Geen categorie

Heimwee

 ‘Mamma, wanneer kom je mij weer ophalen?’ Op het scherm van mijn IPhone zie ik een verdrietige Jacco. Met een brok in mijn keel zeg ik: ‘Dat gaat nu even niet Jacco. We moeten allemaal binnenblijven, anders worden we ziek, weet je nog?’ De begeleiders hebben het op deze manier aan hem uitgelegd; we moeten binnen blijven en daarom komt er niemand bij hem op bezoek en mag hij ook niet naar school. Hij knikt en lijkt het te begrijpen. We veranderen snel van onderwerp, ook dit hebben we met zijn begeleiders afgesproken.

Het beeld van mijn iPhone wordt vervolgens compleet gevuld met een kaart die hij van oma heeft gekregen. Trots vertelt hij zo’n honderd keer dat hij post heeft gekregen van oma en van opa. De kaart draait vervolgens alle kanten, zodat wij echt alle hoekjes kunnen zien. Ik antwoord geduldig honderd keer: ‘Ja, mooi hoor. Prachtig. Fijn dat je een kaart van oma hebt gekregen. Ja, ik zie het!’ Na een kwartiertje begin ik met het afbouwen van het gesprek: ‘Jacco we gaan stoppen. Mamma gaat op het rode knopje drukken.’ De kaart wordt opnieuw in de iPhone geduwd, alsof ik hem nog niet gezien heb. En dan druk ik toch echt op het rode knopje. Weg is Jacco.

Met een diep zucht, trillende handen en tranen in mijn ogen, denk ik: ‘Wat is er in vredesnaam aan de hand? Ik begrijp er helemaal niets van! De hele wereld staat op z’n kop, angst regeert en alle zekerheden en vanzelfsprekendheden vallen als een kaartenhuis in elkaar. Mijn hoofd zit vol, er kan niets meer bij. Maar het slechte nieuws gaat maar door en door en door…

We mogen dus nu ook niet maar naar Jacco toe. Ik begrijp het en had het ook verwacht. Maar nu het zover is, is het zo wreed en hard. We worden eigenlijk afgesneden van ons eigen kind. En voor hoelang? Niemand die het weet.

Toen ik hoorde dat de verpleeghuizen zeer waarschijnlijk dicht zouden gaan voor bezoek, zei ik tegen Jaap: ‘We moeten nu naar Jacco toe gaan, want straks mogen we niet meer! Laten we al het speelgoed wat we thuis hebben maar meenemen. Dan heeft hij nog wat variatie als de muren op hem afkomen.

Met vier grote dozen kwamen we aan bij zijn woning. Op advies van de begeleiding hebben we het speelgoed nog even apart gezet, zodat zij het ‘nieuwe’ speelgoed gefaseerd zouden kunnen aanbieden. We hebben samen koffiegedronken, gekletst en ik heb veel foto’s gemaakt. Ook hebben we gefacetimed met beide opa’s en oma’s en afspraken gemaakt om extra te FaceTimen.

Na een dikke knuffel (en nog meer foto’s) gingen Jaap en ik verdrietig naar huis. Een paar dagen later hoorden we dat er ook bij de instelling waar Jacco woont geen bezoek meer mag komen. En nog een paar dagen later hoorden we dat een medewerker van een andere verdieping besmet is met het virus.

En nu…. Wat moeten we doen? We weten dat het ongeveer een maand redelijk goed gaat zonder dat hij ons lijfelijk ziet. Daarna krijgt hij heimwee, hij wordt dan letterlijk ziek. Moeten wij hem ophalen en naar huis halen? Dat mag wel, maar dan mag hij niet meer terug. Deze crisis kan nog wel weken tot maanden duren. Redden wij het om Jacco zo lang thuis te houden zonder enige hulp van buitenaf? Hij heeft de meeste epileptische aanvallen ’s nachts. Onze nachtrust gaat er dus aan. Overdag heeft hij een één op één begeleiding nodig. Ik kan Hanna en Ruben dus geen thuisonderwijs geven. Mijn werk in het (online)kleuteronderwijs lukt dan ook niet meer. Jaap kan zijn werk op zolder nog redelijk doen, maar wanneer ik 24 uur per dag drie kinderen om mij heen heb, draai ik helemaal door!

Jacco kan dus niet naar huis komen, daar zijn wij het allebei over eens.

We hebben hopelijk nog zo’n twee weken om een plan te bedenken voordat Jacco ziek wordt van heimwee. Zijn wens om naar huis te gaan is dan niet meer te stoppen. Ik hoor hem nu al zeggen: ‘Mamma, mag ik weer bij jou wonen? Mamma, mag ik op jouw schoot zitten?’ Pappa, kan jij Jacco komen ophalen?

Laten we maar bidden en hopen dat het FaceTimen een voldoende medicijn is tegen heimwee. Want een alternatief is er eigenlijk niet. En niemand weet voor hoe lang…

4 reacties

Laat een antwoord achter aan Edith Raap Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.