Fietsen met zijwielen…

‘Wil je meewerken aan het herschrijven van de cursus Opvoeden 3.7 voor ouders die een zorgintensief kind hebben? Met al jouw ervaring kan jij een waardevolle bijdrage leveren aan andere zorgouders!’

Natuurlijk wil ik dat! Lijkt mij leuk en ook heel belangrijk. Zo gezegd, zo gedaan. Mijn vriendin maakte een opzet en na een aantal brainstormsessies, beeldbelmomenten en heen en weer mailen van het cursusmateriaal was het resultaat een mooie, eerlijke en hopelijk herkenbare opvoedcursus!

Het is alweer drie jaar geleden dat Jaap en ik mee deden aan de ‘oorspronkelijke’ opvoedcursus voor ‘gewone’ ouders. Ik zag er toen eigenlijk een beetje tegenop om mee te doen. Het verhaal van Jacco is best heftig en om dan tussen ouders te zitten die een gezond kind hebben, leek mij niet gemakkelijk. Voor ons is het hebben van een zorgintensief kind na 10 jaar het ‘nieuwe normaal’ geworden, maar hoe reageren anderen hierop?

Ik voel mij altijd een vreemde eend in de bijt tussen ‘gewone ouders’ met ‘gezonde’ kinderen. Zij lijken zo gemakkelijk overal tussendoor te fietsen, de alledaagse onderwerpen als peuter- en kleutergedrag, pubers, uitgaan, kerkgang en clubs of verenigingen lijken ze relaxed te ondergaan. Terwijl ik op mijn bakfiets vol zorgen hijgend en puffend, moe van de slapeloze nachten ergens achteraan hobbel, waarbij mijn fiets ook nog eens ondersteund wordt door ‘diverse zijwielen’ van hulpverleners en PGB ‘ers, fietsen zij op hun e-bike mij zwaaiend voorbij.

De verzorging van een puber met het niveau van een driejarige vraagt veel energie. Hij moet geholpen worden met aankleden, de toiletgang en soms met eten. Ook heeft hij altijd toezicht nodig vanwege de kans op een epileptische aanval en gevaarlijk en/of onwenselijk gedrag. En dan heb ik het nog niet eens over de vele gesprekken met hulpverleners, artsen en de gemeente, de PGB administratie en gebrek aan privacy door in huis lopende PGB ‘ers. En tot slot de moeilijke beslissing dat Jacco niet meer thuis kon wonen…

Maar we zijn óók de ouders van Ruben en Hanna. Bij hen gaat alles tot nu toe wel volgens ‘het standaard boekje’. En omdat ik toch heel graag deze cursus samen met Jaap wilde volgen, besloten we onze ‘bakfiets’ (oftewel Jacco) voor die avonden even ‘te parkeren’. Dat bleek echter makkelijker gezegd dan gedaan. De voorstelronde kwamen we goed door. Maar toen kregen we het over school en dáár ging het mis.

‘Op welke school zit jullie oudste?’

‘Uh… hij zit op het VSO.’

VSO?

Voortgezet Speciaal Onderwijs

 ‘O, welke VSO zit hij?’

 ‘Uhhh… in Zwolle.

In Zwolle helemaal? Waarom daar helemaal?

Tja…, daar ging ons plannetje om Jacco ‘te parkeren’… Dat kon dus helemaal niet en het voelde eigenlijk ook niet goed. Hij hoort tenslotte ook bij ons gezin, al woont hij niet meer thuis… De hele cursus heb ik geprobeerd mij te focussen op het moeder zijn van Ruben en Hanna. Wanneer het over Jacco ging zette ik snel het masker op van ‘tja, je doet er niets aan en het is nou eenmaal zoals het is’. Dat masker is mij de afgelopen jaren zo goed gaan passen, dat ik soms niet eens door heb dat ik hem op heb. Ik betrap me er zelfs op dat ik dat masker ook niet meer af wil zetten om de emoties maar niet toe te hoeven laten.

En dan nu een cursus over opvoeden speciaal voor ‘zorgouders’ of ‘bakfietsouders’. Wat fijn! Nu hoef ik Jacco niet te parkeren en een masker op te zetten om mijn emoties te verbloemen. Ik hoef niet een tandje bij te zetten of te schakelen naar een hogere versnelling om andere ouders bij te houden. Ik mag gewoon zijn wie ik ben: de moeder van Jacco, Ruben én Hanna!

Kom maar op met die cursus!!

Voor meer informatie:

Cursus Opvoeden 3.0 – voor ouders met een zorgintensief kind – Dit Koningskind