Geen categorie

Er valt vast wel wat te regelen

Jacco heeft zijn plekje in Zwolle aardig gevonden. In het begin zocht hij de nabijheid van de begeleiders steeds op als een soort ‘zwaan-kleef-aan’. Terwijl de begeleiders aan het werk waren in de gezamenlijke woonkamer, was hij als een ‘echte’ puber lekker aan het bankhangen voor de televisie. Maar na een paar weken ‘ontdekte’ hij dat hij eigenlijk heel leuk speelgoed heeft en dat zijn kamer er best gezellig uit ziet! Ook op school vindt hij langzamerhand zijn plekje. De leerkracht is in ieder geval tevreden. Na een drukke periode komt er nu dus eindelijk wat meer rust bij hem en ook bij ons. Nou ja, rust…

Laatst vroeg een vriendin of ik sinds Jacco het huis uit is weer terug verlang naar mijn werk in het onderwijs. ‘Nou nee, ik heb het druk zat. Ik zou niet weten waar ik de tijd vandaan moet halen!’ Vol verbazing keek ze mij aan en vroeg: ‘Maar wat doe je dan de hele dag?’ Nou…, ik ruim chronisch rondslingerende zooi in huis op, doe de was, de boodschappen, kook, help Ruben met zijn huiswerk, ga met Hanna naar zwemles enzovoorts enzovoorts. Maar ja, dat zijn de gewone alledaagse dingen die elke moeder naast haar baan ‘gewoon’ even –hop- doet. Toch…? Waar ben ik dan zo druk mee…?

Toch weer met regelwerk rondom Jacco. De eerste weken na zijn verhuizing moest zijn epilepsieprotocol ‘waterdicht’ zijn. Lees: beschrijven van alle verschillende soorten aanvallen, wat te doen bij aanvallen en wanneer 112 bellen. Niet echt mijn favoriete klusje! Vanuit de woning kenden ze Jacco natuurlijk nog niet zo goed, dus hebben we deze klus samen ‘geklaard’.

Tussendoor ‘fietste’ het taxivervoer er nog even tussendoor. Jacco moet namelijk met de taxi van en naar school gebracht worden. Ik kon de aanvraag voor leerlingenvervoer pas indienen toen hij officieel ‘Zwollenaar’ was. Logisch, maar niet zo handig, wanneer dat pas in de laatste week van de zomervakantie kon.

Maar goed, op de dag van zijn verhuizing zat ik dus stapels formulieren in te vullen. Tjonge, wat willen ze veel weten! Met zijn medische gegevens en zijn uitstroomprofiel van school hebben ze toch niets te maken! Ze krijgen wat ze nodig hebben, meer niet. Punt. Na een paar dagen niets gehoord te hebben, klom ik maar weer eens in de telefoon. ‘Sorry mevrouw, ik denk dat we uw aanvraag kwijt geraakt zijn. U kunt deze het beste opnieuw indienen.’ Tip: maak een kopie van elke aanvraag en stuur geen onnodige informatie mee. Toen ik uiteindelijk alles voor elkaar had, kwam het taxibedrijf met ‘breaking news: ‘We hebben een leerlingenstop van drie weken vanwege de grote instroom van nieuwe leerlingen. U moet zelf voor vervoer van uw kind zorgen…’ Drie weken lang is Jacco met de dienstauto van het SEIN naar school gebracht. Fijn dat dat kon! Anders… Tja, had ik zelf heen en weer kunnen crossen of hij gewoon niet naar school gekund…

Toen de rust weer was terug gekeerd bij het taxibedrijf, werd Jacco als eerste van een lange rit ingepland. Ondanks dat zijn school 6,6 km van zijn woning is, moest hij ruim een uur in de taxi zitten. Mmm, niet handig voor een kind met epilepsie en onvoorspelbare gedrag. Ook vanuit de woning hadden ze hier geen goed gevoel over. Dit moet toch anders kunnen!? En jawel, vorige week kwam dan eindelijk ons ‘breaking news’: Jacco wordt als laatste in de rit opgehaald en zit maximaal 25 minuten in de taxi.’ Yes! Rust!?

Drie dagen ging het goed. Maar toen kwam zijn ‘gedrag’ dus om de hoek kijken. Hij wilde opeens niet meer mee; enorm gemopper, geschreeuw, geschop en hé…, schoenen kunnen door de taxi vliegen! De chauffeur wilde hem, volkomen terecht natuurlijk, niet meer meenemen. Zucht. Wat nu? Individueel vervoer? Verdrietig zei ik tegen Jaap: ‘Dit gaat mij als moeder te ver. Ik moet hem afschilderen als een soort monster dat vanwege zijn gedrag niet met het reguliere vervoer mee kan! Het is een kind, ons kind! Geen monster!’ Gelukkig dachten ze vanuit de woning goed mee en hielpen zij mee om Jacco naar school te krijgen. Ze namen deze moeilijke taak van mij over en sinds kort krijgt Jacco individueel vervoer: geen prikkels van andere kinderen en een gezellig en fijn plekje naast de chauffeur.

Wat doe je de hele dag sinds Jacco het huis uit is…? Nou, ik ben druk! Hartstikke druk. Maar eigenlijk zou ik heel graag toch weer iets van mijn ‘oude leven’ willen terugkrijgen. Er valt vast wel wat te regelen’ toch? Al is het maar voor één dag in de week…

Eén reactie

Laat een antwoord achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.