-
Facetime (25-03-2018)
Het is woensdagavond, FaceTime-moment met Jacco. ‘Mamma, hai. Mamma, wat doe je allemaal?’ ‘Ik ben nog aan het eten Jacco.’ ‘Ai- ja? ‘Wie is er allemaal bij je, mamma?‘ Terwijl ik de laatste hap van mijn toetje neem, roept Ruben heel hard: ‘Ik, Jacco!’ en Hanna schreeuwt er op haar beurt dwars doorheen: ‘Jacco, hier ben ik!’ Jacco gaat echter onverstoorbaar verder: ‘Is pappa er ook?’ Met een zware stem zegt Jaap: ‘Jaja, Jacco. Hier ben ik!’ Waarop Jacco het uitschreeuwt van plezier.’ Tja, hij is nou eenmaal een pappa’s kindje… FaceTimen met Jacco; als Jacco een goede dag heeft is het echt een uitkomst. Je hóórt elkaar niet alleen,…
-
Handboek voor de moeder op afstand (13-03-2018)
‘Ons advies is dat Jacco gaat verhuizen naar een andere woning binnen onze instelling.’ Jaap en ik kijken met grote ogen de gedragspsycholoog aan. Ik had van alles verwacht, maar dit niet. Zoekend naar de juiste woorden gaat zij verder met haar betoog. ‘We zien dat Jacco last heeft van het gedrag van andere cliënten en dat hij dit negatieve gedrag na gaat doen.’ Ze stopt even zodat de informatie kan landen bij ons. Dan gaat ze verder: ’Ons advies is dat Jacco in een woning gaat wonen met kinderen die qua gedrag rustiger zijn en wat socialer. Hij zou zich dan kunnen optrekken aan deze kinderen. Voordeel…
-
Verder alles onder controle hoor! (11-01-2018)
Het is zaterdagmiddag. Jacco is net met de fiets opgehaald door onze PGB ‘er. Ik ruim de vaatwasser in en geniet van de rust in huis. Zo jammer dat het weer een hele strijd was om Jacco mee te krijgen met Kees (*). Eigenlijk vreemd, want hij vraagt vaak naar hem. Maar als Kees dan eindelijk komt, heeft hij opeens geen zin om mee te gaan. Met zijn overslaande puberstem roept hij heel hard: ‘Neehee, Jacco wil niet mee. Jacco wil thuisblijven.’ Vervolgens schopt zijn schoenen uit en rent weg. Het meest vervelende vind ik dat enorme gebrul. Eigenlijk schaam ik mij ook een beetje naar Kees toe. Maar…
-
Het jaar waarin… (08-01-2018)
2017 Was het eerste hele kalenderjaar dat Jacco het huis uit was. Wat gaat de tijd toch snel. Was het jaar waarin Jaap en ik onze grenzen verlegden: in februari zijn wij namelijk samen een paar dagen naar Noorwegen geweest. Ik heb mijn vliegangst overwonnen en vind het nu stiekem wel erg leuk en gemakkelijk; waar we met de auto en caravan twee dagen voor uittrekken, bereikten we nu in anderhalf uur! We begonnen onze reis in Oslo en zijn met de trein naar Bergen gegaan. Het was heel leuk om Noorwegen nu eens in de wintermaanden te zien. Was het jaar waarin ik begonnen ben de pilot-training: Ouders…
-
Je ziet elkaar beter met het hart (29-11-2017)
‘Wat is belangrijk voor jou als ouder?’ Ik staar naar het kaartje waarop deze vraag staat. Samen met een paar andere ouders spelen we Het Ouderschapsspel. In het midden van de kring liggen een aantal kaartjes. Op elk kaartje staat een vraag. Om de beurt mogen we een kaartje pakken en de vraag voorlezen. De deelnemers moeten eerst luisteren en mogen daarna verhelderende vragen stellen. ’Wat is belangrijk voor mij als moeder?’ Tjonge, dat is nog best lastig. Terwijl ik luister naar het verhaal van een andere ouder, draaien mijn gedachten overuren. En dan ben ik aan de beurt. Terwijl ik de vraag voorlees krijgt mijn antwoord steeds meer vorm.…
-
Bureaucratie ten top! (07-11-2017)
