Parkeerplek gezocht (05-10-2017)
In mijn serie blogs over de training; ‘Ouders Deskundig en Bekwaam’, dit keer een blog over het parkeren van emoties en verdriet.
Met de pen in de hand luister ik aandachtig naar de lerares ‘ouderpsychologie’. Wanneer ze begint te vertellen over de verschillende rouwfasen waarin je als ouder terecht komt als je kind ‘iets’ heeft, begin ik meteen met schrijven. Ik neem de leerstof veel beter op wanneer ik schrijf. Als zij zegt:’ Soms houdt ‘doen alsof het er niet is’ je op de been.’ schiet ik rechtop in mijn stoel. Ik begrijp precies wat ze bedoelt; je parkeert als het ware je emoties en gevoelens van verdriet, om ze later op een zelf gekozen tijdstip weer op te pakken.
Terwijl zij verder gaat met haar les, denk ik terug aan vorige week woensdag, de dag voor Hanna’s vijfde verjaardag. Midden in de voorpret en de voorbereidingen ging de telefoon; de begeleider van Jacco. ‘Het gaat niet goed met Jacco. Hij heeft de hele ochtend last van epileptische aanvallen. Na het toedienen van de neusspray lijkt het steeds weer goed te gaan, maar even later komen de aanvallen toch weer terug. We hebben al contact gehad met de neuroloog en de huisarts. Het lijkt nu weer goed te gaan.’
Dit nieuws kwam hard aan. De feestvreugde over Hanna’s verjaardag, maakte meteen plaats voor enorme bezorgdheid over Jacco. De afstand van 100 km tussen ons en Jacco, voelde aan als een reis om de wereld.
De hele middag hielden we nauw contact met zijn begeleiders. Uiteindelijk werd de knoop doorgehakt en werd Jacco opgenomen in het ziekenhuis. Jaap en ik zaten in tweestrijd: Jacco of… Hanna? Om enigszins orde te scheppen in de chaos van emoties, zei ik tegen Jaap: ’Ga jij maar naar het ziekenhuis, ik leg Hanna en Ruben in bed en hang de slingers wel op.’
Aan het eind van de avond belde Jaap vanuit de het AMC. ‘Het gaat weer goed met Jacco. Hij heeft praatjes voor tien! Hij wilde natuurlijk dat ik bij hem zou blijven en deed net alsof hij last had van epilepsie. Hij zwaaide wat met zijn armen en rolde wat met zijn ogen tot groot vermaak van de verpleegkundige.’ Uit pure opluchting schoot ik in de lach, ik zag het tafereeltje letterlijk voor mij gebeuren. Het gaat dus weer goed met Jacco! Maar ja, voor hoelang? We hebben zoiets soortgelijks drie weken daarvoor ook meegemaakt…
De volgende dag was het feest! Het huis was versierd met slingers, midden in de kamer hing een grote roze 5 en op de tafel lagen allemaal cadeautjes. Hanna glom aan alle kanten met haar mooie ‘verjaardag’ jurk en ingevlochten haren. Natuurlijk gingen onze gedachten ook uit naar Jacco, maar Jaap en ik parkeerden onze bezorgdheid voor Jacco op de speciale ‘even-net-doen-alsof-het-er-niet-is-parkeerplek’.
Gelukkig hadden we de traktatie ruim van te voren gemaakt. We konden de zelfgemaakte roze slagroomsoesjes in de vorm van een hartje zo uit de vriezer halen! Samen brachten we onze grote dochter naar school, maakten nog wat foto’s en een filmpje en stapten toen in de auto op weg naar het ziekenhuis.
Bij binnenkomst op de IC was Jacco heerlijk aan het kletsen met de verpleegkundige over waar mamma Maaike en pappa Jaap nou toch bleven. Toen hij ons zag sprong hij bijna uit bed van blijdschap! Opgelucht haalden wij adem, terwijl de verpleegkundige de alarmbellen op de monitoren afzette en Jacco probeerde terug te krijgen in zijn bed. Jacco was weer de oude! Aan het eind van de ochtend kwam de dokter met goed nieuws: de epilepsie is rustig. Hij mag naar huis!’
Zich niet bewust van mijn gedachten, vervolgt de lerares haar betoog: ‘Soms is doorgaan in het belang van het welzijn van broertjes en zusjes en het gezin als systeem, het beste.’
Met een glimlach denk ik aan de opmerking van Hanna tijdens het ontbijt: ‘Mamma, misschien is het vandaag dubbel feest. Ik ben jarig en Jacco mag mee naar huis!’
