Spagaat
Met één hand schenk ik een beker limonade in voor Hanna en met de andere hand houd ik mijn mobiel vast en lees ik het laatste mailtje van mijn werk. Tjonge, wat een gedoe. Nooit gedacht dat ik in deze situatie verzeild zou raken, toen ik mij na tien jaar weer had opgegeven voor invalwerk bij de kleuters. Enthousiast begon ik in september aan het schooljaar en gaandeweg raakte ik steeds meer gewend aan het weer ‘juf’ zijn. En nu… nu zit ik noodgedwongen thuis! Raar hoor om het kleuteronderwijs digitaal vorm te geven! Ik had geen idee hoe ik dat moest aanpakken. Gelukkig hebben mijn collega’s goede ideeën en kan ik daarop meeliften.
Terwijl ik mijn mail lees, hoor ik Hanna vragen: ‘Mamma, mag ik ook nog een koekje?’ Wat geïrriteerd antwoord ik: ‘Nu even niet Hanna, even wachten tot ik mijn mail gelezen heb!’ Verdrietig zegt ze: ‘Ik weet het al, je werk is belangrijker dan ik.’
Pats… het voelt alsof ik een klap in mijn gezicht krijg. Ik kijk in een heel verdrietig gezichtje en weet even niets te zeggen. Geschrokken stamel ik: ‘Nee natuurlijk niet. Jij bent veel belangrijker!’ Nu ben ik degene die verdrietig is. Een stemmetje in mijn hoofd waarschuwt: ‘Dit is niet goed Maaike. Dit klopt niet…’
Even later zit ik met Jaap aan tafel aan een bakje koffie. De opmerking van Hanna laat mij niet los. Met een diepe zucht probeer ik mijn schuldgevoelens te onderdrukken. Het lukt niet. ‘Weet je wat ik lastig vind? Ze vragen van mij om Ruben en Hanna ’s morgens les te geven, prima! Natuurlijk doe ik dit! Máár veel van mijn collega’s werken juist in de ochtend. Hoe kan ik nu én thuis lesgeven én ondertussen mijn werkmail bijhouden, werkapps lezen en online vergaderingen bijwonen. Ik kan mezelf toch niet in tweeën spitsen?! Ik doe Hanna en Ruben te kort én mijn werk te kort. Bovendien raak ik zelf helemaal over de kook!’
Sinds de scholen zo’n vier weken geleden dicht zijn gegaan, doe zo mijn best om alle ballen hoog te houden, maar het lukt gewoon niet. Ze vallen één voor één op de grond. Heel frustrerend, want hoe ik ook mijn best doe, ik houd ze niet hoog! Ik heb de hele dag een (beginnende) puber om mij heen, een klein meisje dat compleet haar eigen gang gaat als ik even niet oplet en een huis dat ‘ontploft’ is nu iedereen verplicht thuis zit. Aan opruimen kom ik gewoon niet toe, laat staan aan schoonmaken…
Het is mij gewoon te veel. Ik kan het niet ordenen in mijn hoofd. Naast alle coronahectiek die elke dag via de media op mij afkomt en de angst en onzekerheid over de toekomst die dat teweegbrengt, mis ik mijn Jacco. Ik mis zijn stem, zijn humor en zelfs zijn ‘gemamma’! Hij mag niet meer naar huis en we mogen ook niet meer bij hem bezoek. En voor hoelang? Tot de meivakantie? Ik hoop het. Maar ik ben bang dat het langer zal duren…
Ik weet wel dat het voor zijn eigen veiligheid is, maar toch… Gelukkig is de situatie in zijn woning (nog) rustig. Ik moet er niet aan denken wanneer dáár corona uitbreekt. Ik schud deze gedachten snel uit mij hoofd. Niet aan denken! Het kan er gewoon niet bij!
De coronamaatregelen. Ze raken iedereen en iedereen moet zijn eigen weg hierin vinden. Het is roeien met de riemen die je hebt. Het lukt mij alleen niet om de juiste slag te vinden…
Dan komt Jaap met een oplossing: ‘Helpt het jou als ik elke dag na de lunch twee uurtjes beneden ben, zodat jij naar boven kunt en jouw werk kan doen?’ Twee uurtje geen ‘gemamma’ en gewoon mijn eigen dingen kunnen doen! Het idee alleen al geeft mij meteen meer lucht! Dat we daar niet eerder aan hebben gedacht. Zo kan ik weer energie opbouwen om de rest van de dag er weer tegen te kunnen!!
Heerlijk!!