Gezinsfoto (22-05-2013)
Vanmorgen bracht ik Ruben naar school. Ik loop altijd even mee de klas in en samen zoeken we naar zijn stoel in de kring. Op zijn stoel lag een brief en Ruben gaf deze aan mij. Snel scan ik de brief, het gaat over een gezinsfoto, prima!
Met de brief in mijn hand loop ik naar de auto. Dan lees ik de brief wat nauwkeuriger:
‘Wilt u een gezinsfoto meegeven? De kinderen kunnen dan aan elkaar laten zien uit welk gezin ze komen. We hebben de foto volgende week nodig voor een les van de Vreedzame School? Alvast bedankt!’
Wat op zich een normale vraag is, is voor ons niet altijd zo normaal. Jacco draagt immers een helm! Voor Ruben is die helm de gewoonste zaak van de wereld. Hij kent Jacco niet meer van de tijd zonder helm. Ik ben inmiddels ook helemaal gewend geraakt aan een ‘Jacco met helm’ en ik vind hem zonder helm zelfs kaal!
Maar voor de wereld buiten ons gezin is de helm van Jacco niet gewoon. De helm trekt de aandacht van mensen, vraagt om een reactie hoe dan ook. Soms komt deze in de onoverkomelijke vraag: ’Waarom draagt hij een helm?’
Ruben zit op dezelfde school waar Jacco ook op gezeten heeft. Hij heeft zelfs op dit moment dezelfde leerkrachten als dat Jacco had in groep 1. De leerkrachten zijn dus op de hoogte van Jacco’s epilepsie. Sterker nog, ze kennen Jacco van voor de epilepsie, hebben zijn ziekenhuisperiode meegemaakt, onze zoektocht naar wat er aan de hand was hebben ze meegevoeld en meebeleefd. Ook zij hebben hun weg moeten zoeken met het verdriet en onvermogen over wat er met Jacco aan de hand is. Ik hoef dus niets uit te leggen wanneer ik Ruben iets te laat op school breng en zeg: ‘ We hebben een zware nacht gehad met Jacco!’
Terug naar de gezinsfoto. Ik weet zeker dat wanneer Ruben aan de beurt is en onze gezinsfoto laat zien, de vraagt komt: ‘Waarom draagt jouw broer een helm?’ Wat moet Ruben daar op antwoorden? Ik kan hem hetzelfde antwoord leren geven als dat ik altijd geef op deze vraag: ’Omdat Jacco epilepsie heeft. Dat betekent dat hij zomaar kan vallen. Hij heeft een helm op om zijn hoofd te beschermen, slim he?’ Soms is dit antwoord al genoeg, maar het kan ook uitlokken tot de opmerking: ’Ik val ook wel eens.’ Dan antwoord ik: ‘ Ja, maar jij hebt geen epilepsie!’ Dit antwoord is vaak genoeg voor een (klein)kind. Maar Ruben is zelf nog een klein kind! Moet ik hem dan antwoord leren geven op een vraag die zelfs volwassenen moeilijk vinden?
Met de vraag om een gezinsfoto besef ik plotseling dat we aan het begin van een volgend tijdperk staan. Het tijdperk waarin Ruben steeds meer zal gaan beseffen dat het niet ‘gewoon’ is dat iemand (zijn broer) een helm draagt.
Mmm, ik kan natuurlijk ook een gezinsfoto meegeven waarop Jacco geen helm draagt…
