Opnieuw in het gips (30-10-2015)
Jacco heeft zijn arm gebroken. Afgelopen zomer zat zijn rechterarm in het gips door een verkeerde val na een epileptische aanval, nu is het zijn linkerarm.
Ook nu gebeurde het weer in het weekend, vrijdagmiddag wel te verstaan. Wij liepen samen door de gang, ik liep de woonkamer in en Jacco ging de trap op naar boven. Een paar seconden later hoorde ik een enorme knal gevolgd door een luide schreeuw en daar lag Jacco onder aan de trap. Volledig in paniek zei hij: ’Au mijn arm, mijn arm doet zeer!’ Natuurlijk troostte ik hem en controleerde zijn arm. Ik zag er echter niets vreemds aan. Daarna vroeg ik wat er was gebeurd. Het enige wat hij huilend zei was: ‘Jacco is van de trap gevallen!’ Daar werd ik dus niets wijzer van. Omdat hij de hele dag last had van epilepsie gingen mijn gedachten richting een epileptische aanval. Maar hij is ook erg instabiel, dus hij kan ook ‘gewoon’ zijn evenwicht verloren zijn of een verkeerde stap hebben gemaakt. En toen kwamen de twijfels: ‘Huilt hij omdat hij geschrokken is? Heeft hij pijn in zijn linkerarm door zijn val of is het vanwege de griepprik die hij een uurtje daarvoor gekregen had?’ Wat is nu wat?
Jacco kan een enorme ‘Dramaqueen’ zijn, want voor een simpel schrammetje wil hij al naar het ziekenhuis en moet ik de dokter bellen. Aan de andere kant kan hij ook een enorme bikkel zijn en ligt zijn pijngrens erg hoog. Wat is nu wat… Uiteindelijk vertrouwde ik het toch niet, want hij liet hij zijn arm de rest van de dag doelloos bungelen naast zijn lichaam. Hij zeurde weliswaar niet meer over pijn in zijn arm, maar ik mocht er absoluut niet aan komen. Dus heb ik de huisartsenpost gebeld en mochten wij voor de zekerheid langskomen.
Daar zat ik weer met Jacco bij de huisartsenpost. De huisarts liep een half uur uit, daarna moesten wij weer lange tijd wachten voor een intakegesprek, lange tijd wachten voor het maken van de foto’s en lange tijd wachten voor de uitslag van de foto’s. Tenslotte nog eens lange tijd wachten tot het gips aangebracht werd. Na drie-en-een half uur stonden wij weer buiten. Het gips moet twee weken blijven zitten waarna de breuk genezen zou moeten zijn.
Waarom Jacco van de trap is gevallen zal een raadsel blijven. Ik moet opeens denken aan een advies wat de epilepsieconsulente ons vijf jaar geleden gaf: ‘Je moet Jacco altijd in de gaten houden. Hij mag bijvoorbeeld niet alleen de trap op. Je moet hem aanleren om eerst aan jullie te vragen of hij naar boven mag. Daarna loop je achter hem aan naar boven. Want stel dat hij een epileptische aanval krijgt op de trap…’ Natuurlijk nam ik haar advies direct aan en vol goede moed ging ik hiermee aan de slag. Maar Jacco trok zich niets aan van deze nieuwe regel en ging gewoon naar boven wanneer hij wilde. Na één dag was ik het al helemaal zat en zei gestrest tegen Jaap: ‘Dit gaat mij niet lukken. Ik word er helemaal gek van en Jacco ook!’ Als hij naar boven wil, dan mag hij van mij naar boven. Uiteindelijk heb ik hier een middenweg in gevonden. Jacco mag zich op goede dagen vrij bewegen in huis, maar alle deuren moeten open blijven. Zodra hij uit mijn zicht is, nemen mijn goed getrainde oren het over. Daarnaast vertrouw ik volledig op mijn moedergevoel. Maar toch loop ik vaak nog eventjes stiekem naar boven om te kijken wat Jacco doet op zijn kamer.
In de afgelopen vijf jaar heeft hij twee keer een epileptische aanval gehad op de trap en beide keer liep ik ‘toevallig’ achter hem en ving hem op. Stel dat hij per dag vijf keer naar boven loopt, dan zou hij de afgelopen vijf jaar 9.125 keer de trap op en neer hebben gelopen. Van deze 9.125 keer heeft hij twee keer een epileptische aanval gehad op de trap…
Ik kan onmogelijk altijd achter Jacco aanlopen, daar word ik stapelgek van! En verplaats je eens in Jacco; verplicht moeten leven met altijd je moeder als je schaduw! Om gek van te worden!
