Mengtafel in je hoofd
‘Ik word gek van mijn oor!´ Verdrietig leun ik met mijn hoofd tegen het keukenkastje. Jaap staat naast mij en zegt begripvol: ‘Je hoofd moet gewoon wennen aan het feit dat je met je rechteroor niets meer hoort. De ‘mengtafel’ in je hoofd moet als het ware opnieuw geprogrammeerd worden en dat kost nou eenmaal tijd!’ Het beeld dat hij schetst raakt mij, omdat het zo herkenbaar is. En dan schiet ik ondanks mijn frustratie toch in de lach.
Jaap kan het weten. Hij heeft twee gehoorapparaten en zijn grootste hobby is licht- en geluidtechniek. Bijna elke zondag zit hij in de kerk achter de knoppen van de mengtafel om het licht, geluid en/of videobeeld in de kerk goed op elkaar af te stemmen, zodat de kijkers thuis één mooi plaatje te zien krijgen.
Vier maanden geleden, vlak voor de zomervakantie, merkte ik ineens dat ik de kleuters in mijn klas niet goed kon verstaan. Ook tegen collega’s zei ik steeds: ‘Sorry, wat zeg je?’ Ik dacht dat het gewoon een kwestie was van ‘oren uit laten spuiten’, maar het bleek veel ernstiger te zijn…
Uit een gehoortest bij de audicien bleek dat ik in mijn rechteroor een flink gehoorverlies heb en letterlijk met dat oor geen woord kan verstaan. Daarentegen hoor ik met mijn linkeroor juist buitengewoon goed. Ik werd doorverwezen naar de KNO arts voor een uitgebreidere gehoortest en hij vertelde iets waar ik nog nooit van had gehoord: ‘Je heb een klassiek geval van Sudden Deafness. Je bent plotseling doof aan één oor. De oorzaak is waarschijnlijk een virus dat de trilhaartjes in je slakkenhuis heeft aangetast.’ Hij pakte een tekening van de binnenkant van een oor en wees naar een ruimte achter het trommelvlies. De gehoorschade is helaas blijvend.’
Totaal overrompeld door dit nieuws keek ik hem met grote ogen aan. Dat kan toch niet waar zijn! Hoe moet dat nu verder? Kan ik bijvoorbeeld nog wel voor de klas staan als ik half doof ben. De KNO arts zag mijn schrikreactie en zei hoopvol: ‘Met een gehoorapparaat zou je dit weer flink kunnen opkrikken hoor. Echt waar!’
Tjonge, een gehoorapparaat…! Dat had ik niet verwacht!! Dat wil ik ook helemaal niet! Beduusd ging ik naar huis. Eerst de vakantie maar door komen en een nieuwe afspraak bij de audicien maken. Ondertussen maar wennen aan het idee…
Als er één oor het niet doet, merk je pas hoe belangrijk een goed samenwerkend stel oren is. Het inschatten waar geluid vandaan komt gaat ontzettend lastig met maar één werkend oor en het uitfilteren van achtergrondgeluiden kost me nu heel veel energie. Op een gegeven moment merkte ik dat ik inderdaad automatisch met mijn goede oor naar iemand toe draai bij een spontaan praatje of dat ik zei: ‘Ik draai even om, want met dit oor kan ik je beter verstaan!’ Mensen met een mondkapje verstaan is pas echt een uitdaging! Maar wanneer ik zeg dat ik slecht kan horen, vinden ze het gelukkig nooit erg om hun vraag of opmerking te herhalen.
Zo probeer ik mijn weg hier in aan het vinden. Ik realiseer me nu pas dat Jaap dit proces jaren geleden ook heeft doorgemaakt. Daar had ik nooit zo bij stil gestaan!
Twee weken geleden heb ik mijn gehoorapparaat opgehaald. Raar hoor, om zo’n ding voor het eerst in je oor te stoppen. Maar de KNO arts had gelijk: het helpt echt! Ik ben nu weer meer in balans!
Maar het is nog wel wennen! Omgevingsgeluiden komen nog steeds harder binnen dan voorheen en wanneer Hanna en Ruben tegelijk mijn aandacht vragen, komt dat scheller binnen dan normaal. Laatst hoorde ik ineens in mijn rechteroor ‘De vijfde symfonie van Beethoven’. Ik schrok ervan en wist even niet waar het vandaan kwam. En toen realiseerde ik mij dat dat een teken is dat de baterijen van mijn gehoorapparaat leeg zijn! Gelukkig had ik een reserve in mijn tas zitten.
Het is deze maand ‘Epilepsie Awaranes Month’ , de maand waarin er extra aandacht wordt gegeven aan epilepsie. De vergelijking van Jaap over je brein als mengtafel, laat mij niet los. Het opende mijn ogen voor wat er in Jacco’s hoofd gebeurt tijdens een epileptische aanval. Zijn ‘mengtafel’ is helaas flink beschadigd door de epilepsie. Regelmatig geeft hij kortsluiting waardoor alles om hem heen niet, of vertraagd binnenkomt. En net wanneer hij al zijn ‘schuiven’ weer goed heeft staan, komt er weer een ‘kortsluiting’.
Wat is epilepsie toch een ongrijpbare rotziekte en wat voel ik mij machteloos. Door mijn gehoorproblemen besef ik opnieuw de enorme impact dat epilepsie heeft op zijn leven. Maar ook hoe ontzetten knap hij hiermee omgaat en hoeveel ik daarvan kan leren! Trots op mijn zoon!
Prietpraat:
We zitten aan tafel te eten en Hanna en Ruben schreeuwen dwars door elkaar om de pot pindakaas. Dan doen Jaap en ik tegelijk, alsof we het hebben afgesproken, ons gehoorapparaat uit en leggen die pontificaal midden op tafel neer. Opeens is het stil in huis. Hanna en Ruben kijken verschrikt naar de drie apparaten en vergeten de pot pindakaas.
Elk nadeel ook weer z’n voordeel!
