Niets doen is geen optie

De telefoon gaat. De revalidatiearts! Fijn, ik zat al op het telefoontje te wachten. ‘Ik zou u bellen over de fysiotherapie die is voorgeschreven door de orthopeed in verband met zijn scoliose.’ Ik pak mijn pen en papier en zit klaar om aantekeningen te maken van haar bevindingen en haar plan van aanpak…

Tot mijn schrik vertelt zij dat fysiotherapie geen zin heeft bij Jacco. BAM! Dat komt hard binnen. Overdonderd vraag ik waarom zij dat vindt. Op een zakelijke toon vertelt zij dat het oefeningen zijn voor het verbeteren van je houding, maar dan moet je je wel bewust zijn dat je een verkeerde houding hebt. Het niveau waarop Jacco functioneert is te laag om zich bewust te zijn van een houding, laat staan een slechte houding. Daarbij komt ook nog eens dat zijn epilepsie een grote rol speelt in zijn functioneren en welbevinden. Als laatste vertelt ze dat de oefeningen ook getraind moeten worden buiten de therapie om, anders heeft het volgens haar geen zin. Ook dit punt is lastig bij Jacco.

Ik begrijp haar punt! Maar wat nu? Niets doen is geen optie. Dan wordt zijn scoliose alleen maar erger. Verschillende doembeelden verschijnen op mijn netvlies; van een krom lopende Jacco tot een rolstoel gebonden Jacco. Snel schud ik deze gedachten weg. Aarzelend zeg ik: ‘Hij is nog maar 14 jaar en nog volop in de groei. Hij is nu nog mobiel en dat wil ik zo houden.’ Ze zegt dat ze mijn zorg begrijpt, maar blijft bij haar mening. Ik probeer haar nog op andere gedachten te brengen en heb het over spelenderwijs allerlei oefeningen doen tijdens gym of buitenspelen, maar tevergeefs. Paardrijden en zwemmen zouden nog zin hebben, maar dit moeten wij zelf regelen. Ik krijg steeds meer het gevoel dat we langs elkaar heen praten en elkaar niet bereiken.

Teleurgesteld en in de war blijf ik achter. Met mijn vuist sla ik op tafel: ‘Hoezo niets aan te doen! Hij is pas 14 jaar en nog in de groei! Dit kan toch niet!’

Ik besluit het er niet bij te laten zitten en maak een telefonische afspraak met de orthopeed. Hij heeft immers de verwijzing geschreven. Tot mijn grote opluchting zegt hij dat fysiotherapie wel degelijk zin heeft. Maar wat nu? Zijn antwoord is heel kort: ‘Zoek een andere fysiotherapeut!’

Hoe simpel kan het zijn!

Maar waar ging het mis in het gesprek met de revalidatiearts? Deze vraag blijft mij nog lang achtervolgen tot iemand mij wees op het verschil in communicatie tussen mij en de arts.  De arts vertelde heel zakelijk dat zij Jacco niet verder kon helpen. Dat was haar boodschap, meer niet. Ik had dit niet verwacht, waardoor ik het gevoel had dat zij mijn kind opgaf. Maar dat was niet wat zij zei. Zij praatte vanuit het proces en wat zij voor hem kan betekenen. Ik praatte vanuit mijn emotie, mijn moedergevoel, mijn besef van verantwoordelijk zijn voor hem, voor zijn welbevinden en zijn toekomst. Ik wil het beste voor mijn kind. Ik wil niet dat hij krom groeit en rolstoelafhankelijk wordt en ik wil daar alles voor doen om dat te voorkomen. Bovendien vind ik dat er wel degelijk mogelijkheden zijn om het proces van de scoliose te beïnvloeden!

Er was dus een communicatiekloof tussen mij en de arts. Een kloof die ik helaas vaker ervaar, met als gevolg dat ik mij vaak heel alleen en niet begrepen voel en heb gevoeld.

Maar ja, hoe overbrug je deze kloof én is hij wel te overbruggen? Ik denk het wel. Door te vertellen wat je nodig hebt! Ik wil gehoord worden. Dat heb ik nodig! Ik wil begrepen worden en mijn angst kunnen delen. Ik wil verder kunnen, ook al is dit misschien anders dan ik had verwacht of gehoopt. Ik moet wel verder, opgeven kan ik niet.

In het gesprek met de revalidatiearts is dit niet gelukt. Is dat erg? Ja, ik vind van wel. Het is ook jammer, want als je echt naar elkaar luistert en je verplaatst in de ander, leer je van elkaar en bereik je zoveel meer.

Niets doen is voor mij geen optie!

PS: Jacco krijgt binnenkort fysiotherapie en de therapeut komt langs op zijn woning!