Gehaast lopen Jaap en ik door hal van het Universitair Medisch ziekenhuis. Jacco had gisteren weer zoveel aanhoudende epileptische aanvallen, dat besloten is hem opnieuw op te nemen in het ziekenhuis. Een beetje chagrijnig, omdat het toch alweer later is dan ik gewild, lopen we door de gang op zoek naar Jacco’s kamer. Wanneer wij zijn kamer binnen lopen zien we tot mijn grote verrassing nog net twee Cliniclowns een minioptreden aan Jacco geven. Meteen verdwijnt mijn chagrijnigheid en bezorgdheid als sneeuw voor de zon. Geamuseerd kijk ik hoe Jacco het uitschatert en allemaal gekke gezichten trekt waarbij zijn rode clownsneus er natuurlijk steeds afvalt. Zodra Jacco ons ziet rent hij op ons af en krijgen wij een grote…
-
Hoera, ik ben een OEN! (02-11-2017)
‘Je moet als ouder een oen zijn.’ Ik stop meteen met schrijven, frons mijn wenkbrauwen en vraag mij af wat de trainer van het vak Oudergerichte Organisatie hier in vredesnaam mee bedoelt… Mijn gedachten geven als vanzelf een eigen invulling aan het begrip ‘oen’… Voor de zoveelste keer te laat komen omdat je je sleutels niet kunt vinden die gewoon op de vaste plek hangen. De afslag op de overbekende snelweg voorbij rijden, zodat je helemaal om moet rijden. Met de hak van je schoenen achter een traptrede blijven steken, waardoor je bijna een vrije val maakt. Maar dat zal de trainer waarschijnlijk niet bedoelen met zijn opmerking… Hij lijkt…
-
Oudergericht werken (21-10-2017)
Mijn vijfde blog in de serie over de training: ‘Ouders, Bekwaam en Deskundig’ gaat over Oudergericht werken. ‘Denken jullie aan de e-module ‘Oudergericht werken’ die je voor de komende trainingsdag moet doornemen? Er staat ongeveer zes klokuren voor.’ Bij het lezen van deze mail schrik ik: ‘Oei, dat is best veel!’ Ik kijk meteen in mijn agenda en zie tot mijn verrassing dat ik deze ochtend niet zoveel te doen heb! Met de pen in de aanslag zit ik achter de computer en start de module. Ik onthoud de leerstof het beste wanneer ik aantekeningen maak. Op mijn scherm verschijnt een heel vriendelijk gezicht. De trainer vertelt in een filmpje…
-
Mijn beste vriendin ben ik zelf… (19-10-2017)
‘Als je stress hoog is, daalt je IQ.’ Het is stil wanneer de trainster van de cursus: ‘Ouders, Ervaren en Deskundig’ deze stelling in de groep gooit. Ik kijk haar verbaasd aan. Dan schiet ik in de lach en met mij de rest van de groep. Geamuseerd zegt ze: ‘Dit is een spreuk die een tegeltje verdient, vinden jullie niet?’ Vervolgens pakt ze een markeerstift en schrijft met grote letters STRESS op de flipover. Stress is een gevolg van heftige ervaringen in je lichaam en geest. Stress zet aan tot handelen. Stress maakt dat je de auto kunt optillen omdat je kind eronder ligt. Stress bouwt zich op. Vaak zeg…
-
Parkeerplek gezocht (05-10-2017)
In mijn serie blogs over de training; ‘Ouders Deskundig en Bekwaam’, dit keer een blog over het parkeren van emoties en verdriet. Met de pen in de hand luister ik aandachtig naar de lerares ‘ouderpsychologie’. Wanneer ze begint te vertellen over de verschillende rouwfasen waarin je als ouder terecht komt als je kind ‘iets’ heeft, begin ik meteen met schrijven. Ik neem de leerstof veel beter op wanneer ik schrijf. Als zij zegt:’ Soms houdt ‘doen alsof het er niet is’ je op de been.’ schiet ik rechtop in mijn stoel. Ik begrijp precies wat ze bedoelt; je parkeert als het ware je emoties en gevoelens van verdriet, om…