Afscheid (28-10-2016)
Sinds een paar dagen woont Jacco in zijn nieuwe woning op de Cruquiushoeve van het SEIN (*). Ik bel elke dag om te horen hoe het gaat, want ik ben natuurlijk erg benieuwd hoe hij het doet! Tot mijn grote opluchting gaat het goed met hem! Ik zag er namelijk vreselijk tegenop om hem achter te laten, want ik had verwacht dat hij enorm veel moeite zou hebben met afscheid nemen. Maar toen wij weggingen gingen ze net pizza eten welke hij zelf mocht versieren met paprika, champignons en uien! Er kon nog net een doei af en toen ging meneer snel aan tafel zitten.
Gelukkig hoor ik van de begeleiding alleen maar positieve berichten. Natuurlijk zijn er wel wat kleine dingetjes, maar zijn start is goed gegaan, er zijn geen rare of extreme dingen gebeurd. Hij vindt zijn nieuwe kamer helemaal geweldig en dan vooral het feit dat zijn eigen televisie aan de muur hangt! We hebben zijn favoriete televisieprogramma’s op een USB stick gezet die meteen start wanneer de televisie aan gaat. Piet Piraat, de stoerste piraat van de zeven zeeën heeft inmiddels ook op de Cruquiushoeve zijn intrede gedaan!
Ook op school heeft hij een goede start gemaakt. Gisteren belde de leerkracht van school op om te vertellen hoe het in de klas ging. Het was zo’n plezierig gesprek met zoveel herkenning dat het opeens een half uur later was! Omdat het lange tijd nog niet duidelijk was in welke klas Jacco geplaatst zou worden, hebben wij nog geen ‘face-to-face’ gesprek met haar gehad, maar dat komt binnenkort. We weten wel dat hij in een kleine klas zit met extra begeleiding, de zogenaamde IBL groep, waarbij IBL staat voor Intensief Begeleiden Leerlingen. Ik kan dus met een gerust hart vertellen dat Jacco op alle fronten een goede start heeft gemaakt!
Nu begint bij ons de rust te komen. We hebben een heel hectische tijd achter de rug. Een periode van afscheid nemen van PGB ‘ers en van de school waar Jacco ruim vijf jaar met veel plezier naar toe is gegaan. Tussen de bedrijven door moesten wij Jacco’s kamer inrichten, gesprekken voeren met de instelling en met zijn nieuwe school. Ook de financiële afronding van het PGB vroeg de nodige energie en papieren rompslomp. Gelukkig hadden we ook wat afleiding: Ruben werd namelijk acht jaar! En dat moest natuurlijk gevierd worden!
Ach, ik vind afscheid nemen altijd vreselijk moeilijk. Je sluit namelijk een periode af waarvan je weet dat die nooit meer terug zal komen. Daarom stel ik dit het liefste zo lang mogelijk uit. Maar ja, op een gegeven moment moet je er toch aan geloven en dan is het op de één of andere manier ook wel weer goed. Ook al is dit afscheid echter niet alleen afscheid van de mensen om ons heen, maar eigenlijk ook afscheid van periode dat wij als ouders voor Jacco hebben gezorgd en hij onder ons dak woont. Iemand anders zal hem namelijk troosten als hij pijn heeft. Iemand anders zorgt voor hem als hij last heeft van epileptische aanvallen. Iemand anders maakt hem ’s morgens wakker en brengt hem naar school.
Wat ik misschien wel het meeste zal missen is zijn enthousiasme waarmee hij vaak uit school komt: ‘Kijk eens mamma wat Jacco gemaakt heeft? Dit heeft Jacco mooi gemaakt mamma. Het is voor jou. Speciaal voor jou gemaakt mamma!’
Maar op zijn nieuwe school zal hij vast en zeker ook werkjes maken ‘speciaal voor mamma’!
