2020: een raar en bijzonder jaar…
Ik heb helemaal geen zin om een eindejaar blog te schrijven… Een beetje weemoedig zit ik op de bank met een bakje koffie. Er is zoveel gebeurd, dat ik niet weet waar ik moet beginnen! Bijna het hele jaar stond in het teken van de coronapandemie, een vreemd virus uit China dat over de hele wereld raast, heel besmettelijk is en het maatschappelijk leven stil legt… Maar er moet toch ook iets leuks gebeurd zijn dit jaar..?
En dan gaat de telefoon. ‘U kent mij niet, maarbij het opruimen van de zolder kwam ik een gebreide muts tegen met uw telefoonnummer en de naam Ruben Bolt erin gebreid.’ Ik ben even van mijn stuk, maar dan gaan mijn gedachten razendsnel terug naar negen jaar geleden. Ruben was net drie jaar en oma had een muts voor hem gebreid. Ze breit altijd de naam en telefoonnummer in haar mutsen voor het geval hij kwijt raakt. Ruben had de muts nog maar net een week, toen hij hem bij de peuterspeelzaal kwijt raakte… Ik heb stad en land afgezocht. Tevergeefs. Uiteindelijk wilde oma gelukkig een nieuwe breien. En nu… is hij dus gevonden! Dat is leuk! Toevallig woont deze mevrouw ook nog in onze wijk en niet veel later hebben wij de verloren muts terug!
Vol goede moed begin ik dan toch maar aan mijn eindejaar blog…
Om te beginnen heb ik in januari mijn diploma PPG/IAG gehaald aan de Hogeschool van Utrecht! Een heel interessante opleiding waarin ik veel geleerd heb over hoe ouderschap je verandert en hoe het stellen van de juiste vragen ervoor kan bijdragen dat ouders zelf tot een oplossing komen voor hun opvoedkundige problemen.
Dit jaar moesten Jaap en ik ons oriënteren op het middelbaaronderwijs voor Ruben. Best spannend voor hem, maar ook voor ons. Eerlijk gezegd vind ik alle afkortingen en verschillende niveaus best ingewikkeld… Hij heeft het advies gekregen voor Kader/Theoretische Leerweg en ik denk dat kun je vergelijken met ‘de oude MAVO’. In januari konden we nog een kijkje nemen op een paar scholen, maar door corona hebben wij vorige maand een digitale rondleiding in een andere school gehad. Een goed alternatief, maar ik vind het best lastig om een keuze te maken op basis van een digitale rondleiding en gesprekken via Teams. Hopelijk kunnen we in 2021 toch nog even ‘live’ kijken op de school waarvan we denken dat Ruben naar toe zal gaan…
In februari ben ik met mijn kleuterklas naar een supermarkt geweest voor een rondleiding. De manager vond dit zo leuk, dat hij er een heus feest van maakte! Alle kleuters mochten om de beurt de boodschappen ‘afrekenen’ en daarnaast ook zelf achter de kassa zitten! Aan het eind kreeg iedereen, naast de gratis boodschappen, ook nog wat lekkers mee naar huis!
