Jacco gaat verhuizen

‘Mamma, ik mis je zo. Wanneer kom je mij weer ophalen?’ Met een brok in mijn keel antwoord ik dat ik hem over twee nachtjes kom ophalen. Tjonge, wat is dit lastig zeg. Natuurlijk mis ik hem ook. Wij missen hem allemaal.

Ik moet denken aan een opmerking die een leerkracht van Jacco een paar jaar geleden maakte. De zorg voor Jacco was toen erg zwaar en Jaap en ik waren aan het nadenken over een mogelijke woonplek voor Jacco. ‘Waarschijnlijk is het eerste half jaar het zwaarste voor Jacco en wil hij terug naar huis. Maar je zult zien, naarmate de tijd verstrijkt krijgt zijn leven dáár steeds meer vorm en op een gegeven moment wil hij niet meer naar huis.’ Nu zijn we twee jaar verder… Hoe anders is het verlopen! Met een glimlach denk ik terug aan de opmerking van de leerkracht. Tja, mijn Jacco valt nu eenmaal niet in een hokje of vakje te stoppen! (Dat zou overigens soms wel gemakkelijk zijn)

Een poosje geleden heb ik in mijn blog geschreven dat Jacco gaat verhuizen. De huidige groepssamenstelling is zwaarder geworden en dat maakt dat de begeleiders van mening zijn dat Jacco in wat socialere groep beter tot zijn recht zal komen. Jaap en ik zagen dit ook en konden ons dus goed vinden in het voorstel van een verhuizing naar een andere woongroep. Vanuit de instelling zelf kwamen ze met een goed voorstel. Maar wij zagen echter nog een ander probleem waardoor Jacco niet lekker in zijn vel zat: Heimwee. De afstand tussen ons huis en de instelling blijkt na twee jaar toch een obstakel te zijn om hem vaker naar huis te halen. Dus ben ik, net als twee jaar geleden, op zoek gegaan naar een instelling of woongroep dichter bij huis.

Na drie middagen bellen en vele instellingen gesproken te hebben, had ik opnieuw geen geschikte woonplek gevonden. Wat nu…? De woonplek toch maar aannemen die ze ons vanuit de huidige instelling hebben aangeboden? Moeten wij gaan verhuizen? Dat is wel een grote beslissing… Maar ja, als je kind niet kan ‘aarden’ vanwege heimwee dan breekt dat op den duur op…

En toen kwam daar het verlossende telefoontje van de zorgbemiddelaar van de instelling: ‘Hebben jullie misschien belangstelling voor onze locatie in Zwolle? Deze is misschien dichterbij jullie huis. Jaap en ik keken elkaar aan. Zwolle…? Daar hadden wij niet aan gedacht. Het valt weliswaar buiten de straal van 50 km, waarbinnen ik op zoek was, máár het is wel dichterbij dan waar hij nu woont. Aarzelend zei ik: ‘Ja, stel Jacco daar maar voor!’

Een paar weken later hadden Jaap en ik een heel positief kennismakingsgesprek, kregen wij een uitgebreide rondleiding door het gebouw en werden aan iedereen voorgesteld. Ik kon mij meteen vinden in hun visie: een huis voor mensen met epilepsie midden in een woonwijk. De mensen die er wonen nemen ‘gewoon’ deel uit van de samenleving. Ouders zijn altijd welkom, krijgen de sleutel en worden aan alle kanten betrokken bij de zorg voor hun kind.

Toen we terug reden naar huis zei ik tegen Jaap: ‘Ik vind het altijd zo dubbel om Jacco weg te brengen naar de instelling. Het terrein is weliswaar helemaal ingericht voor de mensen die er wonen, maar in wezen staat het wel buiten de gewone samenleving. Jacco komt het terrein eigenlijk niet af en dat vind ik toch jammer. Dit voelt veel beter.’ Jaap knikt. Enthousiast en tegelijkertijd opgelucht roep ik: ‘We krijgen zelfs de sleutel, zodat we gewoon bij hem op bezoek kunnen!! Wij vertrouwen het kostbaarste wat we hebben toe aan hen en ontvangen daarbij een stuk vertrouwen terug! Jacco gaat nu in een echt huis wonen en dat voelt heel goed!

Prietpraat:

Jaap en ik zijn druk in gesprek over de verhuizing van Jacco naar Zwolle. Ineens voel ik een zacht tikje op mijn schouder en zegt Ruben heel serieus: ‘Mamma, ik vind de woning waar Jacco nu woont eigenlijk veel leuker. Daar is namelijk een trampoline in de tuin!’