Verder alles onder controle hoor! (11-01-2018)
Het is zaterdagmiddag. Jacco is net met de fiets opgehaald door onze PGB ‘er. Ik ruim de vaatwasser in en geniet van de rust in huis. Zo jammer dat het weer een hele strijd was om Jacco mee te krijgen met Kees (*). Eigenlijk vreemd, want hij vraagt vaak naar hem. Maar als Kees dan eindelijk komt, heeft hij opeens geen zin om mee te gaan. Met zijn overslaande puberstem roept hij heel hard: ‘Neehee, Jacco wil niet mee. Jacco wil thuisblijven.’ Vervolgens schopt zijn schoenen uit en rent weg. Het meest vervelende vind ik dat enorme gebrul. Eigenlijk schaam ik mij ook een beetje naar Kees toe. Maar ja, Jacco moet toch mee, want als ik toegeef aan zijn dwarse buien is het einde zoek.
Terwijl ik verder ga met de vaat, zie ik ze samen voorbij fietsen. Kees houdt Jacco stevig beet bij de kraag van zijn jas. Het valt mij op dat Jacco vaker extreem tegendraads is zonder een duidelijk aanwijsbare oorzaak. De leerkracht heeft haar zorgen hierover ook al geuit en ook zijn begeleiders zeggen dat Jacco moeilijk te motiveren is. Zal het door de nieuwe medicatie komen? Zal dit het begin zijn van de puberteit? Of zal het één het andere soms versterken? Als dat zo is, dan houd ik mijn hart vast voor wat komen gaat!
Telefoon! Ik schrik ervan. Op de display zie ik dat het Kees is. De angst slaat mij om het hart. Er zal toch niets mis zijn met Jacco? ‘Ik heb niet zo’n goed nieuws, Jacco wil niet meer verder fietsen. Hij ligt op de grond en ik krijg hem niet meer op zijn fiets.’ Ach heden, ik weet dat Kees echt alles geprobeerd heeft, want hij belt niet zomaar. ‘Uh, waar ben je nu?’ ‘ Ik ben eigenlijk net de straat uit. Kun je hem toch misschien met de auto naar mijn huis brengen, dat wil Jacco namelijk graag.’ Ik zeg dat ik er aan kom.
Mopperend over deze situatie trek ik mijn jas en schoenen aan. Ik ga hem echt niet met de auto brengen! Hij gaat maar gewoon fietsen! Maar ja… als Kees hem al niet overeind kan krijgen, zou het mij dan wel lukken…?
In de verte zie ik hem al liggen. Een paar mensen staan om hem heen. Vervelend. Maar ik begrijp hun bezorgdheid wel. Wanneer de omstanders zien dat ik er aan kom, lopen ze door. Ik schaam me kapot, kijk niemand aan en doe alsof ik alles onder controle heb. Ik grijp Jacco met een hand bij de hengsels van zijn helm en met mijn andere hand onder zijn oksel beet. In no-time staat meneertje op zijn benen. Zo, dat ging snel! Streng zeg ik: ‘Hup, gewoon fietsen. Ophouden met dat gezeur.’ Kees zegt nog iets over hondenpoep aan Jacco’s broek. Jakkes, ook dat nog. Gelukkig heb ik een reserve broek in de tas gedaan. Dan grijpt hij Jacco weer bij de kladden en weg zijn ze. Ik roep nog na: ‘Dit is meer geluk dan wijsheid hoor!’ Kees roept terug: ‘Ik app wel even als we bij mij thuis zijn!’
Opgelucht dat het geen dramavoorstelling voor de buurt is geworden, maar ook verdrietig omdat ‘het-nou-nooit- eens –normaal-kan-gaan’ loop ik naar huis. Ik heb al heel wat ‘gedrag’ van Jacco meegemaakt de afgelopen jaren. Mijn trukendoos is groot en vol. Maar deze verrassings-tactiek met duidelijke taal werkte voor nu blijkbaar het beste!
(*) Kees is een gefingeerde naam.
