Is er een plek voor Jacco in de kerk? (2) (16-05-2013)
Ik heb ontzettend veel reacties gekregen op mijn vorige blog. Toen ik de blog plaatste had ik geen vermoeden dat dit zoveel zou losmaken bij mensen. Ik had geen idee dat mijn blog aanleiding zou worden om het onderwerp: ‘Heeft de kerk nog een plekje voor kinderen met een sociale beperking?’ onder de aandacht te brengen binnen kerkelijk Nederland. Ik moet eerlijk bekennen dat ik er helemaal stil van ben. http://www.eo.nl/geloven/themas/doorgeven/item/blog-bijzondere-kinderen-nog-welkom-in-kerk/
Ondertussen hebben we het gesprek gehad met onze jeugdwerker over de plek van Jacco in onze gemeente. Ik zag er best wel tegenop, want ik had geen idee wat er uit het gesprek naar voren zou komen. Natuurlijk was mijn insteek om samen een plek voor Jacco binnen de kerk te zoeken, maar hoe, wat en waar dát was mijn grote vraag. Jacco wordt immers ouder, maar zal niet meegroeien met zijn leeftijdsgenoten.
Toen de diagnose van een ernstige vorm van epilepsie drie jaar geleden bij Jacco vastgesteld werd, kregen wij van onze neuroloog het advies om gewoon verder te gaan met ons leven en Jacco zoveel mogelijk gewoon mee te laten draaien binnen ons gezin. Gewoon…
Maar dit bleek niet zo gewoon te gaan. We hebben de afgelopen jaren steeds meer moeten opgeven, omdat het gewone leven niet meer haalbaar was voor Jacco én voor ons. De reguliere basisschool waar hij op zat, vriendjes, judo (..) stukje bij beetje verdween zijn oude leven om plaats te maken voor een nieuw, ander leven. Op een gegeven moment kwamen wij steeds meer tot het inzicht: ’Wie doen wij hier nu een plezier mee? Jacco in ieder geval niet.’ Dus nog meer aanpassingen.
En toen was daar opeens die indringende vraag van Jacco: ’Wanneer gaan we weer naar de kerruk?’ Een confronterende vraag voor mij, want eerlijk gezegd had ik dat verlangen even niet meer. Ik was vast besloten om even vakantie van de kerk te nemen.
Maar ja, wat doe je dan met zo’n vraag. In eerste instantie deed ik er niets mee. Maar Jacco bleef het maar vragen en vragen. Tja… wat kan je dan anders doen dan je ‘vakantie van de kerk’ vroegtijdig beëindigen en weer trouw iedere zondag naar de kerk te gaan!
En juist dit geeft mijn hulpvraag: ’Is er nog een plek voor Jacco in de kerk?’ nog een extra verdrietige en indringende intentie, naast alle andere emoties die in deze vraag verscholen zitten. Juist dit gegeven maakt dat ik mij volledig wil inzetten om hem een plek te geven binnen de kerk (voor zolang het kan).
Gaandeweg het gesprek kreeg ik steeds meer hoop en vertrouwen dat dit gaat lukken! Een zware last viel van mijn schouders af, toen ik (opnieuw) ontdekte dat wij hierin niet alleen staan en er een heleboel lieve mensen met ons mee denken en met ons mee leven. Jacco heeft dus zeker een plek in de kerk; een heel bijzondere plek voor een heel bijzonder kind.
Zijn plek is en blijft voorlopig in de kindernevendienst ook als hij hier qua leeftijd te oud voor zal zijn. Er zijn een aantal afspraken gemaakt, waaronder het gebruiken van de Kijkbijbel Kijkbijbel_NBG_88.jpg die wij van huis zullen meenemen. Tot mijn grote opluchting gaat hij verder gewoon mee doen met de kindernevendienst.
En zo gaan wij zondag naar de kerk met een stalende Jacco die zijn eigen (Kijk)Bijbel stevig vast houdt onder zijn arm!
Wat kan een moeder nog meer wensen!