Geen categorie

Sweet sixteen

Jacco is bijna jarig. We zitten in de tuin en genieten van het lekkere weer. Tante Annette is op visite gekomen en heeft natuurlijk een cadeautje mee genomen. Nieuwsgierig scheurt hij het pakje wat hardhandig open en kijkt er een beetje vreemd naar. Wat is dat nou?? Vragend kijkt hij rond. Een camouflagemuts!!! Behendig zet tante Annette de stoffen muts met legerprint over de epilepsiehelm. Supertrots kijkt Jacco als in de spiegel. Wat een leuk cadeautje, daar heeft Annette echt over nagedacht!

‘Zal ik je voorlezen? Heb je daar zin in?’ Tante Annette kijkt Jacco verwachtingsvol aan. Met zijn zware puberstem zegt hij heel hard: ‘Ja!’ en hij knikt er ook nog eens duidelijk bij. Snel ga ik op zoek naar het leuke, kleurrijke en vooral gekke prentenboek PLONS! over een varkentje dat in het water springt.

Terwijl mijn schoonzus aan het lezen is, kijk ik naar mijn Jacco van bijna 16 jaar. Tjonge wat is hij groot met zijn één meter tachtig en wat heeft hij lange benen! Aandachtig luistert hij naar het verhaal over het varken Floortje dat het heel warm heeft. Met een brok in mijn keel kijk ik naar dit lieve, maar ook best emotionele tafereeltje. Zo’n grote slungelige jongen, schoenmaat 44, klein snorretje en beginnend baardje, luisterend naar een prentenboek wat bedoeld is voor peuters en kleuters. Hier klopt iets niet! Het past niet!

Over een paar dagen is hij alweer 16 jaar. Sweet sixteen. Althans zijn lichaam wordt 16 jaar, hij blijft zelf altijd vier. En dat is wat er niet klopt. Het is zo dubbel. Aan de ene kant ben ik natuurlijk blij dat hij jarig is en maken wij er een groot feest van, maar aan de andere kant vind ik zijn verjaardag ieder jaar weer confronterend en verdrietig, omdat ieder jaar de kloof tussen zijn kalenderleeftijd en zijn ontwikkelingsleeftijd als maar groter wordt.

Neem nu bijvoorbeeld zijn ‘grote’ cadeau. Weer duplo? Hij heeft alles al van duplo. Weer een auto met aanhanger? Hij heeft er al zoveel! Ik zou liever een nieuwe iPhone voor hem kopen of een brommer.

Onwetend van mijn overpeinzingen leest tante Annette enthousiast verder over het varkentje Floortje en al de andere dieren op de boerderij van boer Van der Pluim. ’Kijk eens Jacco wat veel dieren er zijn! Ik zie een koe en een geit! He, wat is dit?’ Ze wijst op een gevlekt hondje in het boek. ‘Het lijkt wel op Hazel mijn hondje, zie je dat?’ Jacco kijkt van het gevlekte hondje in het prentenboek naar het hondje Hazel dat lekker ligt te slapen in de tuin. Hij zegt niets. Tante Annette gaat rustig verder met voorlezen. Het varkentje ziet een grote plas met water, neemt een aanloop en… Jacco begint te lachen en zegt dan met zijn harde stem: ‘Plons! Hij gaat in het water!’

Zijn lach is zo aanstekelijk dat ook ik in de lach schiet. Maar het boek is nog niet uit. De andere dieren gaan natuurlijk ook het water in, want zij hebben het ook warm. Tante Annette doet een hernieuwde poging om Jacco’s belevingswereld en fantasie wat te prikkelen. Ze wijst voor de tweede keer naar het gevlekte hondje in het boek. Nu moet Jacco in dit hondje toch zeker háár Hazel herkennen? ‘Kijk Jacco, wat is dit?’ Jacco kijkt. Hij kijkt nog eens goed en zegt dan met zijn harde stem heel resoluut: ’Een boek. Het is een boek hoor!’

Het is stil in de tuin. Je kunt een speld horen vallen. Dan kijken tante Annette en ik elkaar aan en proesten we het uit van het lachen! Tranen diggelen over mijn wangen. Jacco kijkt ons verbaasd aan. Hij begrijpt niet waar wij nu zo om moeten lachen. Het is toch zeker een boek!

Nadat wij weer wat op adem zijn gekomen, zegt tante Annette: ‘Jacco je hebt helemaal gelijk, het is een boek!’

Eén reactie

Laat een antwoord achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.