Het is zo belangrijk dat hij niet vergeten wordt

‘Hallo buurvrouw!’ Enthousiast loopt Jacco naar onze buurvrouw toe. In zijn enthousiasme gaat hij nét iets te dicht in haar comfortzone staan. Wanneer ik hem zachtjes iets naar achteren trek, zegt ze: ‘Geeft niet hoor, het is goed.’ Met een grote glimlach vervolgt Jacco: ‘Waar is Buurman?’ Een ongemakkelijke stilte volgt. Jacco merkt niets van de schokreactie van de buurvrouw en die van mij. Buurman is namelijk drie jaar geleden overleden…

Jacco en de buurman waren heel goede vrienden. Buurman reageerde altijd heel enthousiast op Jacco en was meestal wel in voor een gezellig praatje. Wanneer ik Jacco ‘kwijt’ was, kon ik hem steevast vinden in de tuin van de buurman, waar hij gezellig pinda’s zat te eten met ‘zijn grote vriend’. Buurman roosterde de pinda’s namelijk zelf.

Maar drie jaar geleden werd Buurman ziek en kort daarna is hij overleden. Ik heb dat geprobeerd aan Jacco uit te leggen en verteld dat Buurman nu bij de Here God is. Maar Jacco begrijpt niets van de dood.

‘Waar is Buurman?‘ Ik probeer de situatie te redden door Jacco af te leiden en over een ander onderwerp te beginnen. Buurvrouw blijft aardig en lief. ‘Ik begrijp het wel hoor,’ zegt ze. ‘Hij begrijpt niet waar Buurman is en mist hem gewoon.’ Vol emoties, maar ook opgelucht dat de buurvrouw het begrijpt, lopen we verder.

Een paar dagen later hebben we in de kerk een speciale dienst van ‘Herinneringen en Verwachting. Iedereen die dat wil, mag een kaarsje branden voor iemand die overleden is. Hanna en Ruben doen hieraan mee. Onder het koffie drinken praten we erover: ‘Voor wie brandt jullie kaarsje?’ ‘Voor de buurman.’ antwoordt Hanna heel zachtjes. Ruben: ‘Ik ook én voor de buurvrouw heb ik deze kaart meegenomen.’ Ruben pakt een kaart die speciaal voor deze dienst door tieners is gemaakt. Met een brok in mijn keel kijk ik in twee serieuze en lieve kindergezichtjes. Snel veeg ik een traan weg. ‘Mamma, mogen wij deze aan de buurvrouw geven?’

Ik besluit de buurvrouw ’s avonds in te lichten over het plan van de kinderen. Terwijl we samen van de koffie genieten, steek ik voorzichtig van wal. Even is het stil. Terwijl ze haar tranen wegveegt, zegt ze: ‘Ah, wat lief! Wat lief dat ze aan hem denken.’ Weer is het stil. Ze kijkt mij aan en zegt: ‘Ik vind het zo belangrijk dat hij niet vergeten wordt.’

Die opmerking breekt het ‘ijs’. Samen halen we herinneringen op over Buurman. Zo hield hij ontzettend van de Hollandse maaltijden. ‘Ach ja’, reageert de buurvrouw. ‘In Oeganda, waar hij vandaan komt, kennen ze geen boerenkool of zuurkool! Enthousiast vertel ik dat, toen zij een paar dagen weg was, ik nog een zak boerenkool in de vriezer vond en dit voor hem had klaargemaakt! Het was midden in de zomer en heel erg warm. Hij heeft zo gesmuld! Weer veeg ik tranen weg, dit keer van mooie herinneringen.

‘Wat vind je er van dat Jacco nog steeds naar Buurman vraagt? Hij zal het blijven doen, hij begrijpt echt niets van de dood. Vind je het erg?’ Buurvrouw schudt haar hoofd: ‘Ik vind het eigenlijk alleen maar fijn dat hij naar hem vraagt. Dat betekent dat hij hem niet vergeet! Ik vertel hem iedere keer, dat Buurman in de hemel is.’ Opgelucht ga ik weer naar huis.

Hanna en Ruben mogen de volgende dag met hun werkjes langskomen. Het kaartje van Ruben en het knutselwerkje van Hanna krijgen een speciaal plekje op de herdenkingstafel van Buurman.

Wanneer ik ’s avonds de pan met boerenkool op tafel zet, zie ik in gedachten onze Oegandese buurman nog smullen aan onze etenstafel. In zijn korte broek.

Nee, onze buurman zal ik nooit vergeten!