Ouders in gesprek met studenten (Vervolg)

Wat relaxter dan de vorige keer stap ik  de Hogeschool binnen en zoek het klaslokaal met studenten van de opleiding Social Work. We kennen elkaar immers en dat scheelt een hoop. Enthousiast word ik dan ook welkom geheten door de docent. ‘Neem plaats, goed dat je er bent! We zijn alvast bezig met  het bespreken van ons plan voor dit tweede gesprek met jou.’

Het vorige gesprek was een kennismakingsgesprek, met als doel dat de studenten ervaren hoe het is om in gesprek te gaan met een ouder. Welke vragen stel je en hoe reageert de ouder op jouw vraag. Dit keer staat het creëren van een hulpvraag centraal, waar we in het derde en laatste gesprek mee verder gaan.

Ik ben benieuwd wie ze hebben uitgekozen. Zou het Jacco zijn? Hij is natuurlijk een super interessant kind. Deze studenten volgen immers een opleiding waarbij ze misschien wel met kinderen zoals Jacco gaan werken. Of zouden ze Ruben en Hanna kiezen? Zij zijn ‘brusjes’, een broer of zus van een zorgintensief kind.  Misschien gaan ze aan de slag met vragen als: Hoe ervaren Ruben en Hanna het om een gehandicapte broer te hebben? Hoe gaan zij ermee om dat pappa en mamma soms erg druk zijn met zijn oudere broer en eigenlijk geen of weinig tijd hebben voor hen?

De docent vraagt hoe ik het vorige gesprek ervaren heb. ‘Nou, als heel positief! Het is een oefening uit de praktijk in het ter plekke anticiperen op wat de ouder tegenover je zegt en doet. Super goed dat jullie dit nu al aanbieden aan studenten!’

Na deze korte inleiding beginnen we. Net als de vorige keer is het een gesprek tussen mij als ouder en twee studenten die elkaar steeds afwisselden. En dan kiezen de studenten tot mijn grote verbazing mij, als moederuit om mee verder te werken. Ik? Ik word abrupt wakker geschud uit mijn gangbare en soms hectische leven. Maar waarom? Het antwoord is eigenlijk heel voor de hand liggend: De lessen gaan over ‘de ouder’ en ze vinden mijn zoektocht:‘Hoe combineer ik mijn moederschap, de extreme zorg voor Jacco, het huishouden én mijn eigen leven als Maaike, dat anders verloopt dan gedacht’,heel interessant om verder uit te werken.

Even ben ik van slag. Dit komt immers totaal onverwachts. Ik denk terug aan het gesprek dat ik een paar dagen geleden nog had met Jaap. ‘Ik vind het heel moeilijk om mijn weg te vinden in het zorgen van de kinderen, het huishouden, de zorgtaken rondom Jacco, het begeleiden van Ruben met zijn huiswerk in combinatie met het vorm en betekenis geven van mijn leven als gewoon Maaike. Ik voel een soort innerlijk conflict waar ik geen handen en voeten aan kan geven. Ondanks dat Jacco het huis uit is krijgt hij gevoelsmatig toch nog 80 procent van mijn, van onze tijd en aandacht. De overige tijd moet ik dus verdelen tussen Hanna, Ruben en jou. Dan houd ik nog maar een paar procent over voor mezelf, voor mij als Maaike. Ik wil meer zijn dan alleen maar ‘moeder van…’ Natuurlijk had hij geen pasklaar antwoord op mijn ‘struggle’, maar hij begreep mij wel en dat alleen al voelde goed.

En nu komen de studenten met precies hetzelfde aan.  Over ‘toeval’ gesproken…Nog verbouwereerd luister ik naar wat ze verder te zeggen hebben. ‘We hebben in uw blog gelezen, dat u ook wel eens spreekt op bijeenkomsten.’ Huh? Ze hebben de moeite genomen om mijn blogs te lezen, wat leuk! En dat terwijl ik het de vorige keer alleen even kort genoemd heb. Ik ga meteen rechtop zitten en luister vol interesse naar de student tegenover mij. Ze hebben hun huiswerk goed gedaan!   

Vanmorgen is het doel om met elkaar de hulpvraag te formuleren en we komen uit op:  ‘Hoe vind ik de balans tussen moeder zijn en Maaike zijn?’ Ik denk dat veel meer ouders, en vooral moeders, op de deze vraag een antwoord zoeken.

Ik ben benieuwd waar de studenten de volgende keer mee aankomen!