‘Mamma, ik mis je zo. Wanneer kom je mij weer ophalen?’ Met een brok in mijn keel antwoord ik dat ik hem over twee nachtjes kom ophalen. Tjonge, wat is dit lastig zeg. Natuurlijk mis ik hem ook. Wij missen hem allemaal. Ik moet denken aan een opmerking die een leerkracht van Jacco een paar jaar geleden maakte. De zorg voor Jacco was toen erg zwaar en Jaap en ik waren aan het nadenken over een mogelijke woonplek voor Jacco. ‘Waarschijnlijk is het eerste half jaar het zwaarste voor Jacco en wil hij terug naar huis. Maar je zult zien, naarmate de tijd verstrijkt krijgt zijn leven dáár steeds meer…

We rijden langs een caravanzaak in Noorwegen, wanneer Jaap zegt: ‘Ik wil toch even vragen welk soort remmen er onder een Noorse caravan zitten. Ik heb namelijk het gevoel dat de remmen van onze caravan niet helemaal goed zijn.’ Tja, de wegen zijn hier wel wat extremer dan in Nederland. Ik denk aan de bordjes langs de weg met daarop een stijgingspercentage van soms wel acht procent! Jaap gaat verder: ‘Het is volgens mij niet goed wanneer de remmen bij het dalen heet worden en zelfs roken.’ Behendig draait hij de auto met caravan. Zo knap! Even later staan we bij de caravanzaak en terwijl Jaap een medewerker zoekt, vraagt…

‘ Zullen we jouw verjaardag op de Bitihorn vieren?’ Ik kijk Jaap bedenkelijk aan. We hebben deze vakantie al heel wat kilometers in de benen zitten, maar deze berg is wel errug hoog… Aarzelend zeg ik dan ook:’ Ik weet het niet. Denk je dat Hanna en Ruben het aankunnen?’ Stiekem hoop ik dat ik hen kan gebruiken om maar niet de berg op te hoeven klimmen… Tevergeefs. Jaap zegt:’ O ja hoor. De berg is volgens onze Noorse buurman prima te doen voor iedereen, ook voor kinderen. Er staat twee uur heen en één uur terug voor. Met ons tempo en de pauzes zijn we denk ik het dubbele…

Ik staar naar de ketting in mijn handen. Op het verzilverde hartje staat een Engelse tekst gegraveerd: ‘Whatever you decide to do, make sure its make you happy.’ Op de één of andere manier raakt deze spreuk mij. Veel tijd om erover na te denken krijg ik echter niet, want abrupt word ik gestoord door Ruben: ‘ Ma-ham, kijk eens. Dit vind ik leuk! Mag ik deze lekkere warme buff? Kijk, het is dat Noorse patroon wat jij altijd zo leuk vindt!’ Ruben houdt een soort hoofdband met daarop het Noorse Mariuspatroon voor mijn neus. Zoals altijd antwoord ik:’ Ja, leuk. Leg maar weer terug.’ Tot mijn verbazing accepteert hij…