Jacco heeft zijn arm gebroken. Afgelopen zomer zat zijn rechterarm in het gips door een verkeerde val na een epileptische aanval, nu is het zijn linkerarm. Ook nu gebeurde het weer in het weekend, vrijdagmiddag wel te verstaan. Wij liepen samen door de gang, ik liep de woonkamer in en Jacco ging de trap op naar boven. Een paar seconden later hoorde ik een enorme knal gevolgd door een luide schreeuw en daar lag Jacco onder aan de trap. Volledig in paniek zei hij: ’Au mijn arm, mijn arm doet zeer!’ Natuurlijk troostte ik hem en controleerde zijn arm.  Ik zag er echter niets vreemds aan.  Daarna vroeg ik…

‘Zullen wij zondag de piano ophalen?’ Vragend kijk ik Jaap aan. Hij knikt nadenkend. Ik ga snel verder: ‘Het komt goed uit, want de man van de piano woont vlakbij mijn ouders. Dan kunnen mijn ouders mooi op de kinderen passen, terwijl wij de piano gaan ophalen. Mijn vader viert ook nog eens zijn verjaardag, dus wat willen we nog meer! ’ lachend kijk ik Jaap aan. Ik heb alles al bedacht en in ‘kannen en kruiken’ gestopt. Eigenlijk hoeft Jaap alleen nog maar ja te zeggen… Sinds mijn tiende speel ik al piano, met wat tussenpozen, en ook nu heb ik weer les. Al járen ben ik aan het…

‘Weet je wat het is, Jacco stelt gewoon steeds teleur.’ Deze opmerking van Jaap kwam hard aan. Even wist ik dan ook niets te zeggen en ging ik dus maar door met het inruimen van de vaatwasser. Ondertussen gingen mijn gedachten en emoties alle kanten op. Ik weet namelijk dat Jaap gelijk heeft. Maar het klinkt zo hard en meedogenloos. Het zegt natuurlijk heel veel over Jacco en hoe zwaar wij zijn zorg ervaren. Maar het zegt nog véél meer over Jaap en over mij. Jaap brengt namelijk haarscherp onder woorden waar ik al heel lang mee worstel en waar ik mij diep voor schaam. Want zoiets zeg je gewoon…

Het is donderdagmiddag. Ik vind een verkreukelde brief in de schooltas van Ruben. In de brief staat dat ze maandagochtend een boswandeling gaan maken. Ze vragen nog ouders als begeleiders. ‘Ruben, vind je het leuk als mamma mee gaat met de boswandeling van school?’ Ruben reageert meteen super enthousiast: ‘Ja, dan zet ik alvast mijn laarzen bij de deur, want we moeten van de juf laarzen aan doen!’ Hop, hij rent naar de gang, pakt zijn laarzen en zet ze pal voor de tuindeur. ‘Zo, dan kunnen wij die niet vergeten mamma! O ja, dan neem ik ook mijn boswachtersriem mee en mijn dierenplaatjes!’ Hop, hij rent naar boven om…