Alsof het gewoon om flinke niesaanval gaat…(09-10-2016)
Het was vrijdagmiddag toen ik tegen Jaap zei: ‘Zullen wij zondag met ons allen naar de nieuwe woning van Jacco gaan? We kunnen aan je zus vragen of zij misschien mee wil als extra paar handen en ogen.’ Omdat ik het idee al helemaal had uitgedacht ratelde ik maar door. Pas toen ik even ademhaalde voor een nieuwe zin, kon Jaap zeggen dat hij het een goed idee vond.
Snel belde ik de instelling om te vragen of het uitkwam. Ik kreeg een heel aardige begeleider aan de telefoon. Hij vertelde dat wij het beste rond drie uur konden komen, dan was namelijk de overdracht geweest. Na het telefoongesprek werkte ik mijn plan verder uit en kreeg ik er steeds meer zin in.
Helaas gooide de epilepsie weer eens roet in het eten. Ik word daar altijd zo verdrietig van… Gelukkig leek het na een paar uurtjes steeds beter te gaan met Jacco. Wij begonnen na de lunch dus toch maar met het inladen van de auto. De dag ervoor hadden wij namelijk bij de Ikea wat spulletjes voor zijn nieuwe kamer gekocht.
Toen wij bij Jacco’s nieuwe woning aankwamen hielp ik hem enthousiast uit de auto. En toen gebeurde het…. Terwijl ik hem hielp om te gaan staan, zakte hij plotseling door zijn benen. Ik kon hem nog net wat onhandig ‘opvangen’. Toch weer die rottige epilepsie?! Gelukkig schoot Jaap mij snel te hulp en met een instabiele Jacco tussen ons in liepen wij naar de voordeur. Verdrietig dacht ik: ‘Ik had de eerste kennismaking zo mooi bedacht en wilde zo graag dat ze een goede indruk van hem en van ons zouden krijgen. Een eerste indruk krijg je immers maar één keer!’
Toen de deur open ging, kon ik nog net één hand vrij maken om ons voor te stellen, waarna ik meteen maar vroeg of ze toevallig een rolstoel voor Jacco hadden staan. Snel zette ik Jacco erin en zo werden wij rondgeleid door zijn nieuwe woning.
Er waren maar een paar kinderen op de groep, de meesten waren op weekendverlof. Eén jongen had net een epileptische aanval gehad en was daar nog van aan het bijkomen. Een andere jongen liep meelevend op mij af en vroeg: ‘Heeft hij soms een aanval?’ Met een schok dacht ik: ‘Epileptische aanvallen zijn hier net zo normaal als een flinke niesbui!’ Bizar. Toch voelde het op de één of andere manier ook heel vertrouwd…
Ondertussen haalde Jaap samen met zijn zus de spullen uit de auto en al snel waren zij bezig om de tafel en de stoelen in elkaar te zetten. Na een uurtje namen wij afscheid van iedereen en gingen wij lekker pannenkoeken eten in het restaurant verderop.
Onderweg naar huis kreeg Jacco helaas weer van die vervelende ‘niesaanvallen’. Die rot-epilepsie ook!
