Eindelijk is het zover….

Na 11 weken en één dag mocht ik Jacco weer zien! Wat heb ik daar naar uit gekeken! Eindelijk hem weer knuffelen en met hem kletsen! Jaap mocht hem al eerder zien door gebruik te maken van de ‘Nee, tenzij… regeling’. Jacco had zo’n last van heimwee dat het niet meer houdbaar was.  Maar ik niet!! Hoe zal het zijn??

Naarmate de dag dichterbij kwam, begon ik er ook een beetje tegenop te zien.  Zal hij mij net zo gemist hebben als ik hem? Ik denk het eerlijk gezegd niet. Jacco heeft sowieso geen benul van tijd. Voor hem duurt iets lang of kort. Hij leeft per moment, wat hij gisteren heeft gedaan is niet meer belangrijk en hij maakt zich geen zorgen over de dag van morgen. Ik ben wel eens jaloers op hoe hij in het leven staat.

Hoe zal hij reageren wanneer hij mij weer ziet na zo’n lange tijd? Hij is heel erg gefocusseerd op mannen, altijd al geweest. Tijdens het FaceTimen vraagt hij standaard: ’Waar is pappa Jaap? Ik wil pappa Jaap spreken.’ Maar ook is het altijd opa die hem een kaart heeft gestuurd, terwijl het echt oma is die hieraan denkt. Zelfs tijdens de ‘Familie Team meeting’ schenkt hij voornamelijk aandacht aan de ooms en neven. Oma en de tantes hangen er altijd een beetje bij…

Zal hij mij, net als na een lange vakantie, gewoon aan de kant duwen op zoek naar Jaap? O, wat voel ik mij ongemakkelijk op zulke momenten! Meestal wuif ik mijn emoties weg door te zeggen: ‘Ach, ik ben alleen maar zijn moeder, meer niet.’ Maar toch…

Misschien moet Jaap even om het hoekje wachten, zodat ik de eerste reactie van Jacco heb. Maar hij weet dat wij samen komen. Dan zal hij juist Jaap gaan zoeken… Nee, dat is ook geen oplossing. Dan moet ik het maar gewoon laten gebeuren…

Toen we aankwamen rijden, zagen we Jacco al voor het raam staan. Luid toeterend reden we het parkeerterrein op. We waren de auto nog niet uit of Jacco liep ons met een enorme lach op zijn gezicht tegemoet. Tot mijn grote opluchting liep hij meteen naar mij toe en stond wat onwennig voor me. Spontaan gaf ik hem een knuffel en kus. Tjonge, wat is hij gegroeid! Hij is een heuse vent geworden, een echte puber met lange benen en lange armen die niet weten wat ze moeten doen! Geweldig! De begeleidster zei dat hij de hele ochtend op mamma Maaike had gewacht! Hij was zo blij dat hij mamma Maaike weer zou zien dat hij zichzelf had gedoucht en had aangekleed. Zelfs zijn snor moest eraf! Wat een lieverd! Had ik mij zorgen gemaakt voor niets!

In de tuin hebben we koffiegedronken met een nog halfbevroren oliebol uit de vriezer. Ik had een auto met aanhanger gekocht die aan alle kanten bewonderd werd. In een splitsecond dacht ik: ‘O jee, ik heb hem geknuffeld en een kus geven. Mocht dit wel? De begeleidster heeft het gezien en er niets over gezegd, dus zal het wel goed zijn.’ Even kreeg ik het benauwd van alle protocollen. Wat ben ik blij dat wij geen mondkapje om hoeven, niet getemperatuurd worden, de anderhalve meter afstand simpelweg niet lukt bij Jacco en dat we hem gewoon mogen knuffelen zonder plastic scherm met armsgaten! Dat had ik heel erg gevonden!

Een half uur later liepen we met ons drieën door wijk naar een strandje. Het was mooi weer, dus er waren wat mensen aan het zonnen en kinderen aan het spelen. Ineens viel het mij op dat Jacco minder aan het zwalken is. Het is nu gewoon gezellig en ontspannen om met hem te lopen! Misschien het resultaat van de steunzool die hij vlak voor de coronamaatregelen heeft gekregen?!

Bij terugkomst meldden we ons weer bij de afdeling en even later kwam zijn begeleidster naar buiten. Terwijl Jacco in een ligschommel lag te genieten van het zonnetje én alle aandacht, raakten wij aan de ‘klets’ met zijn begeleidster. Maar toen was het toch echt tijd om afscheid te nemen.

Tot volgende week lieve Jacco!