Facetime (25-03-2018)
Het is woensdagavond, FaceTime-moment met Jacco. ‘Mamma, hai. Mamma, wat doe je allemaal?’ ‘Ik ben nog aan het eten Jacco.’ ‘Ai- ja? ‘Wie is er allemaal bij je, mamma?‘ Terwijl ik de laatste hap van mijn toetje neem, roept Ruben heel hard: ‘Ik, Jacco!’ en Hanna schreeuwt er op haar beurt dwars doorheen: ‘Jacco, hier ben ik!’ Jacco gaat echter onverstoorbaar verder: ‘Is pappa er ook?’ Met een zware stem zegt Jaap: ‘Jaja, Jacco. Hier ben ik!’ Waarop Jacco het uitschreeuwt van plezier.’ Tja, hij is nou eenmaal een pappa’s kindje…
FaceTimen met Jacco; als Jacco een goede dag heeft is het echt een uitkomst. Je hóórt elkaar niet alleen, maar je zíet elkaar ook. En dát maakt het zo leuk én bijzonder. Maar er zijn ook momenten dat ik het helemaal niet leuk vind. Soms word ik er zelfs heel verdrietig van. De laatste tijd merk ik namelijk dat Jacco alleen op zijn kamer is, terwijl hij ons facetimet. Er zit geen begeleider bij die het gesprek kan sturen. Zonder dat iemand het gesprek begeleidt en stuurt, valt er geen normaal gesprek met hem te voeren. Hij kan zijn gedachten namelijk niet bij één onderwerp houden, luistert niet naar wat ik vraag en praat aan één stuk door over één specifiek onderwerp wat hém op dat moment interesseert. Ik heb wel eens 15 minuten lang naar een eenzijdig betoog over Bob de Bouwer moeten luisteren en vond dat nou niet bepaald leuk. Maar met een ‘mmm’ of een ‘o ja’ gaat het best en kan ik dáár wel mee om gaan.
Lastiger wordt het wanneer hij zegt: ‘Mamma, wanneer kom je Jacco weer ophalen?’ ‘Ik mis je zo mamma!’ Wanneer hij dit zegt, eindigt het altijd in: ‘Mamma, ik wil weer bij jou wonen mamma! Waarom mag ik niet weer bij jou wonen?’ Tja, probeer daar maar eens een antwoord op te geven. Onverstoorbaar gaat hij dan verder: ‘Waarom mag Ruben wel thuis wonen, mamma?’ Ik wil bij je op schoot zitten.’ Terwijl ik op zo’n moment vecht tegen mijn tranen, denk ik: ‘Waarom zit er geen begeleider in de buurt die dit telefoongesprek kan sturen?’ Wat moet ik nu in vredesnaam doen? Ik kan hem niet op andere gedachten brengen en neerleggen is ook geen optie… Het liefste stap ik dan direct in de auto en haal hem op. Kom maar weer lekker thuis wonen jongen. Maar ja, dát kan gewoon niet.
In zulke gevallen hebben Jaap en ik een noodoplossing gevonden; wanneer Jacco blijft hangen op één bepaald onderwerp of ontzettend last van heimwee heeft, dan belt één van ons naar de woning met de vraag of ze willen ingrijpen en het gesprek over willen nemen. Gelukkig kunnen we op deze manier het gesprek toch nog goed afronden.
Maar ja… dit is natuurlijk geen wenselijke oplossing. Je wilt zulke situaties gewoon voorkomen. Tijd om dit onderwerp weer eens te bespreken met de begeleiders van Jacco.
FaceTimen met Jacco: het is leuk en bijzonder, mits het gesprek begeleid en gestuurd wordt.