Tja… en toen moesten de scholen gingen dicht van wege de vele besmettingen van het coronavirus. Het lesgeven moest razend snel digitaal geregeld worden. De woning van Jacco ging ook dicht voor bezoek. Dertien weken mochten we niet naar hem toe. Maar omdat Jacco ons erg miste, mocht Jaap, onder strikte coronaregels, wel een paar keer een uurtje naar hem toe. Gelukkig konden we wel facetimen, maar het was een heel onwezenlijke tijd die ik het liefste wil vergeten…
Eind juni is mijn zwager overleden aan kanker. Een jaar daarvoor kreeg hij de diagnose en ondanks alle chemotherapieën ging het de laatste maanden steeds slechter. De manier waarop hij met zijn ziekte om gegaan is en zijn geloof in God, heeft een diepe indruk op ons allemaal gemaakt. Op zijn rouwkaart stond: ‘God is goed en ik ben Zijn geliefd kind.’ Ik merk dat het mij zo heeft aangegrepen, dat ik de juiste woorden maar niet kan vinden om mijn gevoelens op te schrijven…
Vlak voor de zomervakantie kreeg ik gehoorproblemen aan mijn rechteroor. Na verschillende gehoortesten, een MRI scan en een evenwichtsonderzoek bleek dat er een virus flink heeft huisgehouden in mijn slakkenhuis, met als gevolg een flink gehoorverlies en schade aan mijn evenwichtsorgaan. Gelukkig heb ik een heel goed linkeroor en heb ik veel baat bij het gehoorapparaat in mijn rechteroor. Even was ik bang dat ik mijn werk als invaller niet meer zou kunnen doen, maar gelukkig valt dat mee en heb al weer een paar keer kunnen invallen bij de kleuters!
Om de medewerkers in de zorg een hart onder de riem te steken is de actie: ‘Warm hart, hoofd en handen; breien voor de zorg’ ontstaan. Mijn schoonzus vroeg of ik mee wilde doen aan deze actie en zo hebben wij (samen met anderen) 17 mutsen gebreid voor de verzorgers en begeleiders van Jacco. Via een (besloten) facebookpagina wordt het speciale patroon voor de Shetland Woolweek gedeeld en er melden zich steeds mensen aan om mee doen te breien!
En toen was het opeens december en was dit rare en onwezenlijke jaar bijna voorbij. Dit jaar wilde ik in plaats van een echte kerstboom, graag een houten kerstboom. Ik vind het namelijk zonde dat een kerstboom na drie weken in huis gewoon weggegooid wordt. Op internet vond ik een leuk model en Jaap wilde hem wel maken.
Toen Jaap hem bijna klaar had, voelde hij zich ineens niet zo lekker. Lang verhaal kort: Jaap had een galblaasontsteking. Het ziekenhuis bij ons in de buurt had vanwege de vele corona patiënten de SEH gesloten. Gelukkig konden we wel zo’n 20 km verderop in het ziekenhuis terecht. Dan komt de coronahectiek opeens heel dichtbij… Om zeker te weten dat Jaap geen corona zou hebben, moest hij een test ondergaan. Tot die tijd moest hij op een corona-afdeling liggen. Ik vond dit heel spannend en ook best eng. We wisten namelijk (bijna) zeker dat de koorts door de galblaasontsteking kwam en dat hij geen corona had! Toen de negatieve uitslag van de test er eenmaal was, werd hij snel van de afdeling afgehaald en geopereerd. Na een week mocht hij naar huis, gelukkig nog voor de kerst. Door deze hectische periode heb ik ontzettend veel bewondering en respect gekregen voor het zorgpersoneel in het ziekenhuis. En vind ik de actie: ‘Mutsen breien voor de zorg!’ des te belangrijker!
De kerstboom is dankzij een goede vriend afgekomen en rijkelijk versierd door Hanna en Ruben. En toen was het kerst! Gelukkig mocht Jacco in deze tweede coronagolf wel naar huis en zo hebben we de kerstdagen heel rustig met ons vijven gevierd!
2020 laat mij de kwetsbaarheid van onze gezondheid zien, onze onmacht tegen een onbekend hardnekkig virus die ons leven compleet ontregeld heeft. Het houdt mij een spiegel voor hoe moeilijk het is om (soms luxe) gewoonten los te moeten laten, maar het laat mij ook onze creativiteit en wilskracht zien om door te gaan!
Ik wens iedereen voor 2021 een goed, gezond en liefdevol 2021 toe met een ‘warm hart, hoofd en handen’!
En ik wens iedereen een leuk en bijzonder verhaal toe, zoals een muts die na negen jaar weer gevonden wordt! Toch wel handig dat mijn schoonmoeder telefoonnummers en namen in mutsen breit!
