Coronaproof niezen
Met mondkapje om liepen Jacco en ik in optocht achter de neuroloog aan richting haar spreekkamer. Ander halfjaar geleden kreeg Jacco zijn NVS en we zouden nu de eerste resultaten daarvan kunnen zien. Een NVS staat voor Nervus Vagus Stimulator, een implantaat dat signalen zendt naar de hersenen wat een gunstig effect kan hebben op epileptische aanvallen.
In haar spreekkamer aangekomen ging ik achter het plastic scherm zitten en Jacco nam plaats op de stoel naast mij schuin tegenover het bureau van de neuroloog. Gelukkig mochten de mondkapjes af, dat praat veel makkelijker. Omdat het lunchtijd was vroeg Jacco om een broodje. Terwijl hij lekker zat te eten, konden wij rustig praten. Tenminste dat was mijn bedoeling…
De neuroloog stak van wal: ‘Je zou nu ongeveer het effect moeten kunnen zien van de NVS en ik ben benieuwd wat jullie ervaring is.’ In mijn ooghoeken zag ik dat Jacco zijn mond helemaal volpropte, zodat hij nauwelijks meer kon kauwen en tot mijn schrik begon te kokken. Het leidde mij ontzettend af en ik pakte zijn broodtrommel, waarop hij hevig protesteerde. Streng zei ik: ‘Jacco eerst je mond leegeten en daarna mag je een volgend broodje.’ Terwijl hij uit alle macht probeerde te kauwen, richtte ik mij opnieuw tot de neuroloog. ‘We zien eigenlijk niet zo heel veel effect op het aantal epileptische aanvallen. Ik merk echter wel dat hij rustiger is geworden qua gedrag en ook dat hij wat alerter is op de dagen dat hij geen aanvallen heeft. Hij heeft dus meer profijt van de neveneffecten van de NVS, dan dat het invloed heeft op zijn aanvallen.’ De neuroloog knikte en vertelde dat de begeleiders van Jacco dit ook merken.
Terwijl zij mij de aanvalsregistratie liet zien, moest Jacco plotseling ontzettend hard niezen. Razendsnel pakte ik een zakdoekje uit mijn tas, maar… te laat. Het snot zat al overal. Op zijn jas, op zijn broek en vast en zeker ook op het bureau van de neuroloog! Met het schaamrood op mijn kaken veegde ik het snel weg. En net toen ik de boel had schoon gepoetst, zag ik dat er nòg een nies aankwam. Opnieuw dook ik in mijn tas. Hahahatsjoe! Shoot, weer te laat… Weer alles onder. Gelukkig reageerde de neuroloog heel rustig en heel begripvol. ‘Ja, dit kan gebeuren. Geeft niets!’ Met een schone zakdoek tegen Jacco’s mond en neus gedrukt, probeerde ik het gesprek te hervatten. Maar ja, dat ging natuurlijk niet. Jacco protesteerde aan alle kanten tegen deze vrijheidsbeperking, waarna de ene na de andere niesaanval volgde…
Na een heel pakje zakdoeken vol geniest te hebben, stopte hij gelukkig. Opgelucht haalde ik adem. Hopelijk kon ik nu rustig met de neuroloog verder praten, daarvoor zaten we hier tenslotte! Maar niets was minder waar. ‘Mamma, ik heb reuze honger!’ Nee hè! De neuroloog knikte echter vol begrip en zei: ‘Eet maar lekker je broodjes op hoor. Ze zien er zó lekker uit!’ Om Jacco rustig te houden gaf ik hem zijn broodtrommel terug. ‘Maar eerst je mond leeg eten hè?’ Jacco knikte heel braaf. Terwijl hij lekker zat te eten, hervatte de neuroloog het gesprek. ‘Uit de registratie van de NVS zie ik wel dat de NVS ‘s nachts een aantal keren extra pulsen heeft gegeven bij een verhoogde hartslag. We weten niet of het de aanval heeft tegen gehouden, maar de NVS doet dus wel zijn werk.’ Terwijl Jacco na elke hap trouw zijn mond wagenwijd open deed en wachtte op mijn goedkeurig, moest ik deze informatie even verwerken… De NVS doet dus wel zijn werk! Dat is goed nieuws! De neuroloog ging verder: ‘We weten eigenlijk pas of de NVS werkt, wanneer we hem een tijdje uit zetten…maar dat vind ik eigenlijk heel zielig voor Jacco.’ Onder het: ‘Ja, Jacco je mag een nieuwe hap’, zei ik: ‘Nee, dat moeten we ook niet doen! Hij heeft geen last van de pulsen die de NVS uitzendt en hij zit veel lekkerder in zijn vel. Ik ben blij dat we deze stap hebben genomen, ondanks dat zijn epilepsie hetzelfde is gebleven.’ Ondertussen was Jacco bezig om alle kruimels die op zijn broek waren gevallen op te eten. De neuroloog vertelde dat zij nog wel wat ruimte zag voor verhoging van een medicijn, misschien dat dat verlichting zou geven.
Toen was het tijd om te vertrekken en Jacco naar school te brengen. Als een stel eendjes liepen we weer achter elkaar aan naar de uitgang en daar kreeg Jacco opnieuw een niesaanval. Gelukkig had hij nu zijn mondkapje voor! Maar ja, nu zat het mondkapje vol met snot! Angstvallig hield ik het kapje toch maar voor zijn neus en mond voor het geval er nog een nies kwam. Met het zweet onder mijn oksels realiseerde ik mij dat ik nog maar één schoon mondkapje bij mij had! En deze was speciaal voor de terugweg in de taxi. Opgelucht dacht ik: ‘Gelukkig heeft hij op school een spatscherm, veel handiger!
Met een schoongepoetste Jacco liep ik naar de auto. Tjonge wat een vermoeiend gesprek! Waarom moest Jacco in vredesnaam mee! Dat heeft toch helemaal geen meerwaarde. En toen zag ik toch het komische van dit hele avontuur in en zei lachend: ‘Jacco, je moet toch leren om Corona-proof te niezen hoor! Waarom heb ik jou niet achter het plastic scherm gezet! Dat had een heleboel spetters op het bureau van de neuroloog gescheeld….’
