Ouders in gesprek met studenten

‘Is dit misschien iets voor jou?’ Nieuwsgierig open ik de link in het Messenger bericht van mijn schoonzus. ‘Met studenten in gesprek over opvoeding! Wilt u meedoen aan het lesprogramma: Vraag, analyse, plan op de Christelijke Hogeschool Ede?Studenten van de HBO studie Social Work mogen aan de slag met methodisch hulpverlenen. Een aantal van deze lessen zijn praktijklessen, waarbij zij leren in gesprek te gaan met ouders.’

Leuk!! Dit onderwerp staat mij op het lijf geschreven. Vol belangstelling lees ik dan ook verder. ‘Het gaat om eerstejaars studenten die moeten leren hoe contact te maken met ouders, goede vragen te stellen, samen te vatten, de vraag te analyseren om uiteindelijk doelen te stellen en een plan van aanpak te maken.’ 

Tjonge, ik leg mijn mobiel even weg om dit te laten bezinken. Eerstejaars studenten… Zij zitten dus nog maar een paar weken op school en krijgen meteen al les over ‘Ouderschap’ en over het voeren van oudergesprekken. Wat goed! Ik wou dat ik deze kans gehad had op de PABO. Ik heb dit moeten leren in de praktijk.

Wat wordt er precies van mij als ouder verwacht? ‘Als ouder hoef je je niet voor te bereiden, het is alleen belangrijk dat je open en eerlijk bent.’Prima, dat wil ik wel. Ik denk dat ik best wat te vertellen heb, want ik heb immers geen doorsnee gezin waarbij alles ‘normaal’ verloopt. Maar ja, wat is normaal? Ik weet niet beter, dus voor mij is mijn gezin normaal. Daarnaast heb ik de pilot training; ‘Ouders Deskundig en Bekwaam’ van Stichting Ovaal gevolgd en kan ik dus ook het één en ander vertellen over het Ouderperspectief.

De dag van mijn oudergesprek breekt aan. Enthousiast word ik welkom geheten door de docent. Al snel merk ik dat de studenten het net zo spannend vinden als ik. Een beetje onwennig stel ik mezelf voor. Om de spanning, ook voor mijzelf, enigszins te breken, vertel ik iets over mijn achtergrond als leerkracht. ‘Ik heb op mijn opleiding nooit geleerd om met ouders te praten. Dus toen ik als beginnend leerkracht mijn eerste oudergesprekken had, had ik het zweet op mijn rug staan. ‘O jee, een ouder. Een echte ouder! Wat moet ik zeggen en hoe pak ik zo’n gesprek aan?’

Om de beurt mogen twee studenten allerlei vragen stellen over mijn ouderschap. Het doel van vandaag is een kennismakingsgesprek: Wie is deze ouder en hoe ziet haar gezin eruit. Al pratend realiseer ik mij dat deze studenten echt helemaal blanco het gesprek met mij als vreemde ouder aan moeten gaan. Best spannend voor ze. Maar zo gaat het in de praktijk eigenlijk ook. In een kennismakingsgesprek heb je als professional geen idee wie je tegenover je treft en andersom ook niet.  Ze worden met mij als ‘oefenouder’ echter wel meteen in het diepe gegooid, want ik heb natuurlijk heel wat ervaring opgedaan de afgelopen jaren in de gesprekken over Jacco. 

Ik laat alle vragen maar gewoon op mij af komen en probeer zo goed en eerlijk mogelijk antwoord te geven. Opvallend is, dat zij ondanks hun zenuwachtigheid toch goede vragen durven te stellen, mij aankijken en ook doorvragen op wat ik vertel. Ze stellen vragen als: wat betekent de epilepsie van Jacco voor mij en voor mijn gezin. Ze vragen welke invloed het heeft op Ruben en Hanna en hoe ik daar, als moeder mee om ga. 

Na een paar minuten grijpt de docent in en is er een korte evaluatie. Ik mag vertellen hoe ik het gesprek ervaren heb en hoe ik de gestelde vragen vind. Daarna nemen twee andere studenten het gesprek over tot iedere student met mij gesproken had. 

Aan het eind vraagt de docent: ‘Heb jij als ouder nog wel behoefte aan hulp van een 24 jarige hulpverlener, met alle kennis die je de afgelopen jaren hebt opgedaan? Met andere woorden: Wat kunnen zij, en hij wees naar zijn studenten, mij bieden en hoe kunnen zij mij als ouder helpen?’ 

Een lastige vraag, maar gelukkig mocht ik even nadenken: ‘Ik ben natuurlijk geen psycholoog, orthopedagoog of Social Worker. Ik ben ouder. Ik denk dat wij elkaar nodig hebben om goed voor onze kinderen te zorgen. Ouders kennen hun kind tenslotte het beste. In gesprekken met professionals vind ik het belangrijk dat zij luisteren naar wat ouders zeggen. Misschien moeten zij soms even hun eigen plannen aan de kant schuiven en vragen wat ouders belangrijk vinden, om zo samen tot het beste behandelplan te komen. Ook vind ik het belangrijk dat professionals de tijd nemen en niet meteen een oordeel hebben. Want je hebt al zo snel een oordeel gevormd over iemand terwijl je de achtergrond niet eens weet.’

Ik ben heel benieuwd hoe de volgende twee sessies zullen verlopen, hoe deze studenten mijn verhaal hebben ervaren en wat ze hiervan zullen meenemen in hun toekomstig beroep…

Uit ervaring kan ik vertellen dat een tweede gesprek vaak makkelijker gaat!