Vijf buikpijnpillen
Op 29 januari 2012 ging mijn website de lucht in. Tien jaar lang blogs en gedichten over het lief en leed binnen ons gezin, waarin onze oudste zoon plotseling een levensbepalende vorm van epilepsie kreeg op vierjarige leeftijd. Maar vóór die tijd heb ik ook een aantal blogs geschreven. Nu, na tien jaar, lijkt het mij een mooi moment om een aantal déze blogs te plaatsen op mijn website.
9 januari 2012
Het is kwart voor zes wanneer ik wakker schrik van een enorm lawaai. Het is de wekker van Jaap. Half slapend probeert zijn hand de knop te vinden. Tevergeefs. Dan hoor ik een zacht stemmetje naast mij vragen: ‘Mag de wekker uit?’ Oh…nee he! Het is Jacco. Dáár heb ik helemaal geen zin in! Ik wil nog even slapen! Onder luid protest zet Jaap de wekker uit en staat mopperend op, waarna Jacco zijn plekkie in neemt. Van slapen komt echter niets meer terecht. Hij kletst de oren van mijn hoofd.
Een uurtje later gaat onze wekker ook af en moeten wij er ook aan geloven…
Jacco is ‘s morgens heel lief en super gehoorzaam. Ik geniet hier maar ten volle van, want ik weet niet hoe lang dit duurt….Ik ben absoluut geen ochtendmens, voor mij is elke tijd die met een 5, 6 of 7 begint nog midden in de nacht.
Daar zitten we dan ‘midden in de nacht’ samen aan het ontbijt; hij super vrolijk, ik half slapend. Dan zegt hij: ‘Mamma, ik heb zo’n pijn in mijn buik.’ Hij wijst naar zijn buik en begint moeilijk te kijken. ‘Mag ik een buikpijnpil?’
Ik hoor deze klacht de laatste tijd vaak. Gisterenavond tijdens een enorme, huilbui klaagde hij ook over buikpijn. Ongerust ging ik naar boven en controleerde ik van alles bij hem, maar ik kon niets vinden.
‘Mamma, ik heb echt duizend pijn in mijn maag. Hij kijkt nog ernstiger wanneer hij over zijn maagpijn klaagt. Maagpijn? Hoe komt hij daar nou weer bij? HJaap heeft de laatste tijd weer veel last van zijn maag, zou Jacco dit gehoord hebben? Opnieuw werk ik de checklist van de avond daarvoor af.
Koorts? Nee.
Hoe zit het met zijn ontlasting? Goed.
Ik druk in zijn buik. ‘Doet dit zeer?’ ‘Nee’.
Wat nu?
Hij slikt veel medicijnen tegen de epilepsie, zou dat ermee te maken kunnen hebben? Elk medicijn heeft bijwerkingen, daar ontkom je niet aan. Uit de keukenkast, die tegenwoordig meer op een apothekerskast lijkt, pak ik het doosje van de Ethymal, één van zijn wondermiddelen tegen epileptische aanvallen. En ja hoor, één van de bijwerkingen is: maag- en darmklachten…
‘Zal ik de dokter dan maar even bellen?’ hoor ik mezelf vragen.
‘Ja, wil je dat nu doen? Ik wil buikpijnpillen, ik wil vijf buikpijnpillen.’ Hij begint op zijn vingers te tellen en kijkt daarbij zeer serieus. Wil je vragen om vijf buikpijnpillen, niet meer. Niet de andere hand erbij. Vijf, en dan is het klaar.’ Eigenlijk moet ik een beetje lachen om deze specifieke vraag en daarbij zijn serieuze gezichtje. Maar ik houd mij in, want ik denk dat hij echt pijn heeft.
‘Vijf is wel een beetje veel, je slikt al zoveel pillen. Zijn vijf buikpijnpillen echt wel nodig?’
Hij kijkt zeer verdrietig, met een hand op zijn buik en met de andere hand bevestigt hij het getal vijf nog een keer. Dan is het mij wel duidelijk dat het menens is.
Ik stel hem gerust en vertel dat ik vandaag de dokter om buikpijnpillen ga vragen.
Nadat de taxi Jacco heeft opgehaald besluit ik mijn belofte waar te maken. Ik maak mij toch een beetje zorgen om deze aanhoudende buikpijn. Ik zal maar niet vragen om vijf buikpijnpillen. Eén pil erbij vind ik meer dan genoeg!
Gelukkig nam de dokter de klacht van Jacco ook serieus. Ze schreef een maagbeschermer voor en deze hielp wonderbaarlijk! Ik heb Jacco daarna niet meer gehoord over buikpijn!
De les die ik geleerd heb is: altijd luisteren naar Jacco en naar mijn onderbuikgevoel dat hij weleens gelijk zou kunnen hebben! Dit is een oergevoel dat mij de laatste tien jaar nooit in de steek heeft gelaten.
