Mijn beste vriendin ben ik zelf… (19-10-2017)

‘Als je stress hoog is, daalt je IQ.’ Het is stil wanneer de trainster van de cursus: ‘Ouders, Ervaren en Deskundig’ deze stelling in de groep gooit. Ik kijk haar verbaasd aan. Dan schiet ik in de lach en met mij de rest van de groep. Geamuseerd zegt ze: ‘Dit is een spreuk die een tegeltje verdient, vinden jullie niet?’

Vervolgens pakt ze een markeerstift en schrijft met grote letters STRESS op de flipover.

• Stress is een gevolg van heftige ervaringen in je lichaam en geest.
• Stress zet aan tot handelen.
• Stress maakt dat je de auto kunt optillen omdat je kind eronder ligt.
• Stress bouwt zich op. Vaak zeg je tegen jezelf: ‘Niet huilen, niet zeuren, dat komt straks wel?’
• Stress is de overlevingsstatus van je brein, je gaat niet goed meer nadenken. De emotie neemt het van je over.

Om dit te illustreren zet ze verschillende alledaagse stressmomenten in een tijdschema: Je slaapt door je wekker heen, de kinderen treuzelen en komen te laat op school, de juf is ziek, je man belt op dat hij niet thuis komt eten vanwege een vergadering, terwijl hij zou koken en jullie naar de film zouden gaan. Wanneer er vervolgens ook nog een beker limonade omvalt, schiet je volledig uit je slof…

Met het schaamrood nog op mijn lippen denk ik terug aan het moment dat ik een keer volledig uit mijn slof ben geschoten. De zorgen rondom de epilepsie van Jacco groeiden mij boven het hoofd. Ik zat er helemaal doorheen. En toen ging inderdaad een beker drinken om, waardoor ik ontplofte en het uitschreeuwde: ‘Bekijk het maar! Ik ben het spuugzat! Ik ga weg!’ Ik rende boos de tuin uit voor een blokje om. Het weglopen op zich was niet zo’n probleem, alleen moest ik natuurlijk ook weer terug komen….

Tjonge, mijn reactie was dus blijkbaar een overlevingsstatus van mijn brein… Ik dacht (inderdaad) niet goed meer na en mijn emoties namen het van mijn over. Opeens is het mij duidelijk waarom ik toen zo uit mijn slof schoot.

De trainster gaat verder: ‘Je moet herstelmomenten inbouwen om te ont-stressen. Als je namelijk niet luistert naar je lichaam, moet je lichaam schreeuwen om je aandacht te krijgen. Het moet wel, want je luistert immers niet!

Stel je bent helemaal gestrest en toevallig komt je beste vriendin op bezoek. Zij ziet gelijk dat je niet lekker in je vel zit, slaat een arm om je heen en vraagt: ‘Hoe gaat het met je?’ Je schiet meteen vol en al snikkend vertel je dat het eigenlijk helemaal niet goed met je gaat. Dat lucht op. De stress verdwijnt uit je lichaam. Nu heb je natuurlijk niet altijd een goede vriendin in de buurt. Daarom we gaan een oefening doen waarbij je zelf je beste vriendin bent. Je slaat als het ware zelf een arm om je heen en vraagt: ‘Hoe gaat het me je?’

Bij het horen van deze oefening schiet mijn stresslevel meteen huizenhoog de lucht in. Och heden, wat gaan we doen? Ik spreek echter mezelf streng toe en vind dat ik gewoon mee moet doen. Onbewust van mijn torenhoge stresslevel gaat de trainster verder:

• Ga eens goed zitten op je stoel. Rug naar achteren en allebei je voeten op de grond.
• Doe je schouders naar beneden en leg je handen op je schoot. Haal nu diep adem.
• Doe je ogen dicht. Let goed op je ademhaling.
• Houd de gedachte die je nu hebt vast.

Meteen begint er een tweegesprek in mijn hoofd:

‘O nee, ik houd hier helemaal niet van. Dit is zó niet-ík. Ik vind dit vreselijk. Ik doe mooi mijn ogen open.

Waarom vind je dit zo erg?

Omdat ik het gevoel heb dat ik stom bezig ben en iedereen naar mij kijkt.

Maar iedereen heeft zijn ogen dicht.

O ja, dat is ook zo. Ik durf mijn ogen niet dicht te doen, want dan zie ik niet wat er om mij heen gebeurt.

Moet dat dan?

Ja, want met mijn ogen dicht, heb ik geen controle over mijn omgeving.

 Ik schrik van mijn eigen gedachten. Zo, dat zegt veel over hoe ik in elkaar zit. Ik moet dus controle hebben over mijn omgeving. Maar waarom? Omdat ik altijd moet weten wat Jacco doet, waar hij is en wat hij zou kunnen gaan doen. Ik kan het niet permitteren om met mijn ogen dicht te zitten en rust te vinden in mezelf. Tjonge, dit is best heftig om te ontdekken. Máár Jacco is hier niet, hier kan ik wel mijn ogen dicht doen. Aarzelend doe ik dan ook mijn ogen dicht, let op mijn ademhaling en voel de spanning langzaam uit mijn lichaam verdwijnen.

Ondertussen is de ontspanningssessie verder gegaan.

‘Doe nu je ogen maar open en kijk om je heen. Hoe voel je je nu?’

Ik knipper flink met mijn ogen en voel mij tot mijn verbazing als herboren.

De trainster: ‘Dus wanneer je je gestrest voelt, ga je op de bank zitten, je slaat je arm om jezelf heen en je doet deze ‘goede-vriendin-oefening’. Het duurt maar drie minuten! Je zult zien dat hoe vaker je dit doet, hoe minder gestrest je bent!’

Zo….! Deze oefening was heftig! Ik ben mezelf flink tegen gekomen, máár ik heb er wel een nieuwe vriendin bij gekregen. Eentje die er altijd is wanneer ik haar nodig heb! De vorm moet ik mij alleen nog eigen maken, want drie minuten met mijn ogen dicht zitten, is echt niet mijn ding!