Wat mis je het meest…

Het is zondagochtend tien uur. In plaats van in de kerk, zit ik op de bank met mijn telefoon in de hand. Ik zoek op kerkdienstgemist.nl  onze kerk op en synchroniseer hem naar de tv. Dat kijkt veel beter dan op zo’n klein scherm. Ik verbaas mij keer weer opnieuw over de moderne techniek!

Om precies tien uur begint de kerkdienst. Hanna en Ruben spelen met de Lego. Ik laat het oogluikend toe, ze moeten wel stil zijn en ondertussen luisteren naar wat de dominee zegt. Zelf pak ik mijn breiwerk en ga verder met het Noorse vest voor Jacco. Ik luister het beste als ik brei!

Ik hoop maar dat alles goed gaat met de techniek. Jaap is ‘de man van de techniek’ binnen onze kerk. Hij heeft, samen met een paar andere techneuten, in een sneltreinvaart van alles geregeld om deze online kerkdienst mogelijk te maken. Zo is de kerkzaal omgetoverd tot een heuse filmstudio en is hij een soort van regisseur en EHBoP ‘er.  (Eerste Hulp Bij onverwachte Problemen).

Om de kijkers thuis bij de dienst te betrekken kan men via een zogenaamde mentimeter reageren op de stelling: ‘Wat mis je het meeste?’ Tijdens de dienst verschijnen de reacties in beeld. Mensen missen hun vrienden en familie. School wordt ook genoemd. Er zijn ook mensen die de kapper missen.

Dan zegt onze dominee ineens: ‘Ik mis de mensen in de kerk. Het is heel raar om in een lege kerk te staan. Ik mis bijvoorbeeld Jacco die altijd op het balkon zit.’ Hij kijkt naar het balkon waar wij altijd zitten. Bij het horen van Jacco’s naam, schiet ik helemaal vol. Zo. Dat komt binnen! Ook Ruben stopt met zijn Lego en zegt: ‘Mamma, de dominee zegt Jacco’s naam!’ ‘Ja, ik heb het ook gehoord. Fijn hè! We missen hem allemaal!’

Ruben gaat weer verder met zijn Lego. Fijn dat hij meeluistert, dat doet mij goed!  Ik pak mijn breiwerk weer op en ga ijverig verder. Ondertussen schieten mijn gedachten alle kanten op. Tjonge, Peter heeft Jacco’s naam genoemd. Hij is Jacco niet vergeten en mist hem zelfs! Hij mist onze Jacco, die niet meer naar huis mag komen vanwege het coronavirus en die voor zijn eigen veiligheid als het ware opgesloten zit in zijn woning zo’n 80 km bij ons vandaan. Door het noemen van zijn naam, is hij er toch bij!

Jacco heeft een speciale band met onze dominee. Na de kerkdienst wil hij hem altijd een hand geven. Ook laat hij het werkje dat hij, tijdens de kinderdienst gemaakt heeft, aan zijn grote vriend zien. Zo leuk!

Tjonge, wat doet het goed dat Jacco niet wordt vergeten. Want wat is het zwaar voor hem dat hij niet naar huis mag. We kunnen gelukkig wel FaceTimen, dat helpt wel iets, maar toch… Hij neemt nu nog genoegen met het gegeven dat iedereen binnen moet blijven, omdat je anders ziek wordt. Maar voor hoe lang? En wat dan…?

Met noemen van Jacco’s naam, voel ik mij als moeder van een gehandicapt kind ook gesteund en gezien. Jaap vertelde, toen hij thuis kwam, dat hij ook even een brok in zijn keel kreeg toen Jacco’s naam werd genoemd.  

In de media worden wij en onze kwetsbare kinderen vaak onder één noemer gesteld met mensen die hun dierbaren niet meer mogen bezoeken. Dat we in de kerk wel apart genoemd en gezien worden, voelt zo goed!

Met een brok in mijn keel stuur ik na afloop van de dienst onze dominee een appje:

Bedankt voor het noemen van Jacco’s naam! Het was een mooie dienst. Fijne zondag!

Mijn zondag kan niet meer stuk!