Forever young (23-02-2017)

Jaap en ik zijn een lang weekend naar Noorwegen geweest! Het was al jaren onze wens om ons favoriete zomervakantieland ook eens in de winter te bezoeken. En nu was het dan eindelijk zover. Nadat we alles hadden geregeld voor Jacco, Ruben en Hanna stapten wij op vrijdagavond het vliegtuig in. Heerlijk, een paar dagen niets te ‘moeten’, alleen genieten van elkaar, de rust en het Noorse landschap; kou en sneeuw!

Tja, wat doe je wanneer niets moet en alles kan? Juist, je koopt een dagkaart voor het openbaar vervoer en gaat er op uit met de instelling: we zien wel wat de dag ons brengt! Dus stapten wij nietsvermoedend op zondagochtend in de metro op Oslo centraal station…

‘Moet je kijken, wat veel mensen met ski’s er op het perron staan! Die Noren die nemen het ervan met dit heerlijke weer!’ Jaap kijkt vol verbazing toe hoe de ene Noor na de andere met ski’s in de hand de metro instapt. Zelfs hele gezinnen stappen in. ‘Kan je je voorstellen dat je op Amsterdam Centraal mensen met ski’s de trein in ziet stappen?’ Ik kan mij daar geen enkele voorstelling van maken en kijk dan ook mijn ogen uit. ‘Moet je kijken, wat schattig die kleine kinderen met skipak en mini-ski’s!’

Bij de volgende stations stappen er steeds meer met mensen met ski’s en zelf met sleetjes in. Verbaasd zeg ik: ‘Waar gaan al die mensen toch naar toe? Is er ergens een ski-evenement?  Zullen wij gewoon eens kijken waar ze naar toe gaan? We hebben toch de tijd aan ons zelf! Ik ben eigenlijk wel heel benieuwd, het is vast iets leuks!’

Bij het eindpunt van de metrolijn gaan de deuren open en rollen de mensen, ski’s en sleetjes het perron op. Nieuwsgierig stappen wij ook maar uit. We staan op een klein stationnetje midden in de sneeuwige bossen. Terwijl de Noren hun ski’s vastbinden en het bos in glijden, valt ons oog op een heel mooie zon omringt door ijskristallen. Langzaam zien wij dat er een dubbele halo om de zon verschijnt. Prachtig!

Na de nodige foto’s te hebben gemaakt, zoiets zie je immers maar ‘once in a life time’, besluiten wij de omgeving te gaan verkennen. Als snel zien wij een restaurant en besluiten daar maar eens een kijkje te gaan nemen. Het is een drukte van ja welste. Dan zegt Jaap opeens: ‘Nu begrijp ik het! Ze verhuren hier sleetjes! Je kunt een slee huren en van de berg af sleeën! Zullen wij ook een slee huren? Heb je er zin in?’

Op het informatiebord hangt een A4tje waarop de route staat aangegeven. Ik zie wel dat er veel bochten op staan, maar er gaan geen ‘alarmbelletjes bij mij rinkelen’. Ook zie ik dat er een treintje aan het eind getekend staat met spoorrails richting het station waar wij net vandaan zijn gekomen. Maar ook nu zegt mijn innerlijke alarmsysteem niet: ‘Het kan wel eens een hoge aftocht zijn Maaike. Pas op!’ Nee. Wanneer Jaap met een twinkeling in zijn ogen zegt: ‘Zullen we ook een sleetje huren!’ hoor ik mezelf zeggen: ‘Goed’.

En daar staan wij, twee nuchtere en naïeve Hollanders die niets gewend zijn, in de rij om sleetje te gaan rijden in de woeste bergen van Noorwegen! Na het invullen van de nodige formulieren en het passen van de juiste helm, gaan we opzoek naar het startpunt. Wat onwennig gaan we zitten. Waar laat je in vredesnaam je benen? Recht vooruit dan maar en… hoppa ik zit. Vlak voordat we vertrekken, roep ik: ‘Jaap! Hoe stuur je zo’n ding!’ Jaap schreeuwt nog: ‘Met de voeten!’ ‘Ja, maar HOE dan!’ Te laat, Jaap is al hard lachend de bocht om. O help, wat moet ik doen? Hoe moet ik sturen? Nou ja, ik zie het wel.

De wind suist langs mijn gezicht, terwijl ik uit alle macht probeer recht te blijven zitten en met mijn voeten probeer te sturen. Gelukkig wordt het parcours na een paar minuten wat minder steil en zie ik Jaap staan bij een redelijk recht stuk. ‘Jaaaap, hoe stuur je zo iets!’ Lachend zegt hij: ‘Met je voeten. Je zet je hiel op de grond in de richting die je gaan wilt! Ben je klaar om verder te gaan?’ Voordat ik kan antwoorden is hij al weer weg. In de verte hoor ik enkel nog een heel harde lach galmen. Omdat ik achter mij een kudde sleetjes aan zie komen, besluit ik ook maar snel verder te gaan.

Jemig, dit gaat echt HARD. Ik stuiter letterlijk over de stukken sneeuw. O ja, ik moet sturen met mijn benen. Nee, niet allebei tegelijk! Och heden, nu draai ik rond. Uhhhh….Ik sta weer recht, geen paniek! Verschrikt kijken enkele Noren mij aan. Snel roep ik: ‘It’s oké!’ en sjees verder de berg af.

Plotseling zie ik allemaal mensen midden op het pad staan. Wat doen die hier nou weer! Aan de kant! Och help, hoe stuur ik ook alweer, o ja met mijn benen. DIT GAAT FOUT! EEN ROTS! NEE! KNAL! OEPS! AU! Gaat goed, ik heb alleen pijn in mijn benen en in mijn stuitje. Ik mompel iets in de trend van: ‘It’s oké! I’m oké!’ Terwijl ik mezelf overeind hijs, zie ik dat Jaap hier ook gestrand is. Schuifelend loop ik met mijn slee in de hand naar hem toe. We staan bij een heel scherpe bocht. Logisch dat het hier zo vol mensen stond. Deze bocht is immers niet te doen! Gelukkig wijst iemand ons een alternatieve weg en met enorme spierpijn en een zeer pijnlijk stuitje sjok ik naar het volgende vertrekpunt.

Jaap legt nog één keer uit hoe je moet sturen en daar gaan we weer! Ik hoor nog een Joehoe en weg is hij. Het sturen begin ik nu echt onder de knie te krijgen, alleen verdwijnt er allemaal sneeuw in mijn broekspijpen. KOUD! Wat ben ik blij met mijn skibroek én met mijn bergschoenen!

En dan is daar opeens het eindpunt van deze geweldige sleetocht: het metrostation. Tweehonderdvijftig hoogtemeters lager dan waar we uitgestapt zijn!!! Moe, maar voldaan sjokken we als een stel krakkemikkige oude sneeuwpoppen richting metro. Terwijl ik naar adem hap, hoor ik Jaap zeggen: ‘Nog een keertje?’ Onder luid gezucht en gekraak van al mijn botten zeg ik: ‘Zeker weten!’

Forever young, I want to be forever young
Do you really want to live forever, forever and ever?
Forever young, I want to be forever young
Do you really want to live forever? Forever young

‘Forever Young from Alphaville’