Er tussen in (26-05-2016)
Ruben zijn kies is getrokken. Weliswaar een melkkies, maar toch…. Een kies laten trekken is heftig. Zeker als je nog maar zeven jaar bent en zelfs nog nooit een gaatje hebt gehad. Maar hij onderging het heel dapper. Dapperder dan zijn moeder een jaar geleden…
Vorige week klaagde hij opeens over kiespijn. Ik had nog de ijdele hoop dat het vanzelf wel over zou gaan, maar helaas. Toen ik in zijn mond keek, zag ik een klein donker puntje in de zere kies. Foute boel. Deze conclusie trok de tandarts helaas ook. Er moest geboord worden. De tandarts legde op een heel kindvriendelijke manier aan Ruben uit wat hij ging doen en Ruben onderging het heel dapper. Hij gaf zelfs geen kik! Maar aangezien hij last bleef houden van zijn kies, ging ik een paar dagen later met lood in de schoenen maar weer terug. De tandarts vond de kies van Ruben zeer bijzonder, zo bijzonder dat er zelfs een foto van gemaakt mocht worden. ‘Een bijzondere jongen met een bijzondere kies’, aldus de tandarts. En toen kwam dan toch het harde vonnis: de kies moet er uit. De tandarts legde heel rustig en heel professioneel aan Ruben uit dat het beter was dat de kies nog een paar jaar zou blijven zitten, maar dat het voor nu echt nodig was om hem er uit te halen. Want anders zou hij last blijven houden van kiespijn. Ruben onderging het weer als een ware held.
Thuis aangekomen zei hij opeens heel serieus: ‘Het is niet goed dat mijn kies er uit is, maar toch wel goed, want anders had ik pijn.‘ Hij keek even bedenkelijk en ging verder: ‘Dus het is er-tussen-in. Ik moet een woord verzinnen voor ‘er-tussen-in’. Ik denk dat het dan lauw is.’
De woorden van de tandarts en de daaruit voorkomende gedachtegang van Ruben laten mij maar niet los. Soms moet er inderdaad iets gebeuren wat eigenlijk niet goed is. Maar wanneer je het niet aanpakt, wordt het alleen maar erger. Deze levensles had ik Ruben graag bespaard, maar ja… ik heb het niet altijd voor het zeggen. Uit ervaring kan ik vertellen dat er nog vele levenslessen zullen volgen…
Momenteel volg ik namelijk ook een levensles waarbij ik eigenlijk zou wil spijbelen en heel hard wil wegrennen. Ik moet ook een woord verzinnen voor iets wat niet goed is, maar voor nu wel goed is…. Jaap en ik hebben de moeilijke beslissing moeten nemen dat het beter is wanneer Jacco het huis uit zal gaan. De zorg die hij nodig heeft is te zwaar voor ons geworden. Dit is niet goed, het hoort niet zo te gaan en het moet ook niet zo gaan. Kinderen zouden thuis moeten blijven wonen, totdat ze oud genoeg zijn om op zichzelf te gaan wonen. Maar ja, het gaat niet altijd zoals het zou moeten gaan. Helaas. Voor Jacco is de tijd nu aangebroken dat het beter voor hem én voor ons is dat hij in een instelling zal gaan wonen. Er is daar een heel zorgteam van neurologen, gedragswetenschappers en verpleegkundigen dat om hem heen zal staan en zij zullen hem de beste zorg geven die er bestaat. Het is nu alleen nog wachten tot er een plek beschikbaar komt.
Midden in al mijn gemijmer schiet ik plotseling in de lach: ‘Er zullen hopelijk wel meer woorden te vinden zijn voor ‘er-tussen-in’ zijn dan lauw!’ Maar ik vind deze wel zeer origineel en heel goed gevonden!
