Geen categorie

Het klopt gewoon niet…

Wanneer mogen wij weer naar Jacco? Deze vraag houdt mij nu al ruim zeven weken bezig. De eerste paar weken van de ‘Intelligente Lock down’ lukte het mij nog om begrip te tonen voor deze strenge: ‘Nee, tenzij…’ maatregel.  Natuurlijk nemen ze in de instelling waar onze zoon woont deze strenge maatregelen. Ik moet er niet aan denken wanneer daar corona uitbreekt!  

Maar nu rijgen de weken zich aanéén tot maanden en krijg ik steeds meer moeite met deze: ‘Nee, tenzij…’ Vooral vanwege de uitzichtloosheid van deze maatregel. Wij zijn niet ziek, hij is niet ziek en toch mogen wij ons kind niet zien, aanraken en knuffelen. Dat voelt heel onwerkelijk. Het maakt mij verdrietig en boos en tegelijk.  Maar wanneer ik de nieuwsberichten volg, begrijp ik ook dat het nog steeds nodig is. Dat maakt het zo dubbel.

Ze zorgen goed voor mijn Jacco en doen allerlei leuke activiteiten met hem; ze knutselen en bakken samen een cake. Dus dàt is het niet. Ook stuurt hij kaartjes naar familie en vrienden en zo hebben ze iedere keer een loopje naar de brievenbus. Jacco helpt met de was, het wegbrengen van het oud papier en het vuilnis. Een paar keer per week FaceTimen we en elke zondag hebben we via de computer een Teams meeting waarbij de rest van de familie ook kan aanhaken! 

Omdat Jacco echt ziek kan worden van heimwee mogen wij gebruik maken van deze tenzij-regeling. In de afgelopen zeven weken mocht één van ons twee keer een uurtje naar hem toe. Omdat Jacco erg naar Jaap hangt, lag het voor de hand dat hij naar hem toe zou gaan. En inderdaad op dat ene uurtje met Jaap kan Jacco er weer even tegenaan! Hij doet het dus ondanks alles heel goed!

Maar waarom voel ik mij dan de laatste tijd zo onrustig en verdrietig…

Ik mis hem! Ik mis zijn lach, zijn humor en zijn ‘gemamma’! Het duurt nu al veel te lang.

Máár er is licht aan het eind van deze donkere tunnel! Er wordt nagedacht over een kleine versoepeling van deze: ‘Nee, tenzij….’ regeling. Ik ben benieuwd hoe hier ‘handen en voeten’ aan wordt gegeven. Hem knuffelen en een weekend mee naar huis nemen zal nog wel te hoog gegrepen zijn, maar voor nu word ik al blij als ik hem weer mag zien!

Nog meer licht! De basisscholen gaan op 11 mei voorzichtig weer open. Ik moet dus zelf ook weer aan de slag! Ik zie er aan de ene naar uit om ‘mijn kleutertjes’ weer te zien. Aan de andere kant vind ik het ook heel spannend en best eng. Want wat zal het ontzettend moeilijk zijn om je aan de strenge veiligheidsregels te houden in een kleuterklas!

Nog een lichtpuntje! Per 1 juni zal waarschijnlijk ook het Voortgezet Speciaal Onderwijs, waar Jacco naar toe gaat, weer opengaan. Van de leerkracht heb ik begrepen dat ze al volop bezig zijn met de voorbereidingen en het uitwerken van de veiligheidsprotocollen. Ik ben ook hier heel benieuwd naar hoe zij de anderhalve meter willen waarborgen bij kinderen zoals Jacco. Het lijkt mij hele uitdaging….

Het lijkt dus voorzichtig aan weer de goede kant op te gaan. Maar waarom ben ik dan niet blij? Waar komt dan die onrust vandaan? Ook hier weer die dubbele gevoelens. Voor Jacco is het goed om weer naar school te gaan, maar is het wel verstandig? Hij is een kwetsbaar kind en de angst zit er goed in bij mij. 

Maar er is nog iets anders wat mij dwars zit. Het klopt namelijk niet! De instelling waar mijn zoon woont blijft dicht, maar de school waar hij naar toe moet gaat weer open. Ik kan dat niet rijmen met elkaar! Het kan dus zo zijn dat Jacco wel naar school mag en dus blootgesteld wordt aan allerlei bacteriën en niesende kinderen, maar dat hij ons niet mag zien! Interpreteert iedereen de beleidsregels dan op zijn eigen manier?

Dát klopt gewoon niet!

Vlak voor het publiceren bij dit blog werd ik gebeld door de begeleider van Jacco. Zij vertelde dat er binnen de instelling is besloten dat alle cliënten binnen Lang Verblijf niet naar school of de dagbesteding zullen gaan, zolang de maatregel: ‘Nee, tenzij…’ van kracht is.  

Fijn dat er nu meer duidelijkheid is en dat er één lijn getrokken wordt. Het blijft onverminderd een nare situatie.

3 reacties

  • Ingrid

    Mooi en duidelijk weer geschreven Maaike, het gemis is door je woorden gewoon voelbaar. Je zet ook aan tot denken want het is ook gewoon heel raar dat straks de kwetsbare kinderen ook weer naar school mogen maar hun familie niet mogen zien. De hele situatie rondom COVID is voor iedereen ook helemaal nieuw en we moeten zelf en met elkaar uit zien te vinden hoe en wat werkt … of niet werkt. Sterkte 😘

Laat een antwoord achter aan Danielle Hoogendijk Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.