Hieperdepiep… HOERA
Lang zal hij leven
Lang zal hij leven
Lang zal hij leven in de gloria
In de gloria
In de gloria
Hieperdepiep
Hoera!
Het is acht uur ’s morgens en met de iPhone in de hand zingen we uitbundig Jaap toe. Hij ligt in bed en geniet zichtbaar van ons driestemmig verjaardagslied. Facetime is toch wel een geweldige uitvinding!
‘Zo, zeg ik enthousiast, ik zie dat de verpleegkundigen jou ook mooi versierd hebben voor je verjaardag: een neussonde en een slangetje voor zuurstofondersteuning!’
‘Tja, het is niet anders.’ Jaap haalt zijn schouders op en lacht als een boer met kiespijn. Alleen heeft deze ‘boer’ geen kiespijn, maar erge buikpijn.
‘We hangen op, want Hanna en Ruben moeten naar school. Ik zie je vanmiddag tijdens het bezoekuur. Love you!’
Snel werk ik Hanna en Ruben de deur uit. Het is al laat….
Zittend aan de keukentafel met een bakje koffie onder handbereik, denk ik terug aan wat er de afgelopen week allemaal is gebeurd. Echt heel bizar en onwerkelijk…
Vorige week is Jaap geopereerd aan zijn galblaas. Het was een geplande operatie die wegens corona steeds was uitgesteld. Toen de oproep eindelijk kwam, zaten we nog te twijfelen of het echt nodig zou zijn. Na lang wikken en wegen besloten we het toch door te laten gaan. Stel dat hij wel opnieuw klachten zou krijgen, dan kan die galblaas er maar beter uit zijn. Toch!? Dus ging Jaap gezond en zonder klachten onder het mes.
De volgende dag mocht hij naar huis. En toen begon de ellende. Midden in de nacht kreeg hij ontzettend veel pijn. Na overleg met de arts werd besloten om hem opnieuw op te nemen. Ze konden echter niet vinden waar de pijn vandaan kwam. Omdat de pijn ondragelijk was, werd hij vier dagen na zijn eerste operatie opnieuw geopereerd. Gelukkig werd de oorzaak toen wel gevonden; een gaatje in zijn twaalfvingerige darm. Vandaar die pijn en de koorts!
De afgelopen jaren hebben wij al veel spannende medische ‘dingen’ meegemaakt binnen ons gezin. De meeste zorgen hebben we om Jacco, onze oudste. Hij heeft vaak in het ziekenhuis gelegen vanwege aanhoudende epileptische aanvallen. Ook heeft hij een paar keer uit voorzorg op de IC gelegen, omdat hij de maximum hoeveelheid medicijnen had gekregen om op de gewone afdeling te mogen blijven. Gelukkig is dit altijd goed afgelopen.
Als moeder van een zorgintensief kind heb ik geleerd om mijn emoties en mijn angst in geval van nood opzij te zetten. Je moet immers door, je kan niet anders.
Dus toen Jaap het bijna uitschreeuwde van de buikpijn, zette ik de ‘schakel’ razendsnel om, pakte een tas met wat kleren en toiletspullen en bracht hem naar SEH. Er kwam geen ambulance, omdat ze de inschatting maakten dat hij nog wel kon zitten en dus met eigen vervoer naar het ziekenhuis zou kunnen komen…
De dagen die volgden stonden voor mij in het teken van: Ruben en Hanna naar school loodsen, huishouden doen, naar het ziekenhuis gaan, eten koken en slapen. Tussendoor nog boodschappen halen en de was bijhouden. Daarnaast heb ik Hanna geholpen met het maken van een surprise, gedicht en huiswerk, want ook dat ging gewoon door.
Ik had met mijn werk wat dagen kunnen ruilen, zodat ik de eerste dagen bij Jaap kon zijn in het ziekenhuis, maar ja… hier had ik natuurlijk geen rekening mee gehouden! Ik werk in het basisonderwijs, als leerkracht bij de kleuters. Gelukkig was er alle begrip voor de situatie en heb ik zorgverlof gekregen. Dit gaf en geeft mij rust om alles op een rijtje te zetten.
En zo mijmer ik maar door en gaan mijn gedachten als vanzelf ook naar Jacco. Hij woont sinds vijf jaar in een zorginstelling en komt om het weekend naar huis. Na overleg met de begeleiders hebben we besloten dat Jacco voorlopig daar blijft, totdat Jaap hersteld is. Fijn dat dit zo kan!
Maar vandaag is Jaap jarig. Met een tas vol kaarten, slingers en cadeautjes gaan we vanmiddag een ‘feestje’ vieren in het ziekenhuis!
Hieperdepiep… HOERA!
