Het ultieme vakantiegevoel (08-09-2016)
De zomervakantie is voorbij. Naast Ruben en Hanna, is ook Jacco deze week weer naar school gegaan. Eindelijk begint het normale leven weer! Op de eerste schooldag zeg ik altijd: ‘En nu heb ik lekker vakantie!’
Elk jaar zie ik enorm tegen de zomervakantie op. Dit jaar begon het in februari al te rommelen in mijn maag toen Jaap plotseling zei: ‘Ik moet de zomervakantie aanvragen op mijn werk. Waar zullen wij heen gaan en welke weken moet ik vrij vragen?’
Nu lijkt het net alsof wij altijd een heel vervelende zomervakantie hebben vol stress, onenigheid en chagrijnige gezichten. Niets is echter minder waar. Onze vakanties zijn eigenlijk altijd heel leuk en ontspannend. Hanna en Ruben vinden het geweldig om met caravan weg te gaan en genieten van alle aandacht die zij krijgen. Jaap geniet van de rust en de vrijheid en Jacco heeft het in het logeerhuis altijd erg naar zijn zin.
Dit jaar zijn wij naar Zweden geweest met de caravan. Jaap wilde altijd al eens naar Stockholm toe. Hij was er nog nooit geweest en had er veel over gehoord en gelezen. Prima, dan gaan wij naar Stockholm toe en daarna zien wij wel weer verder. Wij gaan namelijk altijd op de bonnefooi op vakantie. We laten ons gewoon verrassen door wat er op ons pad komt en meestal zijn dit de allerleukste dingen. Zo zagen wij dit jaar zomaar een brandweermuseum in ‘ the middle of no-where’. Een klein museum met heel veel oude brandweerauto’s, enkele ziekenauto’s en politieauto’s. De oudste brandweerwagen kwam uit 1890; een stoommachine die nog werd getrokken door paarden. We hebben er de hele middag rondgestruind tot groot genoegen van de oude Zweedse vrijwilliger. Hij had het in tijden niet zo druk gehad in zijn museum!
Op de terugreis konden wij nog net de veerboot pakken van Denemarken naar Duitsland. Jaap reed de boot op, parkeerde de auto en stapte uit. Toen zei hij opeens: ‘Krijg nou wat, er komt een trein aanrijden!’ Ik dacht dat hij een grapje maakte, maar toen hij gehaast de videocamera pakte werd ik toch nieuwsgierig. Tot mijn stomme verbazing zag ik vanuit de verte twee lichtjes steeds dichterbij komen en stopte een hogesnelheidstrein precies naast onze auto. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was gingen de deuren van de trein open en stapten de passagiers uit de trein. En ik… ik stond erbij en keek er met open mond naar, waarbij ik zachtjes zei: ‘Een trein op de boot. Er staat gewoon een trein op de boot. Jacco zou dit geweldig vinden; een trein op de boot. Het moet niet gekker worden!’ Even later schudde Jaap mij wakker en zei lachend: ‘Jacco heeft het herhalen niet van een vreemde. Kom mee, we gaan naar boven!’
Maar waarom zie ik dan zo tegen de zomervakantie op? Waarom loop ik in de maanden voor de zomervakantie als een kip zonder kop rond en sjouw ik zo’n enorme loodzware steen in mijn maag mee? Ach, ik vind het nog altijd heel moeilijk om zonder Jacco op vakantie te gaan. Ik mis hem ontzettend en wil hem het liefste altijd om mij heen hebben. Ondanks al zijn ‘eigenaardigheden’ geniet ik van zijn gevoel van humor, zijn enthousiasme en van zijn kijk op het leven. Maar ik vind het ook heerlijk om even vrij te zijn van de steeds zwaarder worden zorg die hij van ons vraagt; het constant alert moeten zijn over wat hij doet of zou kunnen gaan doen, altijd is er de angst voor epileptische aanvallen en vaak moeten wij onze plannen aanpassen omwille van Jacco. Juist die dubbele gevoelens die elke vakantie mij geeft, maken dat ik de weken ervoor rondloop als een chagrijnige stresskip in gevecht met zichzelf en met alle vrolijke vakantieliefhebbers om mij heen.
Maar nu, op de eerste schooldag begint mijn vakantie! Naast Jacco en Ruben, gaat namelijk ook Hanna naar school. Kleine meisjes worden groot. Ze vindt het geweldig om eindelijk naar ‘de basisschool’ te mogen gaan en ze geniet met volle teugen. Maar met een glimlach denk ik: ‘Ook deze ‘vakantie’ is er eentje met dubbele gevoelens: Ik vind het heerlijk dat Hanna naar school gaat, maar ik zal haar gezelligheid en aanwezigheid ook heel erg missen.’
En ook hier moet ik mijn weg in zien te vinden!
