Ouders Ervaren en Deskundig (14-09-2017)
Vlak voor de zomervakantie krijg ik via Facebook een link toegestuurd: ‘Is dit wat voor jou?’ De link gaat over een pilottraining voor ouders met een Zorg Intensief kind. Hij wordt gegeven door Stichting Ovaal en heet: ‘Ouders Ervaren en Deskundig’. Interessant!
Ben jij een ouder van een zorgintensief kind?
Wil je graag jouw ervaring inzetten om zo het perspectief van ouders te vertegenwoordigen in contact met andere ouders en/of professionals?
Kun je wel wat extra kennis en vaardigheden gebruiken om je eigen verhaal vorm te geven en je eigen positie te versterken?
Wil je dit doen in een groep met andere ouders van zorgintensieve kinderen?
En wil je bij de eerste lichting ouders in Nederland horen die deze training volgt en zo een bijdrage leveren aan de ontwikkeling ervan?
Dit zou inderdaad wel eens wat voor mij kunnen zijn! Het duurt een half jaar en kost mij 10 vrijdagen en enkele uren per keer aan thuiswerkopdrachten. Dat is best veel voor een moeder van een druk gezin. Hoe ga ik dit integreren tussen al mijn werkzaamheden? Ik overleg het met Jaap. Hij zegt meteen: ‘Moet je doen! Leuk!’
Na deze enthousiaste duw in mijn rug, pak ik een groot vel papier, leg het op de keukentafel en teken daarop een schema voor het komende half jaar. Ik zet eerst alle afspraken erin die wij al hebben staan. Dan zet ik de 10 training dagen erin en daaromheen plan ik de weekenden dat Jacco thuis zal zijn. Wat een klus! Na flink wat gepuzzel heb ik het voor elkaar. Ik kan de training gaan volgen!
Na mijn digitale aanmelding krijg ik meteen een heel leuk mailtje terug waarin een intakegesprek staat gepland dat via skype zal gebeuren. Dat klinkt serieus! Op het afgesproken tijdstip zit ik zenuwachtig klaar achter de computer. Het voelt alsof ik op sollicitatiegesprek moet komen. Maar wanneer ik de ‘telefoon’ aanneem, zie ik een paar vriendelijke ogen! Meteen voel ik mij op mijn gemak. Wat is skypen naast handig, ook ontzettend leuk! Er volgt een ontspannen gesprek waarin ik meer informatie krijg over de training en het hoe deze tot stand is gekomen. Naast één van de oprichters, is de vrouw aan de andere kant van mijn beeldscherm ook één van de trainers. Het klinkt goed.
Natuurlijk wil ze weten wie ik ben en waarom ik mij heb opgegeven. Ik vertel in het kort mijn verhaal en sluit af met: ‘Ik weet en kan heel veel, maar ik wil graag leren hoe ik dit het beste kan overbrengen. Ik voel mij vaak zo onzeker en machteloos.’ Ze knikt begrijpend.
Dan gaat ze alweer over tot de laatste vraag: ‘Ben je al actief in het overdragen van je kennis en ervaringen?’ Enthousiast steek ik van wal. Ik schrijf al ruim vijf jaar blogs over ons gezin; over wat epilepsie met Jacco doet, met ons gezin en wat het met mij als moeder doet.
Daarnaast vertel ik dat ik sinds een jaar in het bestuur van Stichting ZIE (Zorg Intensief en Epilepsie) zit. Vol passie vertel ik onze missie! Terwijl ze aantekeningen maakt, vraagt ze wat mijn taak binnen de stichting is. Wel…, ik ben eindredacteur van de nieuwsbrief, help mee met het organiseren van activiteiten zoals de landelijke ‘ZIE-elkaardag’, alle e-mails komen bij mij binnen en ik ben hiervoor het eerste aanspreekpunt.
Ik ben nog lang niet uitgepraat wanneer ze plotseling aangeeft dat de tijd om is. Tjonge, dat is snel gegaan! Ze kan nog niet vertellen of ik ben ‘aangenomen’, want ze heeft nog een aantal gesprekken met andere gegadigden te gaan.
Enkele weken later krijg ik te horen dat ik de training mag gaan volgen. Leuk!
