Een engeltje met honderd plopkoeken
Mijn mobiel gaat. Jacco wil facetimen. O ja, het is woensdagavond, facetimeavond voor Jacco. Met een glimlach neem ik het gesprek gaan. Niet veel later zie ik een half gezicht met een grote lach. Jacco vindt het moeilijk om de telefoon zo te houden dat ik zijn hele gezicht zie. (Ik heb ook wel eens een heel gesprek naar het plafond gekeken…)
‘Mamma, ik heb in een koor gezeten!’ ‘Wat zeg je? In een koor?’ Ik krijg spontaan de slappe lach en denk: ‘ Wat is er op school gebeurd? Zit Jacco in een soort kerstkoor? In een flits zie ik mijn lieve Jacco luid zingend met een witte jurk en vleugeltjes in een zoet engelenkoor staan. Al gauw spat dit visioen uiteen, want als Jacco zingt is het meestal hard, zonder melodie en een variatie van de oorspronkelijke tekst met eigen woorden waarbij al zijn ledematen ook nog eens enthousiast meezingen. Je kunt hem dan beter letterlijk de ruimte geven, wil je het lied ongeschonden overleven. Heerlijk!
Met tranen in mijn ogen vraag ik: ‘Heb jij echt in een koor gezeten?’ ‘Neehee, Jacco heeft in een kooi gezeten!’ Nu begrijp ik er helemaal niets meer van. Heeft de juf hem in een kooi gezet? Ik besluit om mee te gaan in dit bijzondere gesprek: ‘Heb jij dan soms in een vogelkooitje gezeten?’ Dan schiet er door mijn hoofd dat hij later politieagent wil worden. Dàt zal het zijn! Ze hebben een toneelstukje gespeeld over de politie en een boef! ‘Heb jij soms in de gevangenis gezeten?’ ‘Nee, mamma!! Nee!! Jacco heeft in een kooi met honderd Plopkoeken gezeten!’ En dan valt het kwartje! Hij heeft een aflevering van kabouter Plop gekeken!
Opgelucht dat hij niet in de gevangenis heeft gezeten, zegt ik: ‘Ooooh, jij hebt kabouter Plop gekeken! Zat kabouter Plop in een kooi?’ Dat mamma er echt helemaal niets van begrijpt, blijkt ook nu weer. Wat Jacco zegt heel resoluut: ‘Nee…, Klus. Mamma…, Klus zat in de kooi met honderd plopkoeken. Wil jij ook wel in een kooi zitten met honderd Plopkoeken?’ Ahum. Het visioen wat ik nu voor ogen heb, laat ik maar voor wat het is…
Ondertussen heb ik letterlijk buikpijn gekregen van het lachen en geef ik de telefoon door aan Jaap. Jacco gaat echter onverstoorbaar verder: ‘Pappa, wil jij met honderd Plopkoeken in een kooi zitten?’
Facetimen met Jacco is altijd een feest! Ik zat een beetje in een ‘December-stress- dip’, maar met het beeld van Jacco als zingend engeltje, zittend in een kooi met honderd plopkoeken, kom ik de maand wel door!
Eén reactie
alien Moltman
Erg goed om te lezen hoe je het ervaren hebt en voor ons ook zeker een stimulans!. Ik zit in mijn nachtdienst flink te grinneken bij het lezen van deze blog.