, krijg ik ook nog een knuffel. Onhandig botst hij met zijn helm tegen mij aan. Opeens valt het mij op hoe groot hij is geworden. Van een klein jongetje is hij ‘opeens’ een puber geworden! Terwijl ik hem een kus geef, denk ik: ‘Wat heb je toch een lekker koppie en wat is het toch jammer dat je een helm moet dragen’. Ik probeer nog even met de leerkracht te praten, maar Jacco heeft zijn jas al aan, klaar om naar huis te gaan. We moeten echter nog wel even naar de woning voor zijn wasgoed en zijn medicijnen.
Snel pak ik zijn vieze wasgoed en stop het in een krat. Ondertussen krijgt Jaap de medicijnen van Jacco’s persoonlijk begeleider. Wanneer wij weg willen gaan, vraagt ze opeens: ‘Waarom heeft Jacco eigenlijk een helm op?’ Enigszins verbaasd kijk ik haar aan, waarna ik zoals altijd antwoord: ’Omdat hij bij een aanval op de grond kan vallen.’ Ze knikt en vervolgt: ’Hij is hier nu een paar maanden, maar hij is nog nooit op de grond gevallen. Er zijn hier cliënten die dagelijks op de grond vallen, waarbij een helm echt van levensbelang is.’ Met een glimlach zegt ze: ‘Ach, hij kan zo leuk gel in zijn haar doen. Hij heeft zo’n stoer koppie!’
Onderweg naar huis denk ik terug aan het gesprek. Ik merk dat deze directe vraag mij in de war heeft gebracht. Jacco heeft inderdaad al lange tijd geen ‘valaanvallen’ meer gehad. De meeste epileptische aanvallen heeft hij ’s nachts. De dag erna is hij vaak wankel en schokkerig en doe ik uit voorzorg meteen zijn helm op. Maar eigenlijk is dat meer voor mijn geruststelling.
Toen Jacco zeven jaar geleden plotseling epileptische aanvallen kreeg, was het dragen van een helm van levensbelang. Als de dag van gisteren herinner ik mij een aanval waarbij hij plotseling heel hard naar achteren viel. Gelukkig had hij zijn helm op. Maar toen ik hem wilde troosten zag ik bloed van onder zijn helm komen. Door de knal waren de drukknopen waarmee het achterstuk van zijn helm vastgemaakt was, in zijn hoofdhuid gedrukt. Jaap heeft gelijk de orthopeed gebeld en gelukkig kon dit probleem dezelfde middag nog verholpen worden.
Enige dagen later viel er een eetkamerstoel op de grond. Ik schrok zo erg dat ik het letterlijk heb uitgegild! Ik was helemaal overstuur en trilde over mijn hele lichaam. Toen ik mijn ogen open deed en de stoel zag liggen, zei ik heel hard: ‘Het is een stoel Maaike, het is gewoon een stoel.’
Waarom draagt Jacco een helm? Nou, omdat ík er nog niet aan toe ben om de helm af te laten. Ik heb te vaak met hem bij de eerste hulp gezeten voor het nodige plak- en hechtwerk. De angst van een epileptische aanval is een chronische angst geworden die nooit zal verdwijnen, maar waar ik mee heb leren leven.
Op de achterbank van de auto zie ik Jacco tevreden op zijn iPod een filmpje kijken. Dan hoor ik mezelf zeggen: ‘Jacco, je mag je helm wel even afzetten hoor!’ Jacco kijkt mij aan en zegt heel lief: ‘Mag Jacco zijn helm afzetten, mamma? Meent mamma dit se-ri-eus?’ ‘Ja, en weet je wat? Mamma zal morgen een pot gel voor je kopen, dan kan je net zo’n kuifje in je haar krijgen als pappa!’
Prietpraat:
Oma stoot haar hoofd en zegt heel hard: ‘Au mijn hoofd!’ Jacco bedenkt zich geen ogenblik, doet zijn helm af en geeft deze aan oma. ‘Hier oma, voor jou. Voor je hoofd!’
