Geen categorie

Op pantoffels naar Preikestolen

Piep Piep Piep. Met een diepe zucht zet ik de wekker uit. Kwart voor vijf…  Tjonge wat is het vroeg en dát op mijn verjaardag!  Maar ja, we gaan naar de Preikestolen lopen en dan is het verstandig om vroeg op pad te gaan. Het is een namelijk een lange hike naar het beroemdste uitzichtpunt van Noorwegen. 

Onze rugtassen hebben we al ingepakt, brood voor het ontbijt is gesmeerd, regenkleding bij elkaar gezocht (het zou namelijk later op de ochtend gaan regenen), zelfs de thermosflessen zijn al gevuld voor de koffie en thee, evenals de waterzakken. Ter ere van mijn verjaardag gaan we bovenop de Preikestolen picknicken. Jaap heeft alvast een klein gasbrandertje in zijn tas gedaan, evenals een pannetje en een blikje knakworstjes!

Om kwart voor zes rijden we van de camping. Even later komen we aan op het grote parkeerterrein waar het pad begint. Het parkeerterrein ligt er nu nog rustig bij, maar niet voor lang. Tegen achten zal het vol staan met auto’s, motoren en touringcars. Maar dan hopen wij al bijna boven zijn!

Om zes uur beginnen we onze hike. Op de borden staat het verloop van de tocht precies aangegeven. Er zijn drie klimpartijen, waarvan de eerste meteen al aan het begin. Hanna en Ruben klimmen als echte berggeitjes lachend ophoog, terwijl ik hijgend en puffend achter hen aan sjok. Ik vergelijk mezelf altijd met een dieseltreintje… Ik loop niet zo snel, maar houd het (daarom) wel lang vol. Vind ik zelf tenminste. 

Na de eerste klim nemen we even pauze. In alle rust genieten we van ons ontbijt: boterhammen met pindakaas en chocopasta. Even later worden we ingehaald door een gezin. Blijkbaar zijn wij niet de enige ochtendbrekers! Dan komen ook de eerste mensen ons tegemoet lopen met grote rugtassen waar slaapmatjes onder bungelen. Je mag overnachten op de Preikestolen, je mag er alleen geen tent opzetten. 

Na twee-en-een-half uur lopen en soms klauteren zien we, na een bocht, een groot plateau voor ons. Dus dit is de Preikestolen! Wauw! Het is uitzicht is adembenemend!  Net een foto! Je kijkt echt diep de Lysefjorden in. Ik voel mij opeens heel klein en nietig. 

We zijn echter niet de enige die het gehaald hebben. Een jong stel loopt enthousiast naar de rand en -hup- daar hangen de beentjes bungelend boven een afgrond van 604 meter. Ze lachen, juichen en geven elkaar een zoen, terwijl een ander de ene na de andere foto neemt. Een vrouw ligt zelfs op haar buik en houdt haar mobiel ver boven de afgrond om de mooiste kiekjes te schieten. Ik krijg er de kriebels van.

En dan zijn wij aan de beurt. Met lood in mijn schoenen en met diep ontzag voor hoogtes staan we even later (op gepaste afstand van de afgrond) toch te juichen voor de foto!  ‘Yeah, we hebben het gehaald!’  Klik, klik. En weer heel snel weg.

Tijd voor de knakworstjes! Jaap haalt het gasbrandertje uit zijn tas, kijkt Ruben en Hanna aan en begint met plagend gezicht heel hard te zingen: ‘Er is er een jarig hoera hoera!’ Ruben en Hanna zingen enthousiast mee, waarna Jaap zelfs nog een cadeautje uit zijn tas tovert: een T-shirt van de Preikestolen!

Net op het moment dat wij weer terug willen lopen, begint het wat te spetteren. En ja hoor, daar komen ook de eerste Japanners aan met hun selfie sticks en grote glimlach. Ineens wordt het ook druk. 

Na een minuut of tien begint het harder te regenen en doen we onze regenjassen aan. Het wordt steeds drukker. Japanners, Tsjechen, Fransen, Russen, Chinezen, Duitsers noem maar op. Het is dringen, voordringen, wachten en weer doorgaan. We zien mensen op gympies, een klein handtasje en een paraplu ons tegemoet lopen. Ongelofelijk!

Een oudere meneer uit Rusland met een wandelstok en ‘pantoffels’ aan, vraagt in gebrekkig Engels hoe ver het nog lopen is. Jaap antwoordt dat hij op een vierde van de tocht is. Zijn gezicht betrekt waarna hij hoopvol vraagt hoe het zicht bovenaan is. Jaap antwoordt eerlijk dat het heel mooi is, maar dat hij niet kan garanderen dat het met deze regen ook nog zo mooi is. Hij bedankt Jaap en loopt langzaam verder. Ik weet niet of hij ik hem dapper moet vinden of juist dom. 

Ik zie een Japanse moeder met keurig kapsel en witte gymschoenen. Naast haar, onder de paraplu, loopt haar dochtertje met wit roze tule rokje en ook witte gymschoentjes. Wat bezielt al deze mensen om in de stromende regen aan deze lange wandeling te beginnen op gymschoenen! Lieve mensen keer toch om, nu het nog kan! Alsjeblieft!

Drijfnat en soppend in onze bergschoenen bereiken we de overvolle parkeerplaats.  Dus dáár komen al deze mensen vandaan! Jaap weet een (oude) fjellstue te vinden waar we onze regenkleding uit doen. In onze tas vinden we een iets droger t shirt dan wat we aan hebben en even later zitten we aan de hete thee en soep om wat op te warmen. 

Met een glimlach zegt Ruben: ‘Ik ben toch wel heel blij dat jullie onze ouders zijn en zo goed voorbereid op pad gaan!’

Zou die oude Rus op zijn pantoffels de top nog bereikt hebben?

 

Eén reactie

  • Jasperina

    Geweldig om zo je verjaardag te mogen vieren!! Wat een avontuur! Om nooit meer te vergeten. Mijn verjaardagen verbleken hierbij. En Hanna!!! Geweldig. Ik hoop dat die oude man op zijn pantoffeltjes verstandig is geweest en terug is gegaan!

Laat een antwoord achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.