-
Sweet sixteen
Jacco is bijna jarig. We zitten in de tuin en genieten van het lekkere weer. Tante Annette is op visite gekomen en heeft natuurlijk een cadeautje mee genomen. Nieuwsgierig scheurt hij het pakje wat hardhandig open en kijkt er een beetje vreemd naar. Wat is dat nou?? Vragend kijkt hij rond. Een camouflagemuts!!! Behendig zet tante Annette de stoffen muts met legerprint over de epilepsiehelm. Supertrots kijkt Jacco als in de spiegel. Wat een leuk cadeautje, daar heeft Annette echt over nagedacht! ‘Zal ik je voorlezen? Heb je daar zin in?’ Tante Annette kijkt Jacco verwachtingsvol aan. Met zijn zware puberstem zegt hij heel hard: ‘Ja!’ en hij knikt er…
-
Fietsen met zijwielen…
‘Wil je meewerken aan het herschrijven van de cursus Opvoeden 3.7 voor ouders die een zorgintensief kind hebben? Met al jouw ervaring kan jij een waardevolle bijdrage leveren aan andere zorgouders!’ Natuurlijk wil ik dat! Lijkt mij leuk en ook heel belangrijk. Zo gezegd, zo gedaan. Mijn vriendin maakte een opzet en na een aantal brainstormsessies, beeldbelmomenten en heen en weer mailen van het cursusmateriaal was het resultaat een mooie, eerlijke en hopelijk herkenbare opvoedcursus! Het is alweer drie jaar geleden dat Jaap en ik mee deden aan de ‘oorspronkelijke’ opvoedcursus voor ‘gewone’ ouders. Ik zag er toen eigenlijk een beetje tegenop om mee te doen. Het verhaal van Jacco…
-
Een lach en een traan
Jacco is een ‘man van uitersten’. Hij vindt je leuk of hij laat je links liggen. Hij is enthousiast of denkt ‘boeien, ik heb geen zin’. Hij is ook altijd eerlijk en zegt dingen recht voor zijn raap. Hij heeft geen dubbele agenda en maakt ook geen plannetjes om te zorgen dat hij krijgt wat hij wil. Als hij lacht, lacht hij echt. Als hij huilt, is er ook écht is aan de hand. Deze emoties gaan bij hem nooit samen. Soms ben ik daar jaloers op, want een lach én een traan gaan bij mij vaak wel samen, vooral als ik aan Jacco denk… Deze wirwar van emoties komen…