Op weg naar een nieuw begin
In mijn laatste blog heb ik geschreven dat Jacco zou gaan verhuizen naar een andere woning binnen dezelfde instelling. Een hele onderneming voor ons als ouders, maar natuurlijk vooral voor Jacco zelf.
Na veel gesprekken met de verschillende begeleiders, leerkrachten en andere professionals, hebben wij een plan van aanpak gemaakt. Prima, alleen hoe én wanneer vertel je een kind van 13 (met het ontwikkelingsniveau van een vierjarige) dat hij zal gaan verhuizen naar een andere stad, andere woning en andere school? Dat is lastig, dus stelden wij dit gesprek steeds uit. Tot wij vlak voor de zomervakantie een spreekwoordelijk ‘zetje’ kregen van de (toenmalige) leerkracht van Jacco….
Ik was druk bezig met de laatste voorbereidingen voor onze vakantie toen de telefoon ging. ‘Hebben jullie Jacco al verteld dat hij gaat verhuizen? Ik ben namelijk de kinderen aan het voorbereiden op de ‘wenochtend’ in de nieuwe groep en ik wil graag weten wat ik tegen Jacco kan vertellen.’ Ik schrok van deze terechte vraag. Aarzelend antwoordde ik dat ze maar moest vertellen dat hij gewoon bij haar zou blijven. Dat leek mij in dit geval het beste.
Aangezien de tijd van uitstellen nu toch echt voorbij was, besloot ik het maar gewoon tegen hem te zeggen. Ik weet nog heel goed hoe het gesprek in de tuin ging…
‘Jacco, jij gaat verhuizen in de vakantie.’ Ik voelde mijn hart in mijn keel bonken. Hoe zou hij reageren? Zou hij het begrijpen? Hij keek mij met grote ogen aan en vroeg: ‘Waarom?’ Alsof het de normaalste zaak van de wereld is, antwoordde ik heel rustig: ’Omdat dat beter voor je is.’ Met ingehouden adem wachtte ik zijn reactie af, maar tot mijn verbazing zei hij alleen: ’Oké.’ Uh…Oké… Ik heb in mijn voorbereiding met allerlei verschillende scenario’s rekening gehouden, maar deze reactie had ik niet verwacht. Zal hij wel begrijpen wat ik zeg? ‘Dat betekent dat jij ook naar een andere school zal gaan en een andere juf of meester zal krijgen.’ Hij leek mijn boodschap toch begrepen te hebben, want hij vroeg: ‘Maar waarom moet Jacco dan ook naar een andere school?’ ‘ Nou, jij gaat verhuizen naar Zwolle, dat is dichterbij pappa en mamma en daar hoort ook een andere school bij. We zeggen dus dáág tegen juf Mieke*, dáág tegen juf Esther* en ook dáág tegen alle kinderen uit je klas’. Aangestoken door mijn uitbundig ‘zwaaien’, begon hij te lachen en noemde hij hard én enthousiast alle namen van de kinderen uit zijn klas op. Voorzichtig ging ik verder. ‘Maar we zeggen ook dáág tegen alle begeleiders op je woning.’ Toen ging hij helemaal los en ook alle namen van de begeleiders én van zijn medebewoners kwamen voorbij. Ik kreeg spontaan de slappe lach van zijn enthousiasme en woordenvloed. Dus samen ‘zwaaiden’ wij naar iedereen in zijn woning en zijn klas. En toen was hij ineens klaar, stond op en liep naar binnen. Verbaasd over zijn reactie bleef ik alleen in de tuin achter met naast mij een emmer vol onkruid en modder aan mijn handen…
Eind augustus was de verhuizing van Jacco. Jaap had een aanhanger geregeld en samen hebben we hem in één keer van Cruquius naar Zwolle verhuisd. Toen Jacco ons aan zag komen rijden met de aanhanger achter de auto, verscheen er een grote glimlach op zijn gezicht. Hij riep naar iedereen die het maar wilde horen: ‘Ha, pappa Jaap heeft een aanhanger achter zijn auto gekoppeld. Daar komen al Jacco’s spullen in!’ Terwijl Jaap en ik al zijn spullen in de aanhanger deden, liep hij als een kip zonder kop ons constant voor de voeten. Hij wilde namelijk dolgraag pappa Jaap meehelpen met de aanhanger.
Toen al zijn spullen waren ingeladen, was het toch echt tijd om afscheid te nemen. We hadden enkele afscheidscadeautjes gekocht voor de begeleiders en voor de kinderen. Nadat deze waren uitgedeeld, kreeg Jacco van iedereen een hand en van sommige medebewoners zelfs een knuffel. Met een brok in mijn keel en vol trots keek ik van een afstandje naar dit lieve tafereeltje. Tenslotte mocht hij zijn foto van zijn kamerdeur weghalen om deze later op de deur van zijn nieuwe kamer in Zwolle weer op te plakken. Onder luid getoeter, gezwaai en een hard ‘Doe-oeg geroep’ reden we weg. Een periode van bijna twee jaar achterlatend, op weg naar een nieuw begin…
* deze namen zijn gefingeerd
