Ouders in gesprek met studenten (slot)
Wat gespannen loop ik het lokaal van de hogeschool binnen. Ik kom voor het derde en laatste ‘ouder-oefengesprek’. De eerstejaars studenten van Social Work zitten al op mij te wachten. Terwijl ik mijn jas uit trek, gaan mijn gedachten terug naar het gesprek van vanmorgen met de begeleiders van Jacco. Jacco heeft een kind geschopt. Dat mag natuurlijk niet en hij moet daarop aangesproken worden. Juist dit gedrag vind ik lastig om mee om te gaan. Het komt ergens vandaan, maar het is altijd een enorme puzzel om te ontdekken waar dit vandaan komt. Ik vind het moeilijk om te schakelen tussen deze zorgen en dit laatste ‘ouder-oefengesprek’.
Net als de vorige twee keer gaan twee studenten het gesprek met mij aan. Geïnteresseerd vragen ze hoe onze vakantie was. Deze vraag had ik al verwacht. Zal ik het sociaal wenselijk antwoord geven of … Ik besluit tot het laatste. Mijn hoofd zit namelijk nog vol zorgen. Wat gespannen antwoord ik: ‘Nou, eigenlijk hebben we niet zo’n leuke vakantie gehad. We hadden zorgen over Jacco. De studenten vragen hier op een goede manier op door. Na een paar minuten legt de docent het gesprek even stil en zegt: ‘Wat goed dat jullie hierop doorvragen. Je ziet dat deze ouder ergens mee zit en dan is het heel goed om hier even aandacht aan te geven. Zie je wat er daardoor is gebeurd?’ De studenten weten dit niet meteen onder woorden te brengen. Maar ik antwoord dat ik rustiger ben geworden en mijn gespannenheid kwijt ben geraakt. De docent zegt: ‘ Precies! En nu kunnen jullie dus met het ‘eigenlijke’ gesprek beginnen. De spanning is uit de lucht.’
Ik ben blij dat ik gekozen heb om mijn zorgen te uiten en dat hier ruimte voor is gemaakt. Enkele weken geleden had ik namelijk een gesprek waarin ik dit niet gedaan heb. Ik dacht dat ik de knop wel om kon zetten, maar het kostte mij toen ontzettend veel moeite om mij te focussen op het gesprek. Mijn gedachten dwaalden steeds af. Dus petje af voor deze studenten die hier toch maar op in zijn gegaan!
En dan begint het laatste gesprek van deze lessencyclus. Mijn hulpvraag van de vorige keer komt uitgebreid aan de orde: ‘Hoe combineer ik mijn moederschap, de extreme zorg voor Jacco, het huishouden én mijn eigen leven als Maaike, dat anders loopt dan gedacht?Nieuwsgierig wacht ik af… Ze stellen vragen over hoe ik mijn vrije tijd invul en over hoeveel tijd ik vrijmaak voor vriendinnen. En dan komt als vanzelf het gesprek een workshop die ik mag geven over de invloed van epilepsie op gedrag. Dit keer mag ik hem geven op een studiedag voor leerkrachten in het speciaal onderwijs. Wanneer ik daar over vertel, word ik helemaal enthousiast! En dan blijkt maar weer dat mijn hart nog steeds in het onderwijs ligt. Wat zou het mooi zijn, wanneer ik al mijn kennis en kunde over epilepsie hierin mee zou kunnen nemen.
Samen komen we tot het volgende stappenplan: Als eerste ga ik mijn website meer bekendheid geven. Daarna ga ik mijn allereerste blogs nog eens ‘doorspitten’ en kijken wat ik hier mee ga doen. Zet ik ze op mijn website of ga ik er wat anders mee doen…? Er staan heel veel waardevolle gedachten en gebeurtenissen in van het eerste jaar dat Jacco epilepsie kreeg. Tenslotte ga ik mij oriënteren op een baan in het speciaal onderwijs waarin ik ook mijn ervaring met epilepsie kan meenemen.
Tevreden ga ik naar huis. Bedankt studenten, jullie worden vast goede hulpverleners!
