Geen categorie

Dikke duim!

‘Waar wilt u het vandaag over hebben?’ Voor mij zitten twee eerstejaars studenten van de opleiding Social Work. Zij moeten oudergesprekken oefenen en ik ben hun ‘proefkonijn’. Fijn, deze open vraag. Natuurlijk heb ik nagedacht over welk opvoedkundig probleem ik het met deze aankomend professionals zou willen hebben. Er zijn zat dingen waar ik tegenaan loop als moeder van drie kinderen. Neem nu het ochtendritueel met z’n badkamerstress en het vaak snelle ontbijt en race tegen de klok om op tijd op school te komen. Ook tips om het enorme getreuzel en gedoe ’s avonds wat gezelliger te laten verlopen zijn welkom. En wanneer Jacco thuis is, draait eigenlijk alles rondom hem en ook dat geeft de nodige spanning. Ik heb dan altijd het gevoel de anderen tekort te doen.

Maar ik wil het nu eens niet over Jacco hebben. Waar ik momenteel het meeste last van heb is de sfeer aan tafel tijdens het avondeten. Er is een bepaalde vervelende chemie tussen Ruben en Hanna dat constant balanceert op het randje van ‘niet met elkaar en niet zonder elkaar kunnen.’ Vooral tijdens het avondeten wil het nog wel eens flink botsen…

Met een diepe zucht zeg ik: ‘Ik word er wel eens moedeloos van. Heb ik de hele dag gewerkt en daarna nog eens een uur in de keuken gestaan, dan wil je gewoon gezellig met z’n allen aan tafel eten. Geen gedoe en gezeur!’

Om beter zicht te krijgen op de situatie vragen ze of ik een voorbeeld kan geven.  Oei, dat is lastig. Er gebeurt altijd zo veel aan tafel, dat ik het moeilijk vind om meteen een concrete situatie te schetsen. Het gekibbel gaat namelijk vaak ‘nergens’ over…

Na een aantal vragen merk ik dat we in een patstelling terecht zijn gekomen. Ach, het is vast een probleem wat zich in veel gezinnen afspeelt en niet oplosbaar is. Ik zal er wel mee moeten leren leven. Bij ons thuis botste het immers ook tussen mij en broer en zussen en bij Jaap thuis waren er vast en zeker ook de nodige tafelperikelen in een gezin met vijf kinderen. Ik had het mij alleen zo anders voorgesteld en wil het graag gezellig hebben aan tafel…

Moedeloos kijk ik de studenten aan. Net wanneer ik het op wil geven, grijpt de docent in: ‘Misschien doet deze moeder het wel heel goed en is het probleem juist dat er niet voldoende complimenten gegeven worden’.

Het is doodstil in de klas. Huh…? Complimenten? Ja, ik ben altijd heel kritisch op mezelf en leg mijn lat vaak (te) hoog. Dat is inderdaad waar. Het is veel makkelijker om te mopperen op de situatie, op mezelf en op elkaar dan om eens te zeggen: ‘Dat heb je goed gedaan!’ Zou dat het inderdaad kunnen zijn…?

Toen Jacco net de diagnose epilepsie kreeg was hij een kleuter. De epilepsie had grote invloed op zijn gedrag en niemand begreep waarom zijn gedrag zo ontspoorde. Eigenlijk was iedereen aan het mopperen op hem. Dat maakte hem en ook mij heel verdrietig. Op een gegeven moment ging bij mij de knop om: in plaats van mopperen, gaf ik hem bij het minste of geringste een dikke duim: ‘Dit heb jij goed gedaan! Goed zo!’ Hij straalde dan aan alle kanten en deed vervolgens erg zijn best om weer een dikke duim te verdienen! Ondanks zijn pogingen om dikke duimen te verdienen, bleef zijn gedrag even onvoorspelbaar.  Maar ik werd er zelf blijer van en ik merkte dat anderen ook minder op hem mopperden. Complimenten geven werkt aanstekelijk!

De corona-lontjes zijn momenteel ook bij ons heel kort, bij het minste of geringste vat de vlam al in de pan. Elkaar wat vaker een dikke duim geven!! Wat een verrassende uitkomst van de lessenserie: vraag, analyse, plan.  En om het SMART (Specifiek, Meetbaar, Acceptabel, Reëel Toetsbaar) te maken, gaf de docent de volgende tip: geef elkaar eens minimaal twee keer in de week een compliment.

En om hier meteen maar mee te beginnen: ‘Bedankt studenten! Wat een fijn en leerzaam gesprek was dit!!’

Laat een antwoord achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.