Geen categorie

Zweetvoeten (27-09-2016)

 

 

Het is even stil geweest op mijn blog. Er is namelijk nieuws over ons project: ‘Het-zoeken-naar-een geschikte-woonplek-voor-Jacco.’ Een paar weken geleden kwam het langverwachte bericht: ‘Er is een kamer voor Jacco beschikbaar’. Hij zal gaan wonen in de instelling waar onze neuroloog mee verbonden is, waar hij al enkele malen is opgenomen ter observatie en waar hij logeert tijdens de schoolvakanties. Kortom, hij is er al helemaal beroemd en berucht!

Hoewel ik al lange tijd zat te wachten op het bericht, overviel het mij toch nog. Aan de ene kant was ik enorm blij en aan de andere kant ook heel verdrietig omdat het nu toch echt zou gaan gebeuren. Een golf van allerlei tegenstrijdige gevoelens overspoelde mij: onzekerheid of wij echt wel de goede keuze hadden gemaakt. Maar ook zelfoverschatting: het is niet nodig het lukt allemaal best nog wel. Een gevoel van opluchting dat er nu duidelijkheid is en wij plannen kunnen maken, maar ook een intens verdriet omdat ik dit natuurlijk niet bedacht had toen Jacco elf jaar geleden gezond geboren werd. Een gevoel van blijdschap omdat hij op de beste plek komt te wonen die er is, maar ook een gevoel van falen omdat wij moeten toegeven dat het thuis niet meer gaat.

Enkele dagen later zaten Jaap en ik in de auto op weg naar Jacco’s nieuwe woonplek. Best raar om dit zo op te schrijven; Jacco’s nieuwe woonplek. Het voelt nog steeds erg onwennig. Jacco zal op een afdeling komen te wonen met allemaal kinderen die epilepsie én moeilijk verstaanbaar gedrag hebben. De mensen die er werken zijn dan ook gespecialiseerd in het werken met kinderen die qua gedrag ‘ingewikkeld’ in elkaar zitten. Ze hebben er bewust voor gekozen, omdat juist deze kinderen hun hart hebben. Ik was blij om dit te horen. Wat mij ook opviel was hun visie: samen met de ouders de beste zorg bieden aan de kinderen. Samen. Bij het horen van dat woord kreeg ik een brok in mijn keel. Wat is het heerlijk om niet meer alleen de zorg voor Jacco te hoeven dragen, maar samen! Wij krijgen weliswaar veel hulp van vrienden en familie, maar toch hebben Jaap en ik het gevoel dat wij de zorg voor Jacco alleen dragen.

Na het gesprek kregen wij een rondleiding door het gebouw en dan vooral de afdeling waar Jacco zal komen te wonen. Het is een vrij nieuw gebouw en het ziet er heel mooi uit. Ze proberen de afdeling zo prikkelarm te houden, omdat de kinderen van zichzelf al zoveel prikkels binnen krijgen. Dat betekent dus kale muren in de gang en in de gezamenlijke ruimtes en geen frutseldingentjes die een huis juist gezellig en knus maken. Ik moest daar wel een beetje aan wennen, want ik houd juist van foto’s aan de muur en kleur in huis. Wat ik best confronterend vond om te zien was dat de televisie achter veiligheidsglas zit, evenals de spelcomputer. Tegelijkertijd realiseerde ik mij dat er thuis vaak van alles kapot gaat door onhandigheid van Jacco of doordat er plotseling speelgoed door de lucht vliegt zonder reden of bestemming. Dus eigenlijk is het juist heel goed dat dure spullen beschermd worden. Tenslotte kregen wij de tuin nog te zien. Een heel grote tuin met een schommel en een zandbak. Ook stonden er twee grote skelters mét aanhangers. Met een glimlach zag ik mijn Jacco hier al heerlijk spelen en genieten!

Na een half uurtje liepen wij weer naar de uitgang en werd de deur voor ons geopend met een elektronische tag. ‘Het is een gesloten afdeling, kinderen kunnen niet zomaar naar buiten gaan.’ Bij het horen van deze woorden moest ik opnieuw slikken. Een gesloten afdeling, dat klinkt heel heftig. Maar ja, thuis doe ik ook de deuren op slot als Jacco er is. Hij kan namelijk zo maar aan de wandel gaan en hij weet de weg niet terug naar huis.

Onderweg naar huis liet ik alles wat ik gezien en gehoord had stilletjes nog eens de revu passeren. Allerlei tegenstrijdige gevoelens stormden door mijn hoofd en dat mag natuurlijk. Dat moet zelfs. We nemen tenslotte de moeilijkste beslissing van ons leven!

Toen ik thuis kwam belde ik een goede vriendin en mede-epilepsiemoeder op. Bij het horen van mijn verhaal zei ze: ‘Tja, we weten allebei dat Jacco daar niet naar toe gaat omdat hij zweetvoeten heeft.’ Bij het horen van deze nuchtere woorden verscheen er toch nog een vage glimlach op mijn gezicht. Jacco is namelijk gek op de gebreide sokken van oma. Hij wil ze altijd en over onder aan. Zelfs bij 30 graden moest en zou hij oma’s sokken aan hebben. En je wilt echt niet weten hoe dat riekt aan het eind van een warme zomerdag!

Over zweetvoeten gesproken!

Laat een antwoord achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.