Een armband om je been
Midden in de nacht schrik ik wakker van een enorm lawaai. De telefoon? Nee, dat is een ander geluid. Wat dan? Het is de Nightwatch van Jacco die afgaat. De Nightwatch is een apparaat dat ons waarschuwt wanneer Jacco een epileptische aanval heeft. Half slaperig vind ik het knopje om hem uit te zetten. Op de camera van mijn iPhone zie ik geen epileptische aanval, maar ja…, het kan om een ‘kleine’ of stille aanval gaan. Deze zijn tenslotte heel moeilijk te zien en te horen op de camera en juist voor deze aanvallen hebben we de Nightwatch aangeschaft.
Slaapdronken loop ik naar Jacco’s kamer en zie dat hij rustig ligt te slapen. Voor de zekerheid leg ik mijn hand op zijn arm. Ik voel geen schokjes die wijzen op epileptische activiteiten. Zijn ademhaling is ook rustig. Er is dus niets aan de hand. Opgelucht, maar toch ook wat gefrustreerd door deze ‘valse’ melding, ga ik weer naar bed…
De laatste tijd geeft de Nightwatch vaker deze ‘valse’ meldingen. Misschien is het verstandig om contact op te nemen met de leverancier om te vragen hoe dit zou kunnen komen. Wellicht dat er een update van de software nodig is of misschien hebben ze tips om het aantal valse meldingen te minimaliseren. Een andere oorzaak kan zijn dat Jacco toch meer kleine en korte aanvallen heeft dan wij denken… Snel wuif ik deze gedachten weg. Het maakt mij namelijk heel bang.
Gelukkig krijgen we al snel antwoord. Naast een update van de software krijgen we het advies om de Nightwatch om Jacco’s onderbeen te doen in plaats van om zijn bovenarm. Vol goede moed en goed voorbereid, op deze voor mij logische verandering, bracht ik Jacco dan ook naar bed. Ik legde geduldig uit dat het beter was voor de epilepsie dat de armband voortaan om zijn been zou gaan. Even was het stil, maar toen keek hij mij aan alsof ik gek geworden was! ‘Dat moet niet mamma, hij moet om Jacco’s arm. Dat hoort zo.’
Tja, wat voor ons logisch is, kan in Jacco’s kinderlijke belevingswereld absoluut onlogisch zijn. Een armband kan immers onmogelijk een beenband worden! Maar ja, wat nu? Ik wilde toch echt een goede nachtrust hebben… Met een Salomo’s wijsheid en een Jobs geduld probeerde ik Jacco te overtuigen. Tevergeefs. De Nightwatch moest en zou om zijn arm. Teneinde raad haalde ik mijn laatste troef tevoorschijn: ‘het moet van de epilepsiedokter ’. En ja hoor, na enige aarzeling mocht de Nightwatch dan toch om zijn been, want een boze epilepsiedokter willen we immers niet hebben!
Opgelucht ging ik naar beneden. Maar niet voor lang, want even later zag ik op de camera dat Jacco de band toch weer om zijn arm had gedaan. Zucht…
Maar na een paar avonden stug volhouden en gebruikmakend van het gezag van de epilepsiedokter, gaf Jacco zich uiteindelijk dan toch gewonnen. En zo was, tot grote opluchting van ons allemaal, de transformatie van armband naar beenband een feit.
En…het helpt!!! We hebben nu een stuk minder valse meldingen en dus ook een betere nachtrust!
Prietpraat: Op de woning heeft Jacco ook een Nightwatch. Op een avond kreeg de nachtdienst een signaal dat de Nightwatch geen verbinding met het basisstation meer had. Toen ze ging kijken wat er aan de hand was, zag ze dat Jacco hem had afgedaan en weer in slaap was gevallen. Na lang zoeken vond ze hem uiteindelijk in een speelgoedbak verstopt in een aanhanger van een speelgoedautootje…
Vraag aan de leverancier: kan er een functie ‘zoek-mijn-NightWatch op?
