Daar heb je een appje voor (05-06-2016)
De zondag begon heel rustig. Om half negen was het zelfs nog stil in huis, iets wat in dit huis zeer uitzonderlijk is. Jacco is namelijk in het weekend altijd om zes uur wakker en door-de-week is hij niet wakker te krijgen. De start van de zondag was dus goed, totdat om kwart over negen de telefoon ging… Wanneer de telefoon op zondagochtend gaat, weet ik al wat er aan de hand is: computerproblemen in de kerk! Aangezien Jaap ‘van de computers is’ , is hij dus het eerste aanspreekpunt bij problemen. Terwijl ik de havermout inschonk, zei hij lichtelijk gestrest: ‘De beamercomputer is gecrasht.’ Snel trok hij zijn laptop tevoorschijn en probeerde deze tussen de happen havermout door klaar te maken als reservecomputer.
Ondertussen wilde Jacco natuurlijk niet aan tafel komen, hij zocht namelijk iets onder de bank. Met veel geduld kreeg ik hem uiteindelijk aan tafel, waarna hij het vertikte om te eten. Jaap zat zuchtend en steunend achter zijn laptop en zei nu iets meer gestrest: ‘Dit ding is r#te traag!’ Ruben had zijn eten al snel op, Hanna treuzelde en Jacco had een spontane niesbui. Wanneer hij niest, niest hij met zijn hele lichaam en vliegen de spetters in het rond. Niet echt bevorderlijk voor de eetlust van de rest van ons gezin. Om de sfeer toch nog enigszins luchtig te houden zei ik met een vleugje humor: ‘ Zo komt je bord nooit leeg Jacco!’ Waarop Ruben onze lijfspreuk bij het niezen zei: ‘Zo. Dit was een fijne nies!’
Naarmate de tijd verder tikte, schoot Jaap zijn stresslevel hoger en hoger. Om kwart voor tien stond hij op en zei met een strak gezicht: ‘Ik ga alvast naar de kerk. Ik neem jouw auto wel mee. In het ergste geval kan er geen gebruik worden gemaakt van de beamer.’ Toen Jaap net weg was, moest Jacco natuurlijk naar de wc. Ook dat nog. Maar even later reden wij toch nog redelijk op tijd weg richting kerk. Jacco zat naast mij in de snikhete auto. Het is gelukkig maar een paar minuten rijden naar de kerk, dus had ik de goede hoop dat wij het nog zouden kunnen redden om op tijd in de kerk te kunnen zitten. Ware het niet dat Jacco zijn helm afdeed in de auto. Bij warm weer zweet hij altijd heel erg op zijn hoofd en wanneer hij dan zijn helm afdoet, is dat op z’n zachts gezegd niet fijn. Een enorme zweetlucht vulde de benauwde lucht auto. Terwijl ik mijn aandacht op de weg probeerde te houden, maande ik hem om zijn helm weer op te zetten. Gelukkig had hij deze nog niet naar achteren gegooid en tot mijn enorme opluchting zette hij het zweetding weer keurig op zijn hoofd. En toen gebeurde het waar ik zo bang voor was en waar je helemaal niets tegen kan beginnen: Jacco moest zonder aanleiding zo vreselijk hard niezen dat de spetters door de auto vlogen. Natuurlijk lagen de doekjes achter mijn stoel. Al rijdend probeerde ik met één hand aan het stuur op de tast de doekjes te pakken. Tevergeefs.
Bij de kerk aangekomen had ik hem al helemaal zitten. Het was snikheet in de auto, ik had het zweet over mijn rug lopen, klotsende oksels van hier tot Tokio, een niesende Jacco naast mij zitten en er was geen plek meer om de auto te parkeren… Terwijl de dominee al op de preekstoel stond en de laptop zo lief was om voor deze keer nog te willen meewerken, stapte ik met een hoofd als een boei de benauwde kerk binnen. Toen ik eindelijk zat bleef Jacco zich ook nog eens onophoudelijk verwonderen over de drie kleine baby’tjes die gedoopt werden. Met een lachend gezicht gaf Jaap mij zijn fles water en zette zijn telefoon pal voor mijn gezicht. Een verfrissende windvlaag als van een ventilator ‘blies’ mijn kant op. Lachend zei hij zijn bekende lijfspreuk: ‘Daar heb je een appje voor!’
