Witte kerst…

  ‘Hoi mamma, kijk eens wat ik heb?’ Lachend loopt Jacco op ons af met op zijn neus een ‘foute kerstbril’. Het is een kitscherige goudkleurige bril met een elandengewei boven de glazen. ‘Wauw, wat een mooie bril! Ben je klaar om naar de kerstviering te gaan?’ Jacco knikt uitbundig. ‘Mamma, mag ik deze bril meenemen?’ ‘Natuurlijk! Neem maar mee!’

Even later lopen we met ons vijven richting de kerk waar de kerstviering gehouden wordt. Bij aankomst krijgt Jacco meteen veel complimenten over zijn bril. Leuk dat zoveel mensen hem kennen!

Na de koffie begint het programma. Onder het eerste lied doet Jacco ineens zijn bril af en wijst mij er heel nadrukkelijk op dat er een (plastic) glas mist. Dat ik daar niets aan kan doen, ‘landt’ niet bij hem.

Tijdens het ‘Stille nacht, heilige nacht’, krijg ik plotseling een hand in mijn gezicht geduwd. In een reflex schiet mijn hoofd naar achteren. ‘Mamma, Jacco heeft lange nagels, wil je ze even knippen?’ Zachtjes duw ik zijn hand weg en fluister: ‘Nee, dat kan nu niet.’ Terwijl ik hem probeer af te leiden, duwt hij zijn hand opnieuw in mijn gezicht, nu bijna in mijn oog. ‘Kijk mamma, dit witte, dat moet je even knippen met je zakmes.’ Aandachtig bekijk ik de witte randjes van zijn nagels en probeer hem opnieuw af te leiden. ‘Ik zie het. Maar kijk eens naar die mevrouw die zo mooi aan het zingen is!’ Gelukkig werkt mijn afleidingsmanoeuvre nu wel.

Even later krijg ik voor de derde keer een paar vingers in mijn gezicht, dit keer in mijn neus. ’Mamma, mijn nagels zijn te lang, wil je ze afsnijden?’ Met een glimlach om zijn woordkeuze fluister ik: ’Jacco, dat doe ik strakjes. We zitten nu in de kerk.’

Het thema van de dienst is: ‘Wie ben je eigenlijk?’. Om dit te illustreren luisteren we naar het lied: ‘Maskers af’ van Marco Borsato.

Voor jou zet ik mijn masker af

Met jou speel ik geen spel

Je mag me zien zoals ik ben

Maar bang maakt het me wel.

Wanneer het lied is afgelopen, gaat de voorganger demonstratief voor een grote spiegel staan en zegt: ‘Als je in de spiegel kijkt, wie zie je dan eigenlijk?’ In de stilte die volgt, fluistert Hanna in mijn oor: ‘Als ik in de spiegel kijk, zie ik gewoon mezelf!’ Heerlijk, de logica van een zesjarige!

De voorganger gaat verder: ‘Als je mij echt zou kennen, dan zou je weten dat…’ en hij vertelt iets over zijn eigen leven. Vervolgens gaat hij met deze vraag de zaal in. Tot mijn schrik doet Jacco net zijn hand omhoog. Ach, hij is zich helemaal niet bewust van wat hij doet. Hij is nog helemaal in de ban van zijn nagels. Maar dat weet deze man natuurlijk niet! Jaap probeert de situatie te redden door zijn hand op Jacco’s hand te leggen en ik schud met mijn hoofd. Gelukkig begrijpt de voorganger het en loopt verder de zaal in. Oef… gered. Maar dan schiet ik toch in de lach. In gedachten hoor ik Jacco namelijk door de microfoon zeggen: ‘Kijk, Jacco’s nagels zijn te lang. Wil je ze even afscheuren met je zakmes?’

Wanneer een paar mensen hun verhaal hebben gedeeld, zet de pianist tot mijn verrassing het lied: ‘Parel in Gods hand’ van Elly en Rikkert in. Het is mijn lievelingslied en staat op het geboortekaartje van Jacco. We zingen dit elke avond voor de kinderen voordat ze gaan slapen. Met een brok in mijn keel zeg ik tegen Jaap: ‘Ik ben zo blij dat ze vrij van school hebben gekregen. Nu kunnen we toch met ons hele gezin kerstfeest vieren!’

Na afloop van deze bijzondere dienst, haalt Jaap zijn beroemde ‘alles-in-één-zakmesje’ tevoorschijn en wordt Jacco eindelijk verlost van ‘het witte’ van zijn nagels!

Hebben we toch nog een ‘witte kerst!’