Blik sperziebonen

Blik sperziebonen (02-04-2012)

Soms loop ik toch zo tegen Jacco’s moeilijke gedrag en ontwikkelingsachterstand aan. Ik word er doodmoe van en het vreet energie. Ik voel mijn boosheid vanuit mijn grote teen omhoog schieten, maar boos worden op Jacco werkt alleen maar averechts. Een advies van een mede-epilepsiemoeder komt op zo’n moment als geroepen…

Vandaag is Jacco vrij van school, want de leerkrachten hebben een studiedag. Zulke dagen zouden verboden moeten worden, want alle broodnodige structuur valt weg. Om 5.45 uur staat ‘meneertje’ klaarwakker naast ons bed. Snel zetten we een filmpje aan op zijn kamer, scheelt weer een uurtje nachtrust voor ons.

Een uur later hoor ik vanuit zijn slaapkamer een luid geschreeuw dat hij wil douchen. –Zucht-. Snel ga ik uit bed, want ik wil niet dat Ruben wakker wordt. Tot mijn verbazing is het nog stil in zijn slaapkamer en lijkt hij door alle ochtendherrie heen te slapen!

Omdat het nog vroeg is mag Jacco wat langer douchen. Hij heeft ‘blauwe mannen-shampoo’ van ons gekregen, dezelfde als pappa ook heeft. Hij is er wát trots op. Harder dan mijn duffe kop aan kan zegt hij: ‘Mamma mag ik mijn ‘blauwe- mannen- shampoo’ hebben?’ Snel spuit ik wat shampoo op een washand en zet de shampoo weer weg. ‘Nee, Jacco wil de shampoo vasthouden!’ Ervaring leert dat hij dan de hele fles in één keer leeg spuit, dus dat mag niet. Hij is er niet blij mee, moppert nog heel even, maar uiteindelijk berust hij er toch in.

Dan vind ik dat hij lang genoeg gedoucht heeft en zeg dat ik de douche over tien tellen uit zal doen. Bij dit nieuws schreeuwt hij keihard: ‘Ik wil mijn ‘blauwe- mannen- shampoo’ vasthouden!’ Ondertussen ben ik bij tien aangekomen en doe een poging om de douche uit zetten. Dit valt echter niet mee zonder zelf nat te worden. Onder luid protest neem ik een natte Jacco mee naar zijn kamer en doe snel zijn deur dicht. Hopelijk blijft Ruben toch nog door slapen.

Jacco wil niets, hij wil alleen maar zijn ‘blauwe –mannen- shampoo’. Ik voel de boosheid en frustratie om die rot-shampoo vanuit mijn tenen om hoog schieten. Maar ervaring leert dat boos worden de situatie alleen maar erger maakt.

Plotseling schiet een advies wat ik kreeg van een collega epilepsiemoeder door mijn gedachten: ‘Denk aan je kind alsof het een blik sperziebonen is.’

Mmm, oké Jacco, je bent vanaf nu een blik sperziebonen voor mij. Maar wel een boos blik sperziebonen. Het helpt wonderbaarlijk. Ik bewaar mijn geduld en mijn boosheid zakt langzaam weg. Hij blijft echter een boze sperzieboon. Ik wil hem aankleden, maar dat krijg ik alleen voor elkaar als ik er een beloning tegenover stel. Dus zeg ik: ‘Jacco,  als jij aangekleed bent, dan pak ik de ‘blauwe- mannen- shampoo’ uit de badkamer en dan mag jij deze vast houden.’ Op slag is deze boze sperzieboon niet meer boos en binnen no-time is hij aangekleed. Samen lopen wij naar beneden alsof er niets gebeurd is. De ‘blauwe- mannen- shampoo’ wordt keurig naast zijn bord gezet.

In de kamer van Ruben is het nog zeer vredig.

Later die middag komt Jaap thuis. Hij loopt naar de keuken waar ik bezig ben met koken.

‘Wat ruikt het lekker, wat eten we?’

‘Sperziebonen’.

‘Sperziebonen?’

‘Ja, sperziebonen uit blik! Dat is goedkoop, gezond en het zet de relatie tussen Jacco en mij in de juiste verhouding!’

‘Laat maar’ is zijn vermoeide antwoord.