Mijmeringen onder het poetsen
Mijmeringen onder het poetsen (04-04-2012)
Jacco’s helm heeft al heel wat te verduren gehad. Toen hij de helm zo’n anderhalf jaar geleden kreeg was hij heel mooi blauw. Maar nu zie ik helaas allemaal kale plekken op de eens zo ‘mooie’ blauwe helm. De meeste kale plekken zijn gekomen omdat hij een tijd lang allemaal stickers op zijn helm wilde plakken. Ik vond het wel een grappig gezicht. Als je toch een helm moet dragen, moet het wel een gezellige helm zijn, toch? Maar op een gegeven moment werden deze stickers kaal en zag het er een beetje smoezelig uit. Toen heb ik ze in een onbewaakt ogenblik allemaal eraf gehaald. Maar ja… het plak van de stickers heeft helaas veel verf meegenomen.
Zo nu en dan poets ik de helm maar weer eens op. Ik heb alleen neutrale schoenpoets, dus hij gaat er enkel weer van glimmen. Mijn schoonvader heeft toevallig exact dezelfde blauwe schoenpoets, dus toen hij de helm ging poetsen zag deze er weer als vanouds uit! Jacco vond het geweldig dat opa zijn helm weer helemaal ‘nieuw’ had gemaakt!
Met de helm in mijn ene hand en een doekje met schoenpoets in mijn andere hand poets ik de helm van mijn oudste zoon maar weer eens op. Helaas heeft hij momenteel de helm echt weer nodig. Hij is als het ware van levensbelang.
De noodzaak van een helm was voor ons al vrij snel duidelijk. Bij de allereerste aanval viel Jacco al heel hard op de houten vloer met als gevolg een flinke bult op zijn hoofd. Maar toen wisten wij nog niet wat hij had. Een paar weken na zijn eerste aanval kwamen in de molen van epilepsie terecht en Jacco bleef aanvallen houden waarbij hij op de grond viel. De valhelm kwam toen steeds dichterbij.
Ik herinner mij een aanval waarbij hij heel hard en raar viel, met als gevolg een gat in zijn hoofd van een paar centimeter. We gingen meteen naar de eerste hulp waar het gehecht moest worden. Omdat wij zoiets nooit meer wilden meemaken, hebben wij toen extra vaart gezet achter een speciaal op maat gemaakte epilepsiehelm.
De laatste tijd heeft hij zo nu een dan nog een aanval. Hij kan gelukkig ook een week of langer aanvalsvrij zijn. Wanneer hij nu een aanval heeft, zakt hij in een seconde in elkaar en is daarna weer snel bij zijn positieven. De helm heeft hij helaas wel nog nodig, ook voor deze ‘kleine’ aanvallen.
De helm zorgt echter ook voor veel grappige momenten, waar ik erg om moet lachen.
Toen Jacco net epilepsie had, zat hij nog in een reguliere groep 2. Hij had toen net zijn helm gekregen. Een jongen uit zijn klas zei tegen mij: ‘Mamma van Jacco, die helm werkt echt! Jacco is helemaal niet gevallen!’
Jacco was ook een keer gewoon gevallen en had zijn oor bezeerd. ‘Jacco moet ook maar een helm hebben voor zijn oren.’ was de simpele kinderoplossing voor Jacco’s oorpijn.
Ruben vindt de helm ook wel heel handig. Zo zaten Jacco en Ruben samen op de bank televisie te kijken. Jacco had zijn helm afgedaan en in een dwarse bui op de grond gegooid. Daarna sloeg Jacco Ruben voor de zoveelste keer op zijn hoofd. Ruben bedacht zich geen ogenblik, stond op en pakte de helm van de grond. Hij zette deze op zijn eigen hoofd en ging weer terug op de bank zitten. Alsof hij wilde zeggen: ‘Zo… nu krijg ik tenminste geen hoofdpijn meer!’
Sinds kort gaat Jacco op vrijdagmiddag naar een zorgboerderij. Er kwam een jongen naar mij toe en vroeg: ‘Waarom heeft hij een helm op?’ Waarop ik antwoordde: ‘Jacco heeft epilepsie, dat betekent dat hij soms zomaar kan vallen. Hij kan daar niets aan doen!’ ‘O, ik dacht dat u een heel voorzichtige moeder was. Maar ik durfde het niet te vragen, omdat ik bang was dat u er niet over wilde praten!’
Mijn mijmeringen worden plotseling onderbroken door een rinkelende telefoon. Ik schrik ervan. De helm glimt echter weer aan alle kanten en kan er weer een tijdje tegenaan!
